Wat heb ik hier toch een lieve attente kleuter rondlopen. We wisten al wel dat het een heel sociaal en betrokken meisje is, maar soms heeft ze extra ontroerende acties.
We liepen gisteren na de balletles door het winkelcentrum en kwamen langs een bloemenwinkel.
“Mama ik wil graag bloemen kopen!”.
Voor wie dan?
“Voor Ome [naam] en tante [naam]”.
Waarom dan?
“Omdat ik ze zo lief vind!”
En gaat dat net als het lekkers wat je net voor papa gekocht hebt weer uit mama’s portemonnee of dit keer uit je eigen spaarpotje?
“Uit mijn eigen spaarpotje!”.
Nou prima, dan gaan we bloemen kopen als je dat graag wilt.
Roze pioenrozen uitgezocht, ze mocht zelf van de winkeldame de kleuren van het lint uitkiezen, zelf betalen (mama schoot even voor) en helemaal trots liep ze met de rozen richting auto.
Toen mijn zus haar zoontje gisteravond bij ons op kwam halen, kreeg ze meteen de rozen van die lieve kleine meid met de mededeling dat ze die gaf omdat ze hen zo lief vindt en dat ze het uit haar eigen spaarpotje had betaald. Mijn zus was helemaal ontroerd en de oudste glunderde omdat ze merkte dat het inderdaad een heel lief gebaar van haar was.
Ze heeft daarna zelf 3 euro uit haar spaarpotje gehaald (3 muntstukjes van 2ct! Haha!) en aan mij gegeven. Voor haar is het dus allemaal afgehandeld zo. Ik heb die muntstukjes natuurlijk in het diepste geheim weer teruggedaan in haar spaarpotje.
Ik hoop zo dat ze die attente eigenschap haar leven lang houdt. En het hoeft niet eens altijd geld te kosten om attent te kunnen zijn. Het heeft haar nu tenslotte ook niks gekost!!! Dat vertel ik haar ooit nog wel als ze zelf moeder is.