Als je gewend bent dat je partner ’s morgens even een kop thee op je nachtkastje komt zetten, dan hoef je daar niet specifiek elke ochtend om te vragen. Je weet toch wel dat die kop thee eraan komt.
Mijn man vraagt ook niet elke week “Denk je eraan om mijn sokken te wassen?”. Hij weet toch wel dat dat gebeurt en wacht geduldig af tot zijn voorraadje sokken in de kast weer op peil is.
Althans, wij volwassenen weten dat. Kinderen leggen die link blijkbaar niet automatisch.
Tot kort geleden had ik de laatste hap avondeten nog niet doorgeslikt of het ging in koor “Mama, pak jij yoghurt?”. Deels zaten ze daar dringend op te wachten omdat ze dan nog geen 5 happen warm eten op hadden, maar verder dachten ze blijkbaar echt dat er anders geen yoghurt tevoorschijn zou komen.
We hebben dus inmiddels maar duidelijk uitgelegd dat ze niet bang hoeven zijn dat ik ooit de yoghurt vergeet, maar dat ze me wel even de kans moeten geven om dat op mijn eigen tempo te regelen. Ze vragen nooit meer naar yoghurt. (En als ze heel slecht eten, krijgen ze het trouwens sowieso niet).
En zo gaat het vaker. Als ik niet meteen in actie kan komen als ze me iets vragen zeg ik altijd “Ogenblikje”, maar zodra dat langer dan 1 minuut geleden is, slaat de angst ze om het hart dat ik het alsnog vergeten ben en floep, komt die vraag nog een keertje.
Na een paar keer die herhaling ben ik het beu en inmiddels is mijn standaard antwoord op ongeduldige vragen dus “Zit ik op de bank?”. En op het moment dat ik dat vraag, druipen de kleine moppen af en wachten gewoon geduldig tot hun wensen uitkomen.
Nou moet ik heel eerlijk bekennen dat ik echt weleens even op de bank zit als er eigenlijk nog een vraag in mijn “Postvakje In” lag dus wat dat betreft is het wel begrijpelijk dat ze het zelf scherp mee in de gaten houden.
Inmiddels hebben ze overigens wel goed door in welke gevallen ze een bepaalde opmerking van me kunnen verwachten. Zo heb ik vaak nog geen 3 happen avondeten op als er al vragen op me afgevuurd worden als “Mag ik appelmoes?”, “Mag ik een tissue?”, “Mag ik mijn melk?”. En dan zeg ik dus ook “Nou heb ik nog geen 3 happen op!”. Met als gevolg dat de jongste laatst vroeg, toen ze wilde beginnen met verzoeknummers tijdens het eten, “Mama, heb je al 3 happen op?”.
