Voorlopig moet ik er niet aan denken dat onze dametjes ooit alleen op straat spelen, andere speeltuintjes in de wijk opzoeken, zelf naar vriendjes en vriendinnetjes gaan. Wat mij betreft, blijf ik ze tot hun 18e begeleiden bij dat soort dingen. Maar dat is geloof ik een beetje raar hè?!
“Ooit went het!”, hoor ik moeders van oudere kindjes altijd zeggen. En blijkbaar groei je er ook in. Zoiets gaat met fases. Hier is zo’n nieuwe fase aangebroken: tuinhoppen!
Deze week waren de meiden in onze tuin aan het spelen toen er op een bepaald moment op de poortdeur geklopt werd. Die deur heeft nogal een flinke kier aan de onderkant waardoor ik 2 kleine zilverkleurige meisjesschoentjes kon zien staan. Dus ik voelde al ongeveer aan wat de bedoeling ging zijn.
Het achterbuurmeisje, wat we hiervoor alleen kenden van groeten op het schoolplein, wilde graag samen spelen als onze meisjes dat ook leuk vonden. Daar hoefden ze niet lang over na te denken en in een mum van tijd was het tuinhoppen een feit.
Dan weer hier schommelen, dan weer daar op de trampoline, rollenspellen, stoepkrijten, verstoppertje. Erg leuk om te zien hoe snel en makkelijk kinderen contact maken en hoe ze spelen alsof ze elkaar al jaren kennen.
Ze moeten nog wel leren hoe het precies werkt als je met meerdere kindjes op verschillende plekken tegelijk speelt. Ik vond onze jongste namelijk heel braaf in ons tuinschuurtje met haar vingertje voor haar mond bij wijze van “Ssssst”. Verstoppertje blijkbaar, maar de andere dames al een hele poos in geen velden of wegen te bekennen. Toen ik in de andere tuin ging kijken zaten ze daar met Barbies te spelen.
Tja, zo kun je er ook voor zorgen dat een kleiner zusje niet in de weg loopt als je net een nieuw vriendinnetje hebt!