Moeders heb je in alle soorten en maten. Dat wist ik al langer. Maar sinds ik mijn carrière heb onderbroken om een tijdje thuisblijf-mama te zijn, heb ik een voor mij nieuw type mama ontdekt: de plakmama.
De plakmama vind je in de buurt van scholen, gymzalen en andere gelegenheden waar peutertjes en kleutertjes ronddartelen. Ze houden zich op in de buurt van gelegenheden waar de kindjes geacht worden alleen achter te blijven om “les” te krijgen.
Mijn kinderen leer ik om nooit met hun plakkerige handjes en snotterige neusjes aan de ramen te komen. De plakmama zal deze les niet met overtuiging op haar kinderen over kunnen brengen aangezien zij zelf te pas en te onpas met haar neus op de ramen gedrukt staat. Bij de school, bij verenigingen. De plakmama is niet voor het raam weg te slaan.
En heeft plakmama zich dan eindelijk, al dan niet weggestuurd door een juf of leidster, losgewurmd van het raam, dan zul je haar 9 van de 10 keer wachtend aantreffen op het schoolplein, in het fietsenhok of in de kleedkamer.
Enigszins verbijsterd hoorde ik een tijdje geleden de klaagzang van een mede-moeder aan na afloop van een gymles van onze peuters. De moeder vond het zo vreselijk dat haar dochter zo verlegen was en daardoor niet kon meegymen. Het meisje bleef maar bij haar mama plakken, terwijl ze eigenlijk ontzettend graag wilde meedoen met de gym. De oplossing lag zo voor de hand, maar deze open deur durfde ik niet in te trappen. Ik vrees dat deze plakmama de komende weken gewoon bij de les zal blijven zitten met haar peuter op schoot.
Zelfstandigheid leert een kind door dingen alleen te ondernemen. Als mama bij alles wat het doet binnen hoorafstand blijft en ingrijpt bij het kleinste voorval, zal een kind niet leren om zichzelf staande te houden in de grote boze wereld. Soms moet je als moeder ook een stapje terug durven te nemen.