Onze grote kleine dame zit sinds vorig jaar november op de peuterspeelzaal en heeft het daar prima naar haar zin.
In het begin was het natuurlijk wel een beetje wennen en dat kon dan met wat traantjes gepaard gaan. Gelukkig waren de 3 juffrouwen van haar groepje prima in staat om haar te troosten dus dat gaf mij ook een gerust gevoel.
Tegenwoordig gaat ze zingend naar het schooltje, zoals wij de peuterspeelzaal noemen, en een paar weken geleden wilde ze zelfs niet eens mee naar huis.
Voordat ze naar de peuterspeelzaal ging wist ik ongeveer van elke minuut waar de kleine meid mee bezig was, dus toen ze thuis eens een heel nieuw liedje zat te zingen tijdens het spelen realiseerde ik me dat mijn meisje ook een leventje heeft waar ik niet in zit. Slik……………………………..en daar begint het loslaten dus blijkbaar al.
Inmiddels ben ik er iets meer aan gewend dat ik in haar vriendenboekje moet lezen wat voor leuks vriendjes en vriendinnetjes allemaal met haar gedaan hebben op het schooltje. Het is nog steeds een vreemd idee, maar ik weet ook dat er ooit een tijd gaat komen dat ze niet meer thuis woont en dan kan ik toch ook niet meer elke seconde over haar schouder meekijken waar ze allemaal mee bezig is. En trouwens, sommige dingen wil ik niet eens weten waarschijnlijk!
Vorige week gingen we onverwacht een stapje verder. Ik ging haar ophalen van de peuterspeelzaal, ze liep hand in hand met een vriendinnetje en ineens vroeg de mama van dat vriendinnetje “Ga je mee bij ons spelen?”.
Ik keek die moeder nog aan met zo’n blik van “Dat doet ze nooit! Wedden?”, maar tegen alle verwachtingen in zag de grote kleine dame het wel zitten.
Ze had nog nooit alleen bij een vriendinnetje gespeeld! Ja, ze was weleens bij een vriendin met kindjes geweest als ik oppas nodig had ofzo, maar echt een speelafspraakje, dat was nieuw!
Dus ik heb haar nog uitgelegd dat ze dan echt alleen bij het vriendinnetje zou gaan spelen, dat mama dan naar huis zou gaan en dat mama haar over een uurtje weer zou komen halen. Ik dacht (en hoopte misschien zelfs ook wel een beetje) dat ze dan wel terug zou trekken, maar nee……………………………………..ze wilde nog steeds gaan spelen.
Dus daar zat ik op mijn hurken mijn tranen in te houden met een stralend peutertje voor me dat zich verheugde op het speelgoed van een ander kindje!
Ik bracht haar even mee weg en toen ze me uitzwaaide bij de voordeur riep ze me nog na “Daaaaag mama, lekker genieten!!!!”.
Toen ik haar weer op ging halen, was ze teleurgesteld dat ik er al was. Ze had nog veel meer willen spelen. Heel goed teken natuurlijk dat ze het zo naar haar zin had gehad, maar voor mama wel wennen dat het weer een klein stukje loslaten is.
Over een paar weken is het zomervakantie en heb ik haar weer 6 weken helemaal voor mezelf! Misschien toch ook maar eens op pad in die periode voor een leuke Nijntje-agenda waarin we volgend schooljaar al haar speelafspraakjes kunnen schrijven.
