Mijn kleine zwarte vriendje
Toen ik op de kop af 7 jaar geleden besloot te gaan scheiden, was er heel wat te regelen. We hadden geen kinderen dus het betrof gelukkig alleen praktische zaken. Maar ik merkte wel dat ik twee dingen heel belangrijk vond: ik wilde in ieder geval proberen in ons huis te blijven wonen en ik had een auto nodig. Het zou mijn allereerste eigen auto worden.
De spanning rondom het huis werd vrij snel weggenomen dus de zorg over andere huisvesting en een verhuizing had ik in elk geval al niet meer. Nu die auto nog.
Ik had weinig eisen. Het hoefde geen grote auto te zijn, kleur niet belangrijk, extra luxe snufjes ook niet nodig. Als-ie maar niet te oud was en in elk geval veilig.
Mijn zus en zwager werkten in de autobranche dus ik zat dicht bij het vuur. Samen met mijn zwager kon ik op een dag naar een Peugeot 106 gaan kijken. Ik vond het meteen een tof wagentje, alleen was-ie nog niet van mij. Iemand anders had er namelijk een optie op dus ik moest nog een dag afwachten.
Weet je dat ik dit nog spannender vond dan wachten op het nieuws of ik in het huis kon blijven? Gewoon omdat een auto nog meer vrijheid betekende. Al was het alleen maar symbolische vrijheid na jaren niet lekker in een huwelijk zitten.
Eindelijk kreeg ik het verlossende telefoontje van mijn zus. Hij was van mij!!!!!! Ik had mijn kleine zwarte vriendje. Ik heb heel hard in de sleutels geknepen toen ik hem op ging halen. Helemaal alleen van mij, van mij, van mij!
Ik kon er meteen mee lezen en schrijven, heb er weinig grote kosten aan gehad en ik ben hem ook altijd mijn kleine zwarte vriendje blijven noemen.
Vorige maand heb ik afscheid van hem genomen. Er gingen nu echt grote kosten aankomen dus na wat wikken en wegen hebben we besloten een andere auto te kopen.
En natuurlijk zijn we hartstikke blij met die andere auto, maar ergens blijft toch wel de behoefte om te weten of mijn kleine zwarte vriendje een fijn nieuw plekje heeft gekregen.
