Sinds kort ben ik oma van een schattig klein meisje en ze heet Rosa.
Rosa is een pop en onze oudste van 5 jaar is haar mama. Ik word geacht overal geloofwaardig aan mee te spelen dus ik gedraag me als een echte oppas-oma.
Vorige week waren mijn dametjes buiten aan het spelen. Ik had van oude dekbedovertrekken een tent gemaakt en die hadden de meisjes helemaal ingericht als huisje. Rosa woonde daar vanzelfsprekend ook. Toen ik Rosa in de tent hoorde huilen (fantastisch geacteerd door de jongste) riep ik naar de oudste, die net even op haar kamertje was, “Rosa is aan het huilen!”. En dan komt er een heel wijs “Ja maar [naam zusje] is bij haar”. En daar stond ik dan. Met een mond vol tanden omdat er zoveel volwassen wijsheid uit dat kleine koppie kwam.
Vandaag is Rosa ziek. Ze is vannacht blijkbaar uit haar bedje gevallen en had om te beginnen vanochtend een flinke pleister op haar voorhoofd nodig. Gelukkig hielp dat meteen al heel goed. Maar Rosa blijft zich niet lekker voelen. Koorts heeft ze niet, ze heeft het eerder koud. Ze heeft ook gespuugd en wil erg graag in een bedje op de bank liggen.
“Mama, ik ga boven spelen, wil jij op Rosa letten? Straks moet ze een flesje. En als ze daarna een boertje gelaten heeft, laat ik haar altijd nog even plassen”.
Natuurlijk wil ik op Rosa letten dus die pop ligt hier al enkele uren heerlijk op de bank te genieten. Om het spel zo geloofwaardig mogelijk voort te zetten riep ik net naar boven: “Rosa heeft haar flesje gedronken, ze heeft een boertje gelaten en ze heeft geplast, maar ze vindt het beneden toch te onrustig dus ze wil graag in haar eigen bedje slapen. Kom je haar halen?”.
De oudste komt naar beneden, gaat naar haar dochter toe en zegt: “Nou, ze wil anders toch liever hier beneden blijven liggen, zegt ze”. Ik word zogenaamd boos en zeg dat ik het niet tof vind dat Rosa dan heeft gejokt en dat ze maar eens goed moet beslissen wat ze nou eigenlijk wil. Er volgt nog een stukje opvoedkunde en ik sluit af met: “Het is tenslotte jouw baby”.
Met een harde klap val ik van mijn roze wolk en word ik door mijn kleine meid met beide benen op de grond gezet: “Het is maar een pop hoor!”.
En ik vond het zo leuk om oma te zijn………………
