Een tijdje geleden bemerkte ik een trend bij onze 3-jarige peuter die me niet helemaal beviel. Bij binnenkomst trok hij zijn jas uit en gooide deze op de grond. Daarna volgde de volgende dialoog:
“Kwakken we dat zo neer hier in huis?” vroeg ik
“Huh….” was zijn reactie, vergezeld van een heel wazige blik in zijn ogen.
“Die jas. Kwakken we dat zo op de grond? Vind je dat netjes?” ging ik verder.
“Kwakken?”
“Ja kwakken, neergooien, op de grond smijten. Dat kan toch niet? Een jas hoort aan een kapstok. Wat zeg je dan?”
“Sorry, mama. Alsjeblieft mama”
Sindsdien komt regelmatig met de vraag “mama, mag ik dit kwakken?”. En, nog belangrijker, sindsdien geeft hij me netjes zijn jas aan “Alsjeblieft mama, ik heb niet gekwakt.”
Respect voor je spullen en respect voor je leefomgeving kun je niet vroeg genoeg bijbrengen. Het is goed om kinderen bij te brengen dat papa en/of mama hard moeten werken om alle spulletjes te kunnen kopen. Als het stuk gaat, kost dat geld. Bovendien hinder je je omgeving als je je troep op de grond smijt en dat is weinig respectvol.
Bij de supermarkt kwam ik er vanochtend achter dat niet iedereen zich bewust is van het gebrek aan respect dat het rondkwakken van troep uitstraalt. Het was een uur of één en dus middagpauze voor de middelbare scholieren van de nabijgelegen scholen. Binnen de kortste keren zwermde er een heel volkje van kwetterende pubers in en rond de supermarkt. Ze verdwenen even snel als ze gekomen waren. De stoep rondom de ingang lag bezaaid met zakjes, bakjes en bekertjes.
Zouden deze pubers als 3-jarige ook zo’n dialoogje met hun moeder hebben gevoerd?