Spijt? Nee, zeker niet. Maar zwaar was het de afgelopen jaren wel. Twee kinderen met slechts veertien maanden leeftijdsverschil. Een heel klein leeftijdsverschil dus. Soms denk ik wel eens dat het vergelijkbaar is met het opvoeden van een tweeling, maar dan met één helft die alles nét wat sneller doet.
Het was niet onze bedoeling om vijf maanden na de geboorte van onze oudste alweer in verwachting te zijn van ons tweede kind. Toch gebeurde het en de tweede zwangerschap was best pittig. Tillen, trappen op en af, een balans vinden tussen werk, baby en relatie terwijl je zo moe bent. Ook ons zoontje moest zich aanpassen aan de situatie. Mijn zwangerschap betekende voor hem dat hij sneller zelfstandig moest worden. Zo moest hij al op jonge leeftijd de trap op klimmen, terwijl ik achter hem liep, omdat tillen niet meer ging.
Toen jongste eenmaal geboren was, viel het allemaal enorm mee met de drukte. We waren al gewend aan het baby-ritme, dus een baby erbij was helemaal niet zo’n omslag. Alleen buiten de deur was het soms een gedoe. Een zware maxi-cosi en een zware dreumes zijn geen goede combinatie als je snel iets gedaan wilt krijgen. Regelmatig kwam ik hevig zwetend aan op de plaats van bestemming. In die periode zijn heel wat spieren gekweekt en kilo’s verdwenen.
Naarmate de kinderen ouder werden, werd het steeds meer duidelijk dat ze zo ontzettend veel aan elkaar hebben. Samen lachen, gieren en brullen. Alles wat de oudste deed, deed de jongste ook. En als de één gewaarschuwd werd, deed de ander het strafbare feit nog eens vrolijk na. In de jonge peuterjaren waren er momenten dat het helemaal niet handig was om twee kinderen met weinig leeftijdsverschil te hebben. Ik herinner me bijvoorbeeld heftige momenten tijdens de zindelijkheidstraining van de oudste waarbij de jongste ook kwam “helpen” op het toilet. Het is geen aanrader om met zijn drieën in een wc-hokje te staan. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel: door het goede voorbeeld van oudste was jongste binnen no-time zindelijk.
Inmiddels is de oudste bijna een kleuter en ben ik de meeste heftige momenten van de afgelopen jaren al weer vergeten. Ik zie nu steeds meer voordelen. De kinderen hebben veel aan elkaar. Ze spelen veel samen, zijn fantasierijk en gezamenlijke uitjes zijn voor beide leuk doordat ze op hetzelfde niveau zitten.
Dus spijt? Nee, echt niet! Naarmate de jaren verstrijken, wordt het alleen maar leuker en gezelliger in huis.
Meepraten over het ideale moment voor een tweede kind? Zie dit forumtopic .