Soms heb ik hier van die dagen dat ik me volledig genegeerd voel door de dametjes. Vandaag was weer zo’n dag! Alles wat ik aan opmerkingen plaatste in het kader van hun opvoeding werd volledig genegeerd. Kortom: ze gedroegen zich alsof mama niet thuis was vandaag.
Prima, want toen ging ik me, in het kader van de koekje-van-eigen-deeg-methode, gedragen alsof ik geen kinderen had. Vanaf de lunch mochten ze van mij hun eigen mama zijn.
In eerste instantie leek ze dat aardig mee te vallen want ze waren toch buiten aan het spelen, maar het werd al lastiger als ze me iets wilden vragen of zeggen. Ik hoorde gek genoeg helemaal niks! Erg frustrerend……………………………….voor de dames!
Zo werd het einde van de middag en het dreigde te gaan regenen, dus ik trok me op tijd terug uit de tuin zonder ook maar iets te melden. Toen begon het spartelen pas echt! Snel werd er zoveel mogelijk opgeruimd, maar “Mama, we krijgen het schuurtje niet open!”. Tja, heel vervelend was dat. Hoe het ze uiteindelijk gelukt is (want dat deurtje klemt nogal!) is me een raadsel, maar ze hebben het voor elkaar gekregen.
Ondertussen was ik aan het koken en op dat moment sloeg het spartelen om in paniek.
Zij: Mama, wat moeten wij dan eten?
Ik: Geen idee! Zoek maar iets wat je wilt gaan koken.
Zij: Maar we kunnen helemaal niet koken!
Ik: Da’s dan jammer, maar je bent vanaf nu je eigen mama. Ik regel het niet meer.
Zij: Maar kunnen we het nog goedmaken? Kunnen we je ergens mee helpen?
Ik; Helpen kan altijd natuurlijk!
Zij: En waar kunnen we je dan mee helpen?
Ik: Nou, kijk maar om je heen of je iets voor me kunt doen. Ik heb ook niet de hele dag iemand om me heen die me zegt wat ik moet doen. Ik vind ook zelf klusjes.
En zo kwamen ze na druk overleg op het idee om de stofzuiger die nog in de huiskamer stond op te ruimen (een ware survival met z’n tweeën!) en de tafel voor papa en mama te dekken.
Oudste (met het bestek in haar handjes): Weet jij wat links is?
Jongste: Nee, dat weet ik niet
Oudste: Ja maar hoe moet ik de vork dan links leggen?
Toen wij eenmaal zaten te eten, kreeg ik nog eens de vraag wat zij dan moesten eten.
Ik: Je hebt geluk, er zit nog eten in de pan. Vraag maar of papa hierna nog trek heeft en zo niet, dan kun je pakken van het eten wat nog in de pan zit.
Met z’n tweeën gingen ze de keuken in, pakten bordjes, bestek, schepten op en kwamen bij ons aan tafel zitten. Oh, melk vergeten! Hop, weer van tafel af, bekers, melk pakken en inschenken met het een en ander aan geknoei. Weer van tafel af, schoonmaakdoekje gepakt en eindelijk de eerste hap macaroni gegeten! Mama zijn is meer werk dan je denkt! Ik begon mijn doel te bereiken!
Wij waren ondertussen al lang klaar en gingen verder met onze bezigheden. Zij hebben nog wat zitten tafelen, ruimden daarna zelf alles weg, dachten niet na bij de aanwezigheid van een vaatwasser en hebben hun spulletjes met de hand staan afwassen en drogen.
Met betraande oogjes stonden ze even later voor me met de mededeling dat ze eigenlijk graag weer gewoon kindjes wilden zijn en of ik weer hun mama wilde zijn, want het was toch eigenlijk best wel veel werk om een mama te zijn en daar waren ze nog lang niet groot genoeg voor.
Ik vond het in werkelijkheid ook helemaal niks om nog 2 andere mama’s in huis te hebben dus ik heb ze na een korte, maar duidelijke nabespreking een hele dikke knuffel gegeven en onder de douche gezet, want dat was heel hard nodig!
En nu afwachten wat het bij een eerstvolgende negeerdag voor effect heeft als ik ze vraag of ze misschien weer hun eigen mama willen zijn.
