Zegt de titel al genoeg? Heb je wel eens goedbedoeld ongevraagd advies gekregen. Veel mensen wel denk ik. Zeker als je nu zwanger bent of als je inmiddels moeder bent.
Zodra je je serieus op het moederschap gaat richten, hoef je er weinig voor te doen om overspoeld te worden met allerlei adviezen van mensen die het allemaal al eens meegemaakt hebben. Laat die boeken maar gerust in de bibliotheek staan, want daar zul je echt niks nieuws in vinden als je een redelijk kringetje aan familie, vrienden en kennissen om je heen hebt.
Je kunt beter dit, je moet vooral niet dat, denk aan zus en vergeet je niet zo? Allemaal erg lief en heel attent, maar tegelijkertijd bijzonder irritant. Dat klinkt ondankbaar, maar echt als je van de 10e te horen krijgt dat je iets op een bepaalde manier moet doen tijdens je zwangerschap, je bevalling of als die kleine er eenmaal is, dan beginnen die adviezen je aardig te storen. Zeker omdat niet alle 10 de adviezen over hetzelfde onderwerp hetzelfde zijn. Sterker nog ze zijn soms hartstikke tegenstrijdig.
Dus daar ga je dan met je zelfvertrouwen want je weet door al die lieve mensen in je omgeving niet meer wat nou echt het beste is terwijl je in de periode daarvoor eigenlijk een prima gevoel had over van alles wat je te wachten staat.
Paar maanden geleden nog. We hebben hier een verjaardagsfeestje en mijn zus en zwager zijn er ook met hun zoontje. Die kleine man vindt niks goed. Alles geprobeerd: op schoot, in de MaxiCosi, in bed, in het wipstoeltje. Niks was goed.
Inmiddels ging het vrouwelijke bezoek dat zelf ook moeder is zich ermee bemoeien. Het zouden zijn tandjes kunnen zijn! Bijt-ie veel op zijn knuistjes? Spuugt-ie meer dan je gewend bent? En hoe is zijn poep? Ruikt die wat zuur?
Ik zag dat mijn zus zich steeds ongemakkelijker ging voelen. Niet dat ze nou steeds ongeruster en onzekerder werd. Helemaal niet. Nee, zij had een huilende baby en ze kon niet traceren wat er aan de hand was. Ze had helemaal geen zin in al die vragen en opmerkingen. Zij vond het op dat moment het allerbeste om naar huis te gaan en haar kindje rust te geven.
Als je zelf een hele dag van huis bent geweest (kinderdagverblijf in dit geval), je wordt niet eens door je eigen ouders opgehaald en je wordt meteen gedumpt op een druk kinderfeest, dan ben je gewoon niet blij. Eerlijk is eerlijk. En dan komt dat niet doordat je tanden aan het doorkomen zijn.
Je wilt gewoon je moeder duidelijk zien te maken dat je naar huis wilt en aangezien je niet kunt praten zorg je er gewoon voor dat je blijft jengelen zodat ze het op een gegeven moment wel doorkrijgt wat naar jouw mening de bedoeling is.
Zodra die kleine mop in zijn jasje gehesen was en in de MaxiCosi lag, was hij stil en viel in slaap. Gewoon gerustgesteld dat papa en mama zijn noodkreet begrepen hadden. Zo komt ongevraagd advies ook eens uit erg onverwachte hoek!
