Goed voor jezelf zorgen
Mijn man en ik lopen niet zo snel naar de dokter als er iets is. Liepen, moet ik eigenlijk schrijven, want sinds we kinderen hebben is daar aardig verandering in gekomen.
Niet dat we nou hypochonders geworden zijn, zo erg is het nu ook weer niet, maar we zijn wel voorzichtiger geworden met onszelf. Zuiniger op onze gezondheid.
Toen ik nog geen moeder was, stelde ik een doktersbezoek zo lang mogelijk uit want misschien zou het nog wel vanzelf overgaan. En als het in het uiterste geval mis mocht zijn – mijn partner, familie, vrienden en kennissen zouden het ook wel redden zonder mij. Op de een of andere manier nam ik dat risico makkelijker.
Maar mijn kindjes redden het minder makkelijk zonder moeder. Natuurlijk komt het echt wel goed met ze als ik weg mocht vallen want ze hebben in elk geval papa nog die in noodgevallen de juiste hulp uit de omgeving inschakelt. Maar het is zo’n onnatuurlijke situatie, opgroeiende kinderen zonder mama.
En dat niet alleen, ik wil ze zelf ook zo graag op zien groeien. Je hebt een bepaald toekomstbeeld van ze, je wilt weten wat ze gaan studeren, wat ze voor werk gaan doen, hoe hun gezin eruit ziet als ze volwassen zijn, of je kleinkinderen gaat krijgen. Je bent gewoon benieuwd wat voor mensen ze worden.
Als je kinderen hebt, heb je een extra reden om te leven. Niet alleen vanwege de verantwoordelijkheid, maar ook vanwege het plezier dat je hebt in het ouderschap.
Wij weten dus inmiddels het nummer van de huisarts uit ons hoofd (ook omdat we er met de meiden weleens heen moeten, het is niet altijd voor onszelf).
Afgelopen week ook weer bezorgd om mezelf in de spreekkamer gezeten, met gisteren na een paar onderzoekjes in het ziekenhuis gelukkig een goede uitslag.
Wat is het dan een aparte (maar eigenlijk wel logische) gewaarwording dat je in zo’n week extra behoefte hebt om je kinderen te knuffelen. Zij hebben gelukkig de zorg niet waarom dat is, ze genieten gewoon van die extra aandacht.
