Gisteren reed ik een route die ik vrij regelmatig rijd en dan kom ik altijd langs een grote zorginstelling voor o.a. mensen met verstandelijke beperkingen. Vrijwel altijd staat bij de uitgang van dat complex een van de cliënten te zwaaien naar passerende auto’s. Ik claxoneer altijd even naar die man, hoewel ik weet dat ik officieel van die knop af moet blijven. Voor mij een hele kleine moeite, maar voor hem heel veel waard!
Bij het bedrijf waar ik heel wat jaartjes gewerkt heb, hadden we elk jaar een afdelingsuitje. Meestal werd geprobeerd een wat serieuzer gedeelte met bijvoorbeeld een presentatie te combineren met ontspanning. Altijd goed voor het familiegevoel, zo’n dagje!
Een van die afdelingsdagen heeft plaatsgevonden bij de zorginstelling die ik net noemde. Verschillende cliënten hadden aangegeven wat ze graag eens zouden doen en aan ons de taak om die wensen uit te laten komen. Dat varieerde van samen iets moois knutselen tot een bezoekje aan het treinstation om even naar passerende treinen te kijken. Van een kopje koffie met een gebakje op een terrasje tot een bezoekje aan de kinderboerderij op het terrein.
Voor ons heel vanzelfsprekende alledaagse dingen, maar voor die mensen een luxe! Ze worden omringd door verzorgers die het allerbeste met ze voor hebben, maar voor dit soort uitjes is helaas geen tijd.
Het zet je even met 2 benen op de grond om te zien hoe intens gelukkig iemand kan worden van hele gewone dingen. Al die lieve mensen hebben nog heel lang blije dagen gehad alleen al door de herinnering aan hun wensmiddagje! Wat zijn wij dan eigenlijk verwend hè, dat we kunnen gaan en staan waar we willen?
Alle medewerkers van onze afdeling hadden een wegwerpcamera meegekregen om foto’s te maken. Die zouden ontwikkeld worden door de zorginstelling zodat de cliënten nog lang na zouden kunnen genieten van hun uitstapje.
Sommige dingen kosten weinig of niks, maar ze zijn onbetaalbaar!
Logisch toch dat ik even in overtreding ga door te claxoneren naar die zwaaiende meneer? Soms moet je gewoon even relativeren.
