Wij eten regelmatig met de kookwekker op tafel. Nou ja, wij niet, onze oudste dochter. Wij zelf hoeven er namelijk niet door allerlei waarschuwende piepjes aan herinnerd te worden dat het ongeveer tijd wordt om de maaltijd af te sluiten.
Onze grote kleine dame van 3 jaar heeft de neiging om zo verschrikkelijk te treuzelen met haar eten, dat het zelfs voor ons op een gegeven moment begint te vervelen om keurig te wachten tot iedereen klaar is met eten.
Met als gevolg dat we legaal onze eigen opvoedkundige regels gaan overtreden. Natuurlijk geven we dan aan de treuzelkont de reden aan waarom wij wel vast verder gaan met ons dagelijks leven, maar een ideale situatie is het niet op deze manier.
Kijk, en als ze nou aangeeft dat ze niet meer hoeft te eten, ook prima. Ze hoeven bij ons echt hun bord niet leeg te eten hoor. Dan gaan we alsnog gezamenlijk van tafel. Maar elke keer als we vragen of ze nog wil eten, krijgen we een ja te zien of te horen. Afhankelijk van een eventuele hap die toch nog in haar mond beland is.
Dus sinds een tijdje pakken we het anders aan. De ambachtelijke kookwekker is voor de dag gehaald. Wel een sociale kookwekker want hij waarschuwt tussendoor bij 5 minuten, 3 minuten en 1 minuut dat het eindsignaal eraan zit te komen.
We beginnen te eten zonder de wekker in de buurt want het gaat ook weleens wel goed en je moet die kleine meid wel een eerlijke kans geven natuurlijk. Maar zodra het tijd rekken weer begint, komt het ding tevoorschijn en dan bepalen we in overleg wat een leuk aantal minuten is om de uitdaging aan te gaan.
En het werkt! Als de wekker enthousiast aangeeft dat de tijd erop zit, ruimen we hoe dan ook de tafel af. En wonder boven wonder heeft die kleine dondersteen dan elke keer alles op!