Enge beestjes!
Wat typisch toch dat angst op de een of andere manier gewoon aangeboren lijkt te zijn.
Voordat wij kinderen kregen, hadden we ons al voorgenomen onze eigen angsten, voor wat dan ook (mijn man is niet gecharmeerd van de tandarts bijvoorbeeld), niet op de kinderen over te dragen. En ik dacht eigenlijk dat ons dat aardig lukte. Soms met een hoog adrenaline-gehalte tot gevolg, maar we overwinnen onze eigen angsten voor een goed doel zullen we maar zeggen.
Zo is een spin hier net zo schattig als een jong hondje. Althans, dat acteren we. Kleine spinnetjes en stofspinnen, daar raak ik niet van in paniek maar zo’n grote dikke harige waarvan je weet dat zijn vrouwtje binnen nu en een uur ook ergens tevoorschijn komt, daar maak je me echt niet gelukkig mee hoor. Het is me nog niet overkomen met de meisjes in de buurt, maar ik hoop dat ik uiterlijk koelbloedig lijk op het moment dat ik het betreffende beest te lijf moet gaan.
En op de een of andere manier zit er bij kinderen toch een bepaalde basisangst in ofzo. Gisteren nog. De dames zijn in de achtertuin aan het spelen en ineens begint de jongste in paniek te huilen. Ik ren naar haar toe en ze zegt “EEN BEEST, EEN BEEST!!!!!!”. Uiteindelijk blijkt dat er op haar arm een beestje zit wat net met het blote oog te zien is. Echt een mini-kruipding, geen idee wat voor beestje het precies is, maar denk maar aan het type “dwerg-zilvervisje”.
Vogels, daar krijgt ze het ook helemaal benauwd van. Zodra er eentje op de schutting komt zitten, heb ik al een kind aan mijn been geplakt zitten.
Begin deze week in het winkelcentrum loopt een eend met 3 jongen. Heel schattig. Behalve als een van die kuikentjes denkt dat de teen van onze grote kleine dame een stukje brood is. In werkelijkheid was het namelijk een knopje om haar in de schreeuw-modus te zetten.
Gelukkig gaat het ook weleens meteen goed. Zoals met de hondjes van de buren. De oudste was laatst heel erg trots op zichzelf dat ze Fleurtje uit zichzelf geaaid had. Zo trots zelfs dat ze er tranen van in haar ogen kreeg. Zullen stiekem wel drupjes adrenaline geweest zijn denk ik, maar ze hield zich erg stoer en wij waren dus ook trots op haar.
Nu de jongste ook nog eens zover zien te krijgen. Laten we beginnen met die dwerg-zilvervisjes en dan zien we wel wanneer ze aan honden toe is.