De ideale man bestaat! En ik heb hem!
Tussen neus en lippen door mompelde ik net “Er moet komend weekend weer een nieuwe column op de site!”. “Nou”, werd er vanaf de andere kant van de tafel aangeboden, “dan schrijf je een column over mij, zat te schrijven!”. En nou weet-ie toch zo goed dat-ie me niet uit moet dagen……………………. 😉
En weet je dat ik nu niet eens weet waar ik moet beginnen?! Want ik kan natuurlijk schrijven hoe aardig, attent, lief en leuk hij is, maar dat zijn van die afgezaagde uitspraken. Dus dan maar een iets andere aanpak.
Ik zal jullie heel mijn voorgeschiedenis op liefdesgebied besparen, maar neem maar van mij aan dat ik niet altijd het geluk aan mijn kant heb gehad. Wel hard gevochten voor de paar relaties die ik had, maar het mocht niet zo zijn.
Bij mijn zoektocht (overigens niet krampachtig actief!) naar mijn grote liefde had ik gewoon 1 wens. Ik wil oud worden met iemand die mij laat merken dat hij blij is dat ik in zijn leven ben. Duidelijker kon ik het niet verwoorden.
Je ziet weleens programma’s op TV waarin mensen stralend over elkaar zeggen dat die ander de ware is. Ik merkte in mijn eerdere relaties dat ik bewust moeite moest doen om datzelfde gevoel op te roepen en om zo’n zelfde stralend gezicht te krijgen.
Dan weet je eigenlijk al dat er iets niet goed zit. Dat stralende moet zomaar gewoon helemaal uit je tenen kunnen komen.
Tot ik mijn huidige man ontmoette. Ik kan me niet voorstellen dat er ergens op de wereld iemand rondloopt die net zo goed of beter bij mij past. Wat een dreamteam zijn wij! Wij zijn echt in een vorig leven ook getrouwd geweest, dat kan haast niet anders. Nog steeds zeg ik voor de gein weleens tegen mijn schoonouders dat ik vind dat hun zoon zo goed gelukt is en dat ik ze daar dankbaar voor ben.
Je weet pas dat je de ware te pakken hebt als je je realiseert “Hé, zo kan het dus ook?!” en je weet ook dat je de ware te pakken hebt als je omgeving tegen je zegt “Fijn, we hebben de echte Esther weer terug!”.
Mijn moeder verwoordde het mooi dat ze zo blij was dat de zon nu echt voor mij was gaan schijnen. Ze zei, “Ik durfde je nooit te vragen of je gelukkig was omdat ik bang was voor het antwoord. Maar nu durf ik het wel. Ben je gelukkig?”.
En eigenlijk wist ze het antwoord natuurlijk al maar ik vond het eerlijk gezegd ook wel lekker om nou eens met dat stralende gezicht “Ja!” te kunnen zeggen!
Dan toch nog maar even eindigen met wat reclame voor mijn prins in de zilvergrijze Renault? Ik ben er trots op dat hij de rest van zijn leven met mij door wil brengen, dat hij de eerste is die ik zie als ik ’s ochtends wakker word en ik ben er nog veel trotser op dat ik de mama van zijn kindjes mag zijn en dat hij de papa van mijn kindjes is. Want wat is het mooi om je partner en jezelf terug te zien in je kinderen.