Is dit wat ik wil?

Hierbij een interessant artikel wat ik in de Margriet van week 42, 12-19 oktober heb gelezen en wat is geschreven door Saskia Smith.

Haasten voor een afspraak,
vliegen naar het schoolplein,
vergaderen in de speeltuin...

Is dit wat ik wil?

Woensdag
'Mama zit in een boom'.
Ik hoor het mijn zoon zeggen. Tegen mijn telefoon. Met zijn niet te onderdrukken drang om alles wat rinkelt op te nemen, heeft hij die nu beantwoord. Omdat zijn bal in de boom ligt, is hij nu iemand - ik hoop vurig zijn vader, of in ieder geval een bekende- vakkundig aan het vertellen hoe ik ondersteboven in de takken hang. Het is niet zijn vader. Het is geen bekende. Het is een nieuwe opdrachtgever die meer informatie wil over het werk dat ik voor hem ga doen. Die informatie zit in mijn hoofd, maar ik zit in het park en dat hoofd hangt ernstig naar beneden. En ik moet twee kinderen in de gaten houden, die zodra ze zien dat ik bel meteen richting hoogste, gevaarlijkste, en vol slipgevaar zijnde klimtoestel rennen. En natuurlijk valt er altijd minstens één. En omdat dit een belangrijk gesprek, is vallen ze alle twee. Overbezorgde moeders - of gewoon moeders die niet bellen als ze met hun kinderen in het park zijn - die altijd klaar staan om hun kind op te vangen als ze een dodelijke val maken, ontfermen zich over mijn kinderen. Pakken ze op, vegen het zand van hun wangen en knieën en kijken dan boos om zich heen om te zien waar de moeder blijft. Ik kom aanhollen, terwijl ik hijgend een gesprek probeer te voeren. Hoofdschuddend lopen de perfecte moeders weg.

Mijn werk valt niet altijd uit te leggen. Ik werk veertig plus uur in de week, versnipperd over de dagen en avonden van de week. Als de kinderen op school en de crèche zijn werk ik, maar ook veel avonden, het weekend, en soms ook als ik in het park ben of eigenlijk naar een verjaardag moet. Ik ken mensen die heel verbaasd zijn als ik zeg dat ik een fulltime baan heb, omdat ze mij altijd bij school zien. Of op het sportveld, en in de speeltuin. Maar die mensen zie ik nooit in het park als ik met twee snotterende kinderen sta en aan mijn oor een nieuwe opdrachtgever die van alles wil. Ik verzeker hem dat ik vanavond alles mail. En dan gaan we ijs eten. Want niks helpt zo goed tegen rode knietjes en een schuldgevoel als een raketje.

Vrijdag
De assistente van de minister belt. Of ik morgenochtend tijd heb voor het interview. Morgen? Morgen is het zaterdag en dan mag mijn zoon voorzwemmen voor zijn C-diploma. Het is dan wel niet voor het echie, maar belangrijk genoeg. Hij is straks de eerste van ons gezin die meer dan twee zwemdiploma's heeft. Ik denk aan wie ik de afgelopen week heb gevraagd om te komen kijken. Mijn vader. Mijn schoonmoeder. Het beste vriendje van mijn zoon. En zijn moeder. Een goede opkomst lijkt me. Voor een evenement dat niet eens een diploma oplevert.
"Ja," zeg ik tegen de assistent. "Ik heb toch verder niks in mijn agenda staan." Of ik ook naar Groningen kan komen, omdat de minister daar op werkbezoek is?
Tweeënhalfuur naar het noorden rijden voor een interview van een half uur....
"Natuurlijk, geen probleem". Het probleem is pas om man en kinderen uit te leggen dat ik een zaterdagochtend familiegeluk moet missen.

De assistent van het filmproductiekantoor belt. Of ik de persviewing van de nieuwe film die maandag staat gepland ook morgenmiddag kan zien? Ik werp weer een blik in mijn agenda. Boodschappen doen, drie wassen draaien, verjaardagscadeau kopen én naar de jarige brengen, kinderen daar laten, met man de stad in voor een eindelijk-eens-samen-zonder-kinderen-etentje....'Ja, hoor', zeg ik tegen de assistent, 'dat kan wel'. Of ik om drie uur in Amsterdam kan zijn? Als ik niet in de file sta, en niet verdwaal, wat meestal wel gebeurt, ben ik er. "Geen probleem".
Het probleem van het thuis uitleggen dat ik niet alleen 's morgens maar ook 's middags moet werken, is groter.

'Dus je bent er niet?' Vraagt mijn zoon. Ik leg uit dat dit belangrijk is, dat de minister alleen die dag kan, dat alle leuke nieuwe dingen die hij krijgt alleen maar kunnen omdat ik zo hard werk, en dat dat soms ook op zaterdag is ook als hij moet voorzwemmen, omdat de minister daar geen rekening mee kan houden.
"Oke', zegt hij vol begrip na mijn uitleg. En daar is Het Schuldgevoel.
'Dus je bent er niet?' vraagt mijn man. Ik leg uit dat het echt niet anders kan, dat we toch hadden afgesproken dat mijn werk nu eenmaal flexibel is, dat de zaterdag daar ook onder valt, dat voorzwemmen niet hetzelfde is als diplomazwemmen, dat het ook niet erg is dat hij een keer alleen naar een verjaardag moet en dat we ons etentje echt inhalen. 'Prima,' zegt hij na mijn verdedigingsspeech. En Het Schuldgevoel groeit.

Zondag
Vandaag geen werk, neem ik me voor. Ik drink koffie met man en laptop aan de keukentafel, die tevens mijn kantoor is, omdat ik boven nog steeds geen werkplek heb gecreëerd. Te druk met werken. De kinderen spelen op straat en in de tuin. Elke keer als ze door het huis rennen, is de sliert vriendjes en vriendinnetjes gegroeid. Soms blijft er een kind achter om te vragen wat we doen. Soms blijft een van mijn kinderen achter om te vragen of ik nog wat met ze ga doen. Dat had ik beloofd. Om mijn schuldgevoel af te kopen. Een dag extra werken, is een dag extra spelen. Maar eerst nog de mail bekijken, want er komen allerlei belangrijke berichten binnen. Verdekt stel ik me op tussen tijdschriften, boeken en kranten en doe alsof ik zo maar wat op de laptop pingel. 'Geen werk toch?' lacht mijn man, en met de bal in zijn handen loopt hij wel naar buiten. Hij die beginnend ondernemer is, die eigenlijk elk moment zijn mail zou moeten checken voor je weet maar nooit, hij die zegt dat werken altijd nog kan. Ik stuur binnen drie minuten zes mails weg vol tikfouten. Maar het is zondag. Dan mag het. Want ik ga buitenspelen.

Maandag
De oudste is naar school, de jongste naar de crèche, mijn man op pad voor zijn nieuwe onderneming. Een serene rust daalt neer in huis. Een rust waarin de tekst waar ik al dagen aan werk ineens binnen een half uur af heb. Een rust waarin ik die nieuwe opdrachtgever nu wel bel. De rust waarin ik mijn inbox met tweehonderdvijftig mails zo heb opgeschoond. De rust waarin ik dat gortdroge onderzoek dat ik moet lezen wel leuk vind. De rust waarin ik altijd vind dat ik de leukste baan ter wereld heb.
Dan is de rust over. Het is twaalf uur, rennen naar school. Zoon en twee vriendjes mee naar huis. Of ze ook mogen voetballen, want ze hebben geen honger. Prima, kan ik nog even snel mijn werk doornemen. Het uur middagpauze voor de zesjarigen die achter het huis het ene na het andere doelpunt scoren, is zo om. Ook voor mij. Vijf minuten voor de schooltijd loop ik gehaast naar het veld met stapels boterhammen en pakjes drinken, die ze lopend naar school moeten nuttigen.

Dinsdag
Ik moet een schrijfster interviewen. Haar huis is een uur rijden hiervandaan. Op de heenweg gaat het prima, op de terugweg al een stuk minder. De snelweg vult zich met te veel auto's. File. Het is twee uur. Tijd genoeg, pas om drie uur gaat school uit. Maar om half drie rijd ik langs de oorzaak van het langzaam rijdend verkeer. Een paar auto's staan vol deuken tegen de vangrail geplakt. Ik ligt een kwartier achter op schema. En dat betekent dat mijn zoon een kwartier moet wachten bij school als alle kinderen al lang naar huis zijn, omdat hun moeders wel op tijd waren. Paniek. Moeder-in-nood nummer één is aan het werk, moeder-in-nood nummer twee neemt haar telefoon niet op. De school heeft het druk met lesgeven, getuige het antwoordapparaat. Iets meer paniek. Op het N-weggetje naar huis rijdt een tractor tergend langzaam voor me. Een idyllische aanblik en ook een van de redenen dat we buiten de stad zijn gaan wonen, zodat mijn tractor-minded zoon van toen twee ook in het echt een tractor zou kunnen zien. Nu wens ik die boer een vreselijke ziekte toe. Vijf voor drie. Totale paniek.
Toch sta ik om drie over drie bij school. Hijgend. Trillend. Mezelf afvragend waarom ik ook al weer geen gebruik maak van de buitenschoolse opvang. Een kwartier later zit ik met man en kinderen aan het water en eten we straks als de zon ondergaat een geïmproviseerde maaltijd buiten, op het strand. En dan weet ik weer het antwoord. Hierom!

Woensdag
De jongste is thuis. Samen spelen we prinses. Ik heb verschillende kroontjes op mijn hoofd en probeer mijn dochter ervan te overtuigen dat mijn maat veertig niet in haar piepkleine prinsessenmuiltje past. Om niet flauw te doen, steek ik mijn teen er toch in. Telefoon. De relatiedeskundige die mijn artikel moet opleuken moet dringend naar haar zus. Of het interview nu per telefoon kan. Ik sta op, verzwik mijn voet door dat plastic schoentje, dat ook nog breekt, en probeer mijn dochter die repeterend vraagt 'mag ik ook bellen' en tegelijkertijd huilt om het gebroken muiltje op een afstand te houden. Ik probeer of de relatiedeskundige misschien vanavond kan. Of morgen? Overmorgen? Elke andere dag, behalve nu? Nee.
Eerst is er haar zus die ziek is, dan een congres, en veel vergaderingen en moet ze ook nog naar het buitenland. Eigenlijk is ze pas over twee jaar weer beschikbaar. Of in elk geval ver voorbij mijn deadline. Soms haat ik spontane acties van anderen. Helemaal als mijn plannen waterdicht zijn: 's morgens onverdeelde aandacht voor de jongste, dan de oudste ophalen van school, samen eten, de kinderen overdragen aan mijn man die dan inmiddels weer thuis is gekomen en dan werken. Zucht. De jongste kijkt me vragend aan. 'Kom', zeg ik, 'je mag lekker een film kijken.'
Joepie, zomaar televisie kijken, terwijl ik niet eens aan het koken ben, komt maar weinig voor. En weet je wat, omdat je zo lief bent, krijg je ook een koekje. Nee, niet zo'n verantwoord kruimelig droog volkorenkaakje, maar een stroopwafel. Alsjeblieft. Kun je dan nu wel lief zijn? En heel stil? Dan kom ik straks ook. Mama moet nu eerst even werken.

Ik heb last van goedmaakdrang. De deskundige was lang van stof. Toen ik eindelijk naast mijn dochter kwam zitten, rolde de aftiteling al over het scherm. En daarom speel ik de hele middag. Dat de was gedaan moet worden, ach. Dat de bedden verschoond moeten worden, pech. Dat er boodschappen gedaan moeten worden, we zien wel. Dat de telefoon rinkelt, ik hoor het niet. Dat de computer met piepjes aangeeft dat er mail binnenkomt, kan later ook wel. Soms ben ik dol op spontane acties van anderen. Manlief komt binnen met een tas vol boodschappen, gooit de was in de machine, beantwoordt mijn telefoon met een 'bel morgen maar terug' en zet mijn computer uit.

Vrijdag
Het voordeel van freelance werken is dat als je geen zin hebt, je ook niet hoeft te werken. Dat ik het dan de volgende dag of dagen later heel druk krijg, is minder belangrijk. Want het vrijheidsgevoel van zelf kunnen kiezen en beslissen is heerlijk. En zou ik niet willen missen. Niet voor een omgeving met collega's - het lijkt me vreselijk om een hele dag opgesloten te zitten met mensen met wie je normaal gesproken nooit om zou gaan. Ook niet voor een goedbetaalde functie. Helemaal als die zilvervlootbaan betekent dat ik ergens anders moet werken dan thuis. Mijn zelfgeïmproviseerd kantoortje aan de keukentafel zou ik niet willen missen. Ik kan thuis zo uit bed achter de computer. Kan even snel een extra was draaien als dat nodig is. En ben zo op school om een ziek kind op te halen. Ik maak thuis ook de lekkerste koffie verkeerd, heb een hele ijskast tot mijn beschikking in plaats van een kantine met laffe broodjes, en heb bovenal uitzicht op de tuin. En dat is weer handig om de kinderen in de gaten te houden als ik moet werken en zij thuis zijn.

Het voordeel van thuis werken en mijn werktijd zelf kunnen indelen, is ook elke dag om drie uur de kinderen kunnen ophalen. En kunnen invallen bij de computerles op school, aanwezig zijn bij de zoveelste toneelvoorstelling over het circus of helpen bij balletles op de crèche. En het voordeel is dat ik mijn werk gewoon een dag kan verschuiven. En dus gaan we vandaag naar de dierentuin. Zomaar. Vanmiddag geen interviews en tiksessies. Geen speelafspraken, zwemles, spraakles ('Weet u dat uw zoon een lichte slis heeft?') of gymles ('Weet u dat uw dochters grove motoriek wel iets beter zou kunnen?'). Helemaal geen verplichtingen. En ook al zien we maandelijks deze dieren in hun hokjes, ik geniet er extra van als ik het gevoel heb dat ik er eigenlijk niet behoor te zijn.

Zondag
Het nadeel van freelance werken is dat als je geen zin hebt, je soms wel moet werken. Het is mooi weer. Iedereen is buiten. De kinderen rennen in steeds minder kleding, want de zon schijnt toch, door het huis. Manlief staat met een kop koffie in zijn handen op straat te praten. Vrienden komen langs met een uitnodiging voor een fietstocht. 'Hoi pannenkoeken,' hoor ik mijn kinderen nog net gillen voordat zij met z'n allen de hoek om fietsen. Het wordt een lange, eenzame middag.

Dinsdag
Ik heb het druk. Heel druk. En daarom jaag ik de kinderen twee minuten nadat ze hun eten op hebben onder de douche, en breng ze zonder voor te lezen al om half zeven naar bed. Geen slokjes water meer, dat is op. Ook geen extra kusjes meer, die zijn ook op. En dan na een hele dag en avond werken komt het langzaam opzetten. Het Moment Van Bezinning. Is dit wat ik wil? Is dit hoe ik moeder wil zijn? Is dit hoe ik mijn werk wil doen? Ik vind het niet erg als mijn kinderen zien dat ik werk. Het maakt me gelukkig, en geluk wil ik niet wegstoppen voor mijn kinderen, maar vooral laten zien. Dit ben ik, hier word ik blij van. En ook een betere moeder. Na een dag hard werken heb ik nog energie om verstoppertje te spelen. En voor te lezen uit een nieuw ridderboek. Of een kalender te maken met zestig hokjes, omdat mijn kind dat over twee maanden jarig is dat zo graag wil. Alleen die eeuwige spagaat is soms vermoeiend. En frustrerend. Na de geboorte van de jongste leek freelancen de perfecte oplossing. Ik kon meer werken, wat financieel ook prettig is, en relatief veel bij de kinderen zijn. Maar als ik werk, ben ik bang dat ik mijn kinderen te kort doe. En als ik bij mijn kinderen ben, is mijn angst dat ik niet genoeg tijd in mijn werk steek. Na bezinning komt de zelfanalyse. Die dingen weer in het juiste perspectief zet. Ben ik gelukkig? Ja. Zijn mijn kinderen gelukkig? Ja. En dat is het enige wat telt.