Louise: Aan de kraamverzorgster ligt het niet, die weet wat er aan mogelijkheden zijn en wat ze moet doen. Elise hapte zelf niet goed.
Ondertussen gaat het wel goed, gelukkig. Maar de stijgende lijn is op het nippertje gekomen. De huisarts was ook al niet tevreden en kwam extra om het in de gaten te houden. Ze was al de max afgevallen (10% van het geboortegewicht)

Marion: Elise wilde zelfs nog mooie billen houden en kwam eerst met haar voetjes......

Gelukkig, fijn te lezen! Is het voor jezelf ook een stuk beter te doen nu?

Fijn dat het beter gaat. En hoe vinden de broers het dat ze nu een zusje hebben?

De jongens vinden het geweldig!!
Ze zijn echt trots op hun zusje.

Mijn energie is nog erg snel op, ben dus erg blij met mijn twee dagen verlenging van hulp!
Ik kan het voor mezelf nog niet goed verwerken dat ik nog zo weinig kan, en dat terwijl eigenlijk fister de laatste dag hulp zou zijn. Het badje kan ik zelfs nog niet helemaal zelf. Laat staan de rest...... jullie weten wel hoe dat gaat in een gezin.
Huisarts komt morgen weer langs om te kijken of ik me wel rustig hou  en daarmee mijn energie opbouw...... ik moest ook lekker buiten gaan zitten van hem. Hij hoopte dat ik dan ook weer een zonniger kijk op het leven zou krijgen

Het weer schiet ook zo lekker op om je wat energieker te voelen... wel fijn dat de huisarts zo betrokken is, luister maar een beetje naar hem!

Jammer dat het nog niet zo wil met je energie. Dan maar verplicht even rustig aan doen. Hoe moeilijk dat ook is, maar daarmee ben je het snelste weer de oude.

Leuk dat de jongens hun zusje zo geweldig vinden. Ging je zoon weer aanbellen bij mensen om te vertellen dat er een zusje geboren was? Net als hij toen vertelde dat er een baby in jouw buik zat?

De kaartjes die ze hier in het dorp rond mochten brengen deden ze inderdaad niet in de brievenbus maar hebben ze afgegeven........

Veel vrouwen vinden het heerlijk als na een week de kraamverzorgster weer weg is.... maar na de 10e dag....... mis ik ze echt!

Ik moest er na 7 dagen nog niet aan denken dat de kraamverzorgster weg was. Na de 10e dag was ik er nu wel weer aan toe. Maar ik kan me goed voorstellen dat je haar enorm mist. Je hebt tenslotte nog 2 jongens rondlopen.

Hoe is het nu verder met jezelf? Voel je je al wel een beetje opknappen?
En hoe is het met Elise? Drinkt ze nu goed en is ze voldoende aangekomen?

Ik voel me zelf nog snel moe..... kan daar lichamelijk wel aan toe geven, maar accepteren niet. Dat uit zich dan in ehhhhh..... zal ik het hormoonaanvallen noemen?

Elise drink nu goed (met tepelhoedjes), dat doet nog wel ontzettend zeer.
Maar ze komt ien ieder geval weer aan, en dat is het belangrijkste!
Verder even afwachten wat de dokter morgen nog zegt.

Fijn Erica dat Elise het goed doet.

Hoe is het nu met je man?

Erica, mijn man heeft ook ooit (16 jaar geleden) een heftige periode gehad, een half jaar niet gewerkt, therapie etc. Daarnà was ìk kapot..... en dan nog niet de hormonenachtbaan van een zwangerschap en bevalling erbij en een nieuw klein mensje om voor te zorgen....  Probeer te accepteren dat het even niet anders is, probeer van je kinderen te genieten en verder.... laat maar! Maar da's makkelijk gezegd.... Misschien heb je er wat aan om praktische hulp te accepteren zodat de druk van het huishouden wat lichter is, en de boel toch prettig op orde is?? Dat lost geen problemen op maar scheelt misschien toch wat....
En ik sluit met bij Sje's vraag aan.... kunnen jullie het een beetje sámen doen, met de kinderen?!
Eigenlijk veel te persoonlijk gesteld zo, voor op een forum....

Erica, sterkte vandaag bij de huisarts, hopelijk heb je een fijn gesprek met hem en lost het meteen ook je vermoeidheid op.
Moeilijk hoor, om toe te geven aan je vermoeidheid als je er eigenlijk geen tijd voor hebt. Je gezinnetje moet toch doordraaien en veel komt op het moment toch op jouw schouders neer.

Sterkte ermee!!

Toen ik het van de week bij de huisarts aankaartte vond hij dat ik 'gewoon' mijn rust moest nemen, en dat het vanzelf goed kwam. Ik moest lekker naar buiten om het leven weer van de zonnige kant te kunnen bekijken (toen scheen de zon.....)
Hulp accepteren was ook een van zijn (en ook van de kraamverzorgster) adviezen.
Gistermorgen heb ik ook mijn moeder mijn was op laten hangen, maar gisteravond had ik zo'n manie van: ik kan het zelf! en heb heel de was weer opgevouwen en gestreken. Dat direct na het voeden, eten koken, eten, jongens naar bed.....
Vannacht kon ik al weer geen opmerking van mijn man verdragen en huil daar nu nog van.... en eigenlijk is die opmerking helemaal niet zo dramatisch geweest.
Is dat dan mijn 'straf' voor 'self doen'? (net als bij kleine kinderen)

Met mijn man gaat het met ups en downs, maar ik voel van binnen heel erg: ik moet het doen, net als bij de jongens. Toen ging het ook en een ander moet ook...... Ik dus ook!
Jaja, ik weet met mijn verstand dat ik dat anders moet doen..... maar kunnen jullie makkelijk gevoelens uitschakelen????

Nee Erica, gevoelens uitschakelen is niet makkelijk.... bovendien wil je toch graag gewoon zelf (en goed) voor je jongens en je kleine meisje zorgen.... konden we maar echt helpen. Er komt veel te veel tegelijk op je af, een zieke man is al meer dan genoeg op zich, een zwangerschap, bevalling en heerlijk klein mensje erbij ook....  maar ik gun je zo dè "gouden" hulp...
En ook al weet je Waar je die vindt, soms vind je het niet.... weet dat Hij jou altijd vindt...

Edited by - Louise on 5-6-2008 09:05:36

Neem je rust, laat dingen over, niet alleen aan anderen, maar ook en vooral aan die Ander... Sterkte, en in gebed en gedachten zijn we bij je, dat weet je he?

 

Erica, ik weet uit ervaring dat het heel makkelijk gezegd is van de wereld om je heen om te proberen het los te laten, proberen om zelf gewoon de zonnige kanten te zien, proberen te accepteren dat het nou eenmaal zo is op het moment, maar ik weet ook uit ervaring dat een mens dat niet lukt. Het is allemaal lief bedoeld advies, maar in wezen kun je er niks mee. De sitiuatie waar jij in zit, daar is geen pasklare oplossing voor en je kunt niet zomaar de knop omzetten naar een meer ontspannen leven.

Ik ga je dus geen goedbedoelde adviezen geven, want ik heb hier al eerder met je over geschreven hoe goed ik je begrijp en hoe ik uit ervaring weet hoe verschrikkelijk moeilijk het is om samen te leven met een partner die niet lekker in zijn vel zit. Meissie, ik zit hier gewoon met tranen, ik krijg zelf weer helemaal dat gevoel terug wat ik destijds voelde toen ik nog in die situatie zat. Heel vermoeiend, het vreet energie en je bouwt bijna niks aan energie op.

Ik zou willen dat ik meer voor je kon doen dan er alleen maar digitaal zijn. Als ik je ergens mee kan helpen, laat het me weten.

Alle liefs, sterkte en een hele dikke zoen. Ik zit op je schouder.

Erica, alle sterkte!
Als je geen hulp wilt/kunt accepteren, misschien kan je dan tijdelijk een betaalde huish. hulp nemen? (dat voelt toch anders).

Lieve Erica, wat moeilijk toch allemaal. Veel sterkte met alles.
Verder is alles al geschreven en kan ik me daar alleen maar bij aansluiten.

Ach lieve Erica, wat is het allemaal toch moeilijk voor je. Ik wens je dan ook oprecht alle sterkte en broodnodige hulp toe. Ik hoop echt dat de zon voor je gaat schijnen!

Wat ik fijn vind om te lezen, is dat de jongens zo trots zijn op hun zusje. Heerlijk toch! En gelukkig gaat het met de kleine Elise ook goed. Dat zijn toch de strohalmpjes waar je je aan vast moet houden.

Nogmaals alle sterkte. Veel liefs.

Erica,

Ook ik wil je heel veel sterkte wensen. Lijkt me allemaal inderdaad helemaal niet makkelijk!

Groetjes Bien