Fijn dat er gebeurt waar je op gehoopt had, al is en bl.ijft het jammer dat het nodig is natuurlijk. Sterkte voor jou en de GKD, en voor meneer Sje ook natuurlijk.

@Karin, ik heb ook ooit zo'n kapje op gehad toen mijn keelamandelen verwijderd moesten worden. Ik ben van de generatie bij wie dat verwijderen nog gewoon standaard gebeurde. Last of niet.

Ik kan die geur ook nog terughalen! Brrrrrrrrrrr.........

In het fotoboek bij de poli vanochtend stond erbij dat het nu de geur van frambozen heeft (hiervoor was het blijkbaar pepermunt, maar ik herinner me alleen een ether-achtige lucht van mijn mondkapje destijds). Dus dat vindt de GKD dan wel leuk aan het geheel dat dat kapje naar Yogho ruikt. Haha!

Het lijkt me inderdaad heel raar om erbij te zijn als je kind onder narcose gaat. Gewoon dat weg zien glijden van zo'n kleintje. Lijkt me best ingrijpend. Een van ons mag er in elk geval bij blijven tot ze in slaap is, weet niet of we er allebei bij mogen blijven. Lijkt me niet gezien de drukte in de behandelkamer. De GKD mag kiezen wie er bij haar blijft. En vandaag valt haar keuze op papa. Wie weet verandert dat nog, maar ze mag lekker zelf kiezen wie ze naast haar bedje wil hebben.

Alle beetjes helpen om haar op haar gemak te stellen, denk ik dan maar.

@Pepo, het is inderdaad niet ideaal, het blijft jammer dat het nodig is, maar als we dan moeten kiezen tussen 2 kwaden dan is de keuze niet moeilijk en gaan we "lekker" voor die buisjes.

Als die KNO-arts ons weer weggestuurd had met een "kijk het nog maar een tijdje aan" had ik me er (ondanks haar verstand van zaken) veel minder lekker bij gevoeld dan nu.

Fijn Sje dat er nu wat gaat gebeuren. Ik mocht er altijd bij blijven tot ze onder narcose waren. En werd dan weer geroepen als ze op de uitslaapkamer lagen. Is dat nu ook nog zo?

Grappig dat jullie je die lucht ook nog herinneren. Mijn zoon had dat ook. Ik weet nog dat ik een keer gebeld werd door school dat hij flauw gevallen was in de klas. Ik gauw hem opgehaald en toen ik thuis vroeg wat er nou was gebeurd zei hij: Mamma, ze gingen ons smincken als zwarte piet en dat spul rook net als het kapje in het ziekenhuis! Ze hadden een flesje met vloeibaar zwart gebruikt! Bleek dus dat hij van de lucht alleen al compleet onder zeil ging ;-) Zo diep geworteld kan dat dus zitten.

grtz

Marion

Onze jongste kreeg op haar vierde bij een oogoperatie ook zo'n kapje, ik herinnerde meteen weer mijn eigen amandeloperatie toen ik het zag en de lucht in mijn neus kreeg.

En ja, Sje het is echt wel heftig hoor, je dierbaarste bezit zo weg te zien glijden, wat heb ik gehuild zeg........ en dan dat wachten....... de tranen waren net opgedroogd en als je dan zo'n hummel weer in je armen sluit komen de tranen weer opnieuw.

@Marion, ja dat is nog zo!

Wat een grappig verhaal van je zoon die onderuit ging van dat zwarte-pietenspul. Kun je nagaan wat zo'n herinnering met je kan doen!

@Gompy, ik ga er ook al blindelings vanuit dat ik in tranen ben zodra ze wegzakt. Ik heel erg mijn best doen om dat tegen te houden zolang ze wakker is, maar zodra ze wegzakt weet ik nu al dat ik de tranen gewoon ga laten lopen. Gelukkig zal het wachten als het goed is meevallen, want het is blijkbaar maar een ingreep van 5-10 minuten. Maar dat zal ook wel uren lijken!

Kun je nagaan als je kind voor een aantal uren onder zeil moet. Dan ga je echt niet rustig een boekje zitten lezen volgens mij. Bjek.

Dus blij dat het maar om een korte ingreep gaat.

Ik herinner me ook die ether-lucht en geen pepermuntachtig iets ofzo.

Met buisjes heb je geen tijd om te huilen, dus ga maar vast oefenen met inhouden... Tenminste de eerste 2 keer was het slapen, mama naar andere kamer en dochter vrijwel direct er weer bij. In Leiden ging het ietsje anders en behandelden ze het meer als een "echte" operatie met operatiehemdje, plakkers op enz.  (bij die andere gewoon schoentjes uit en meer niet). Het moeilijkst vond ik het, dat het in slaap vallen zo lang duurde! Dat verzet in dat kleine (nog baby) lijfje.... (per infuus is wat dat betreft veel "prettiger", en met Emla zalf voelen ze er niets van).
Het lange wachten heb ik ook 3x meegemaakt. Tja, wat je dan doet.... eerst even bijkomen en uithuilen met een kop thee op de afdeling, dan naar het station om mijn man op te halen (ik ga die 4 uur echt niet alleen zitten hoor, je komt maar!! toen hij vond dat hij wel thuis werken kon.... ) en dan maar even de stad in - wat doen we hier eigenlijk?!?!?!?!?
Sje, sterkte, en hopenlijk vindt je GKD het allemaal zo interessant en spannend dat ze er geen nare ervaring aan overhoudt. Het kapje hebben wij een keer geoefend met een wasmiddelbol ;P  (ook als speelgoed in het dokterskoffertje voor de knuffels).

Ze vertelde gisteravond dat ze al wat gepraat had met het vriendinnetje wat in januari buisjes (voor de 3e keer in haar leventje!) heeft gekregen.

"Het deed helemaal geen pijn en ze mocht een cadeautje uitzoeken: bellenblaas!".

Hopen dat die positieve ervaringen haar wat meer geruststellen.

Wat dat in slaap vallen betreft, heb ik juist het idee dat dat heel snel gepiept is. Ik kan me van mijn keelamandelen herinneren dat ik maar een keer of 3 ingeademd heb met dat kapje op en dat ik toen weg was.

Sje, dat gevoel heb ik ook met het in slaap vallen. Dat het snel is gebeurd.

Misschien was het ook wel zo, dat mijn kleintje nog zonder het zelf te weten protesteerde, maar al lekker sliep? Het went nooit, om dit mee te maken met je kind, maar toch "went" het...

Even weer een update. De spanning begint hier te stijgen want dinsdag a.s. is het zover: trommelvliesbuisjes.

Afgelopen maandag ben ik met de GKD terug geweest naar het ziekenhuis. Op de poli KNO nog eens een keer het fotoboek bekeken wat beschikbaar is ter voorbereiding op de ingreep. Daarna even langs de afdeling gelopen waar we dinsdag moeten melden. Dan is het dinsdag allemaal niet meer zo nieuw voor die kleine meid.

Zo af en toe komt het ter sprake. Ze geeft aan dat ze het eng vindt en eigenlijk niet durft, maar ze zegt ook dat ze geen oorontstekingen meer wil. Dus heel dubbel eigenlijk voor haar. We blijven haar geruststellen dat ze er niks van gaat merken omdat ze slaapt tijdens de ingreep en dat ze snel slaapt zodra ze dat mondkapje op heeft.

 Maar ja, allemaal heel makkelijk gezegd, want het blijft gewoon spannend, hoe je het ook wendt of keert. En niet alleen spannend voor haar, zeker ook voor ons. Ik zal heel blij zijn als het dinsdagmiddag is en alles achter de rug is.

En aangezien we pas om 10.30 in het ziekenhuis hoeven melden, ga ik gewoon net als altijd op dinsdag mijn boodschappen doen en mijn strijk wegwerken. Ik ga niet tot 10 uur zitten wachten tot we eindelijk weg kunnen. Dat merkt die kleine meid dan ook dat ik niet rustig ben.

Sterkte Sje, ook voor de GKD

Heel veel sterkte voor jullie allemaal. Het is echt niet gek dat zij en jullie dat spannend vinden.

Ik zit op jullie schouder. En ik kan wel zeggen dat het allemaal meevalt, maar daar heeft die kleine meid van jullie ook niks aan, want spannend blijft het.

Sterkte Sje, en KKD (die zal het ook in haar hoofdje hebben morgen) en papa en opa en oma en allemaal! Voor je het weet is het voorbij, trouwens.... en speelt en doet ze weer alsof er nix gebeurd is.

Nou, we hebben ons spannende dagje achter de rug.

De KKD hebben we gisteren onverwacht nog aan mijn ouders meegegeven die de GKD nog even succes kwamen wensen. KKD helemaal blij dat ze een keer helemaal alleen bij opa en oma mocht gaan logeren en GKD helemaal blij dat ze ons voor zichzelf had.

Vanochtend was ze heel ontspannen en vrolijk. Aangezien het haar speciale wensdag was, heeft ze eerst heerlijk in het grote bed TV liggen kijken met de logeerbeer van school. Die mocht bij uitzondering nu door de week ook een keertje mee de klas uit om de GKD te steunen!

Rond tienen waren we in het ziekenhuis. Eerst even in de speelkamer en toen naar het bed van de GKD. Aansluitend samen met een gastvrouw in de OK kijken, kregen we wat uitleg, ze mocht het mondkapje vast een keer zien en vasthouden, kreeg de buisjes te zien.

Toen ze bijna aan de beurt was, liep de spanning wel op in dat kleine lijfje en kwamen er net in de laatste 5 minuten wat traantjes. Vooral het mondkapje daar zag ze erg tegenop. Heeft iets benauwds voor haar ofzo denk ik.

Op het OK-bed was ze heel stil, maar wel een gespannen lijfje. Ze kneep heeeeeeeeeel hard in papa's hand. Ik mocht er ook bij blijven trouwens. Had verwacht dat maar 1 ouder erbij mocht.

Na een half minuutje zakte ze weg en zijn wij richting koffie gegaan. Een minuut of 10 later werden we alweer geroepen dat ze op de uitslaapkamer lag. Toen ze wakker was, kreeg ze een ijsje en wat drinken (en dat sap was zo op natuurlijk want ze had vanochtend alleen maar een bekertje thee gedronken.

De KNO-arts kwam nog zelf langs om te laten weten dat alles goed gegaan was. De GKD gaf aan dat haar oortjes wel ietsje vervelend voelden, maar dat was heel normaal zei de dokter. Ze hebben er tenslotte aan zitten friemelen.

Bij het vertrek kreeg ze een dapperheidsdiploma en mocht ze een cadeautje uitzoeken en toen mochten we alweer naar huis.

Het is haar speciale verwendag, dus ze heeft op de bank onder haar dekbed (want ja, dat hoort erbij als je "ziek" bent) lekker al 2 dvd's liggen kijken en toen ze mocht kiezen wat ze wilde eten, zei ze "Bij de friettent!". Dus we gaan zo richting snackbar! Ze heeft helemaal nergens last van, is gewoon de GKD die we gewend zijn. Dus fijn dat het achter de rug is en nu maar hopen dat we van die oorontstekingen verlost zijn!

Ik moet zeggen dat het me alles meegevallen is. Ik was erop voorbereid dat het in slaap vallen aangrijpend was, maar ik vond het wakker worden eigenlijk veel aangrijpender. Beetje paniekerig werd ze wakker en ze wilde meteen gaan zitten terwijl dat niet mocht vanwege de narcose.

Dank voor jullie meeleven en steun!

Fijn dat het weer achter de rug is. Eindelijk verlost van de ooronstekingen. Verwen jullie kleine meisje maar lekker, het is tenslotte toch een hele ingreep voor zo'n kleintje!

Fijn dat het klaar is, en dat ze helemaal zichzelf alweer is!! Mijn ervaring met buisjes is ook, dat als ze eenmaal goed wakker zijn het ook over is.

Fijn hoor dat het allemaal goed verlopen is.

Sje, lekker gegaan dus, pak van je hart!

Ik ben blij dat het zo goed gegaan is, heb wel aan jullie moeten denken maar nog niet de gelegenheid gehad om iets te laten weten. Hopelijk gaat het nu vooruit met de oortjes van de GKD!

Groetjes, Anja