Welk systeem je gebruikt maakt in principe niet zo veel uit. Je moet gewoon zorgen dat overzicht hebt en goed in de gaten houden waar je geld naar toe gaat. Dan komen die verrassingen gelukkig niet voor!

Dankjewel voor al jullie reacties!!
Ik heb er zeer zeker wat aan.

Bericht van Bianca75:

Hallo, ik ben Bianca, 34 jaar en ik zit met een "probleem". Ik wist vroeger al: Ik wil kinderen. Toen ik 9 jaar geleden mijn vriend ontmoette, wist ik dat hij hier anders over dacht. We zijn gaan samenwonen en geleidelijk kwam het onderwerp kinderen steeds weer terug. We woonden op een flatje met 1 slaapkamer, dus dat was geen optie. Het rare was toen we eenmaal een huis kochten, mijn kinderwens (vanuit mezelf) helemaal naar de achtergrond verdween. We hebben een hele fijn relatie en het gekke is: Vorige week hebben we het over kinderen gehad. Hij wordt bijna 31 en ik ben dus 34. Maar het gekke is dat ik zo twijfel. Aan de ene kant mis ik het helemaal niet, maar ik denk er wel over na. Hoe hak je die knoop toch door? Het leven dat we nu leiden vind ik heerlijk en ik heb altijd gezegd dat als er geen kinderen komen het ook oke is. Maar de twijfels blijven. Krijg ik geen spijt als ik het toch doe? De relaxte levensstijl die ik nu leid vind ik heerlijk, maar ik kan maar niet beslissen of ik dat wil "opgeven" voor een kindje.... Zijn deze twijfels raar???? Ik word gek van mezelf en heb er echt buikpijn van. Nou wil mijn vriend er voor gaan, en nu weet ik het niet zeker.....HELP!!!!!

Reactie van Erica:

Tja, hoe komt die twijfel...... ik denk dat je je dat even moet afvragen.....

Waar ik vaak bang voor ben, dat mensen die toch besluiten, niet aan kinderen te beginnen er later spijt van krijgen.

Maar ik denk wel dat je er aan toe moet zijn, blijf er open met elkaar over praten, misschien komt de behoefte toch terug!

Moeilijk die twijfel, ik denk wel dat het betekent dat je nog niet aan kinderen toe bent. Wanneer wel? Misschien wel nooit!

De beslissing om te proberen een gezinnetje te stichten moeten jullie allebei voor de volle 100% nemen. Anders doe je later je kindjes misschien te kort door geen goede ouders te zijn.

Het staat misschien wel bot geschreven, maar als je kinderen mag krijgen is dat gewoon een klein wonder, daar moet je alles voor over hebben. Bedenk dat je kinderen krijgt voor het leven, erg is geen weg meer terug. 

 

citaat:
Gompy wrote:
als je kinderen mag krijgen is dat gewoon een klein wonder,  

Als ze geboren worden zijn ze klein, maar noem het wonder maar gerust groot......

Dat bedoel je toch Gompy???

Op het geboortekaartje van onze oudste stond: "Zoveel geluk, zo klein verpakt". Zegt alles denk ik als het om ouderschap gaat.

Natuurlijk bedoel ik dat Erica, ik heb dat grote wonder gelukkig twee keer mogen meemaken........

Ik kan je niet echt helpen in je keuze, vrees ik. Wat ik uit ervaring wel kan zeggen is dat als je ze eenmaal hebt, je je niet meer kan voorstellen hoe het zonder was. Als onze kinderen nu een nachtje uit logeren zijn, zitten wij ons te vervelen!

Lastig lijkt me, maar als je twijfelt zou ik het nog even uitstellen. OGeef jezelf nog even. Mijn man zegt altijd: als bij  vrouwen de eierstokken beginnen te rammelen is er geen houwen meer aan, maar kennelijk rammelen ze bij jou nog niet hard genoeg ;-). maar kinderen krijg je wel voor de rest van je leven dus bij twijfel lijkt het mij beter nog even te wachten. Toen ik mijn man leerde kennen had ik al 3 kinderen. Vond het eigenlijk wel genoeg maar mijn man wilde er zo graag nog één van ons samen. Dat overviel mij toen. Ik heb hem nog even bedenktijd gevraagd en dat heeft zo'n half jaar geduurd. In dat half jaar ben ik er echt naar toe gegroeid. Dus geef jezelf nog even tijd.

grtz

Marion

Man man ik weet werkelijk niet wat me overkomt.

Heb, zoals volgens mij bij de meeste van jullie wel bekend, altijd gezegd dat ik pas kinderen wilde als ik getrouwd was. Nou ik ben koud anderhalve week getrouwd en de laatste dagen spookt het maar door mijn hoofd.

Ongetwijfeld heel erg gezond om zo'n sterke kinderwens te hebben, maar een hele vreemde gewaarwording. :-))

Grapjurk ;P
Maar serieus: die kinderwens was er dus al alleen nu  mag 'ie van jou de ruimte krijgen??

Mijn schoondochter was ook nog geen 3 maanden na haar huwelijk zwanger. Ze zijn 4-9-2008 getrouwd en het kindje wordt 9-9-2009 verwacht. Die kinderwens zat er ook al lang en het verbaasde ons dus ook niet toen ze kwamen vertellen dat ze zwanger was.

grtz

Marion

Dit wordt voor mij een hele dubbele reactie die ik ga tikken maar mijn persoonlijke mening is dat je nog beter zou kunnen wachten en nog wat genieten van je nog zo prille huwelijk.

Zo dat klinkt makkelijk he? Nu de feiten. Ik ben bijna 33, ik ben de afgelopen 3 jaar een tikkende hormoonbom geweest en wat was het maar goed dat Mick geen kindjes meer kan krijgen, want anders had hij het echt heel erg moeilijk met mij gehad. Nu echter, nu ik er aan gewend ben dat we de kids niet elke dag hebben, kom ik steeds meer tot het besef dat een zegen is om niet elke dag de zorg te hebben over (kleine) kinderen. Je bent er dag en nacht mee bezig, ook als je even niet wilt, als je moe bent, ziek bent, het druk hebt gehad op je werk of wat dan ook. En natuurlijk weet ik wel dat je dat allemaal er graag voor over hebt, dat heb ik ook maar toch is het ook weer fijn als ze er niet zijn, omdat we dan ons eigen leven kunnen leiden. Volgens mij ben je nog super jong, en ik zou zeggen geniet van elkaar, van je werk, van het leven en wacht nog even.

Zo en als je alsnog beslist dat je het wel wilt en dat die Daanie maar lekker wat kletst, dan begrijp ik dat ook nog, want die hormonen, dat is me wat..;-)

Een waarheid als een koe! Een voorbeeld: Jeroen heeft vandaag zijn eerste vakantiedag..... hij wil nu erg graag weer aan het werk. (Nog 3 weken vakantie te gaan).

Tja, en er zijn ook mensen die 25 weken zwanger zijn op het moment dat ze trouwen, die op dat moment nog maar een jaar samen zijn en die nog steeds helemaal gelukkig zijn met het feit dat het zo gelopen is...........................

Of zet ik het topic nu even helemaal op z'n kop?

Ik vind de reactie van Daanie ook heel goed moet ik zeggen. Want dat laat je beseffen dat het niet altijd leuk is om kinderen te hebben. NIet dat ik ze zou willen missen....Maar ik mis soms wel de vrijheid of inderdaad het feit dat ik gewoon eens ziek op mijn bed wil kunnen blijven liggen als ik ziek ben en dat ik dan niet voor mijn kindertjes hoef te zorgen.

Ik had al een kinderwens voordat we trouwden. Was vrijwel gelijk na ons huwelijk zwanger, maar helaas liep dat fout. Een tweede zwangerschap eindigde ook te vroeg. Daarna hebben we een periode van rust genomen en in die tijd heel veel dingen gedaan waar we zin in hadden. Uit eten, weekendjes weg, genieten van elkaar en dat was heerlijk.

Toen ik uiteindelijk zwanger was van Esther waren we blij en er ook aan toe om voor zo''n kleintje te zorgen.

Dus mijn moraal van dit verhaal: geniet van de tijd die je samen hebt en als het moment gekomen is geniet dan van de zwangerschap en je kind.

Met kind geniet je ook.... maar anders.

Ik heb ook absoluut niemand voor het hoofd willen stoten hoor. Absoluut niet. Iedereen maakt natuurlijk zijn eigen keuzes maar nu ik weet wat ik nu weet, ben ik blij dat ik nog niet zwanger ben geweest of heb mogen worden. Ik heb altijd een zeer sterke kinderwens gehad en ik heb nog steeds een kinderwens, maar ik ken nu ook de andere kant.

Maar dat missen van die vrijheid en dat moeders geen tijd hebben om ziek te zijn enzo, dat heb je toch altijd? Op welk moment je ook aan kinderen begint. Dus ik zie dat persoonlijk niet als reden om een kinderwens uit te stellen.

Kijk, als je van thuis uit getrouwd bent, nog niet samengewoond hebt etc, dan kan ik me erin vinden dat het misschien wel beter is om eerst eens van het getrouwde leven te genieten. Nog lekker met z'n tweetjes wat jaartjes doorbrengen. Een stevige basis opbouwen om ooit een gezin te stichten.

Maar als je net als Lianne toch al wat jaartjes samenwoont, al heerlijk samen van die vrijheid hebt genoten, leuke dingen hebt gedaan die je altijd had willen doen, dan zie ik niet wat er mis is als Lianne nu heel graag aan haar kinderwens zou willen gaan werken.

Dan maakt dat boterbriefje d.d. 26 juni toch geen enkel verschil. Zijn ze nu een ander paar dan op 25 juni? Waarom zou ze dan nu nog eerst een paar jaar moeten gaan genieten met z'n tweetjes?

En, jaja ik kan ook een pessimist zijn, wie zegt dat je meteen zwanger bent? Wie zegt, als je het nu wegdrukt en pas over 5 jaar aan die kinderwens gaat werken (omdat iedereen je te jong en te pasgetrouwd vond) en als op dat moment blijkt dat je het allemaal niet cadeau krijgt, dat je geen spijt hebt dat je niet op je gevoel af bent gegaan op het moment dat de hormonen door je lijf gierden?

Ik vind het niet aan ons om nu tegen Lianne te zeggen dat ze dat sterke kinderwens-gevoel moet negeren. En tuurlijk ik ben het met jullie eens, er verandert heel wat als je eenmaal kinderen hebt (zelfs het meest fantastische droomhuwelijk kan van die omschakeling een flinke tik oplopen) en het is inderdaad niet altijd rozegeur en maneschijn, maar overheerst al het positieve niet wat het ouderschap met zich meebrengt?? Bij mij wel! Ik geniet me helemaal suf met die 2 kleine meisjes waar ik mezelf en mijn man in terugzie. Want dat is heel bijzonder: jezelf terugzien in je kinderen.

(Jezelf terughoren uit je kinderen is voer voor weer een heeeeeeel ander topic! ;-)))

Edited by - Sje on 6-7-2009