Naar aanleiding van het topic over mijn zwangerschap waarin borst- en flesvoeding ter sprake komt, hier maar eens een apart topic over geopend.

Wat doen/deden jullie en waarom?

Ik ben bij Esther begonnen met borstvoeding, omdat ik ervan overtuigd was dat dat veel beter was voor haar, ook omdat er in de familie wat allergieën voorkomen. Na een week proberen met heel veel onzekerheid, een continue huilend kind dat niet voldoende aankwam, veel tepelkloven tot bloedens toe heb ik na een paar dagen twijfelen alsnog de beslissing genomen om over te gaan op flesvoeding.

Direct nadat we dat gedaan hadden werd Esther een stuk rustiger, en wisten wij precies hoeveel ze binnenkreeg, waardoor we minder onzeker waren.

Toen hebben we gelijk ook de beslissing genomen om nooit meer zo'n ellendige kraamweek mee te willen maken en dus bij een eventuele volgende keer gelijk met flesvoeding te beginnen.

En die keuze staan we nog steeds voor de volle 100% achter. Dus zodra in februari de kleine geboren is krijgt hij/zij netjes de fles. Waarschijnlijk wel hypoallergene voeding in verband met alle allergieën.

Nou, spits afbijten dan maar.
Ja hier toch echt een fanatieke borstvoeding-moeder.

Bij oudste begonnen, wilde al snel de moed opgeven vanwege kloven, ook tot bloedens toe. Toch (vaak huilend) doorgezet vanwege man met astma en allerieen. Zoveel mogelijk antistoffen (tja, en ook flesvoeding is duur)
Toen ik met 3 mnd bij de kinderarts kwam zag hij gelijk dat er borstvoedinggegeven werd.
Gaat het goed? Nee.... ik ga stoppen.
Waarom? Kloven!
Daar heeft hij toen een zalf voor voorgeschreven, die pijnstillend en genezend was.
In no-time was het probleem over!! 10 maanden gegeven, waarvan 8 maanden ook de nacht!
Bij jongste was met paar dagen ook alles open, au!! Precies in het week-end natuurlijk! Dienstdoende arts gebeld en gevraagd om DIE zalf, probleem zo opgelost!
13 mnd gegeven, waarvan 10 ook de nacht en op het laatst alleen nog lekker knus 's morgens op bed!

Qua kloven zeg ik dus: niet nodig om te stoppen!

Qua groei heb ik gelukkig geen probleem gehad1

Van mijn 4 kinderen hebben er 2 borstvoeding gehad. De oudste 3 weken, woog toen nog minder dan bij zijn geboorte dus op de fles overgestapt.
De 2e gelijk aan de fles, de ervaring met de oudste lag nog vers in het geheugen.
Nr 3 8 weken borstvoeding gehad. Kwam ook weer amper aan, dus nummer 4 gewoon gelijk aan de fles.

Ik had voeding zat, kinderen huilden ook niet van de honger en sliepen goed. Maar vet werden ze er niet van.

Ik denk dat je gewoon moet doen waar je jezelf het beste bij voelt. Beter een ontspannen moeder met een flesje als een gestreste moeder met borstvoeding.
Overigens zijn de 2 kinderen die bij mij borstvoeding hebben gehad de 2 die last hebben van astma en eczeem. Dus kennelijk ook geen antistoffen.

Grtz
Marion

Wij hebben zelf voor flesvoeding gekozen. Niet omdat ik niet geloof dat borstvoeding supergezond is, maar omdat ik het gewoon écht niet wilde. En dat is een gevoel dat je niet kan uitleggen en, vind ik, ook niet hoeft uit te leggen.


Verder heeft flesvoeding ook veel voordelen. Zo kun je het "nachtwerk" samen delen en weet je altijd dat je kind voldoende eten binnen krijgt. Nou komen er in onze familie en in die van mijn man ook geen allergieën voor, dus dat speelde ook niet mee in de beslissing voor ons.

Voor ons is het een goede beslissing gebleken, maar ik heb ook enorm veel respect voor vrouwen die wel borstvoeding geven. 

Groetjes,
Miriam

Hier ook een fanatieke borstvoedende moeder. Al moet ik Marion wel gelijk geven in haar opmerking van beter een ontspannende moeder met fles dan een gestreste moeder met borstvoeding.

Ik last van een terug getrokken tepel dus die kwam niet naar voren met het voeden en daarom heb ik een tepelhoedje gebruikt. Die zet je zo over de tepelhof heen en je kindje kan gaan drinken. Hierdoor ook minder last gehad van tepelkloven.

Beide kinderen hebben 10 maand borst gehad. 

Je moet doen waar je jezelf het beste bij voelt! Mijn ervaringen:

Ik ben bij de oudste begonnen met borstvoeding geven, maar werd zelf flink ziek (niet onderkende kraamvrouwenkoorts). Toen ik na bijna 3 weken doodziek werd opgenomen, heeft hij op de brancard nog wat gehad. Daarna mocht hij het niet meer hebben, vanwege mijn medicijnen. Nog even geprobeerd op gang te houden met kolven, maar ik bleek geopereerd te moeten worden dus het hield gewoon op.
De tweede heeft tot een week voor haar 1e verjaardag borstvoeding gehad. Ik vond het heerlijk! Makkelijk, altijd bij de hand, geen gedoe met flesjes enz. Ik had al een beetje het idee dat ze nog maar weinig binnen kreeg, toen ze ook meermalen begon te bijten met het tandje dat -eindelijk- doorgekomen was, was het dus vlak voor haar verjaardag gedaan. Bijkomend voordeel: ik kon alles eten en viel langzaam-aan beetje af!
De derde wilde ik graag weer zelf voeden. Met 30 weken zwangerschap bleek uit een echo dat ze een schisis had. Dan kon ze geen vacuüm zuigen en is borstvoeding vrijwel niet mogelijk. Heb toen direct besloten te gaan afkolven. Dat ging tot de 13-14e week, toen kwam er inmiddels zo weinig meer, ondanks dat ik veel probeerde, dat ik besloten heb te stoppen. Geeft een goed gevoel, dat ik haar toch de eerste weken dat mee heb kunnen geven! Ondanks de schisis heeft ze trouwens altijd prima kunnen drinken/eten, is zelfs onze beste eter!

Wat de keuze tussen borst en fles betreft wil ik allereerst kwijt: ga op je eigen gevoel af. Het heeft geen zin om alleen maar omdat anderen dat willen borstvoeding te gaan geven, want geloof me, er komt geen druppel op gang. De kunst van borstvoeding is dat je er zelf helemaal achter moet staan anders kun je er beter niet aan beginnen.

Verder vind ik dat mensen anderen er niet op aan moeten kijken als ze geen borstvoeding geven. Net wat al eerder geschreven is: alsof je een misdaad begaat. Niks mis met flesvoeding tegenwoordig en mensen dienen gewoon de keuzes van andere mensen te respecteren als het gaat om wat die kleine mop krijgt.

Ik heb altijd geroepen dat ik sowieso met borstvoeding zou beginnen en dan maar zien hoe het zou lopen. Gewoon lekker relaxed dus. En eigenlijk is het bij allebei vanaf het begin goed gegaan en hebben ze ook allebei in elk geval een half jaar borstvoeding gehad.

Toen ik bij de oudste af wilde gaan bouwen om zodoende tot het 1e jaar nog in elk geval de ochtendvoeding te blijven geven, dacht mijn lichaam "Ik heb het inmiddels wel gehad hiermee, ik stop acuut de produktie". En inderdaad, binnen een week zonder enige stuwing helemaal van de borstvoeding af. Dat viel overigens wel ontzettend tegen, want (hoewel ik dat voor ik moeder was suf vond) het valt niet mee om helemaal afscheid te nemen van borstvoeding. Zal wel hormonaal geregeld zijn.

Bij de tweede was ik weer op dat trucje van mijn lichaam ingesteld dus toen het inderdaad weer op precies dezelfde manier ging na dat half jaar, viel het me minder tegen omdat ik nu voorbereid was. En dan nog viel het stoppen me zwaar.

Maar ik was wel trots dat ik bij allebei dat half jaar volgemaakt heb.

Oh ja, de jongste heeft wel in de eerste week spruw gehad. Dus goede behandeling, juiste verzorging, juiste hygiëne en na dik een week was dat over. Dus wie ooit met spruw te maken krijgt, geef maar seintje ik heb de ideale behandelmethode! ;-)

Je hebt gelijk Sje, ga op je gevoel af en doe wat het beste bij jou past. Hou het ontspannen en geniet van je kindje en je gezinnetje.

Ik wilde ook borstvoeding geven. Dat stond al heel lang vast voor me.
Maar ook ik heb last van ingetrokken tepels. Het lukte de oudste dus niet om iets uit de borst te krijgen. Totdat door een verpleegkundige het wonderlijke tepelhoedje tevoorschijn werd getoverd. Mijn meisje kreeg rustig drinkend slokje voor slokje binnen.
Wel heb ik twee keer een borstontsteking gehad, maar ik hield zonder moeite vol en uiteindelijk heb ik haar negen maanden borstvoeding gegeven. Op mijn werk heb ik steeds gekolfd en dat ging prima. Het werd geaccepteerd en er was tijd en ruimte voor.

Toen kwam onze jongste dochter en die zou ik ook wel eventjes negen maanden gaan voeden met het wonderlijke tepelhoedje. Maar dat liep even anders. Ze dronk zoveel krachtiger dan de oudste dat mijn tepels steeds stuk werden gezogen. Ook heb ik weer een aantal borstontstekingen gehad, maar ik hield vol. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om te stoppen. Door te kolven probeerde ik mijn kapotte tepel te sparen en de andere borst te gebruiken om te voeden.

Nou, zo hebben we een aantal weken lopen tobben. Toen ik voor de vierde keer een borstontsteking kreeg, besefte ik dat we moesten gaan stoppen. Met pijn in mijn hart en flink wat tranen over de wangen heb ik de borstvoeding in nog geen twee weken moeten afbouwen. 
Ik heb het er heel erg moeilijk mee gehad en vond het vreselijk om te zien dat ze de fles zo makkelijk accepteerde. Zes weken oud was ze toen ik haar voor het laatst de borst heb gegeven. Ik heb heel lang het gevoel gehad dat ik als moeder had gefaald. Onzin natuurlijk, maar ja....  gevoel hè....




Edited by - kôlleke on 15-9-2007 00:25:33

Dat gevoel van falen, komt dat doordat de omgeving er niet-positief op reageert als je stopt of omdat je het zelf altijd zo graag wilde volhouden? 

Ik heb mezelf nooit een slechte moeder gevonden of gevoeld omdat ik geen borstvoeding wilde geven. Maar ik krijg wel heel vaak het gevoel dat mensen vinden dat ik me een slechte moeder moet voelen. 

Groetjes,
Miriam

Hier een fanatiek flesvoedende vader. Natuurlijk, borstvoeding is heerlijk en gezond, maar heeft het nadeel dat een vader er weinig bij betrokken is.

De beide meiden zijn  12 weken op borstvoeding geweest, ging prima. Daarna langzaam overgegaan op flesvoeding, probleem bij M2, ze wilde niet. We moesten wel,  M1 ging weer werken (hele dagen) dus... En ja, de wet is schitterend hoor, gelegenheid geven tot voeden van het kind door de werkgever, maar de praktijk is anders. Ik zag mezelf niet 3-4 keer per dag naar haar werk rijden met M2 om een half uurtje verder weer terug te rijden, en de baas was er ook niet blij mee. Afkolven dus, maar dat was snel klaar: er was gewoon niets. Flesvoeding bliefde mevrouw niet, na veel geklooi terecht gekomen bij sojavoeding, dat ging tenminste nog een beetje. drie kwartier voeden, 6 keer per dag... Maar ja, klein frunnikje, dus het moest.

Bij M3 ging het allemaal gemakkelijker, na 12 weken snel over op de fles en dat ging prima. 

Ik heb ook allebei mijn dochters borstvoeding gegeven, uit het oogpunt van het feit dat moedermelk beschermt tegen verschillende dingen en ook omdat we het niet zo breed hadden en borstvoeding was tenslotte gratis!

Bij oudste tot ongeveer 6 maanden volgehouden, bij jongste bijna 4 maanden, ik was gewoon zo druk met van alles en nog wat, dat de voeding langzaam terug liep.

Net als Sje was het toch een soort afscheid nemen, wat zeker bij de jongste nog heftiger voelde omdat we voor 99% wisten dat er daarna niet nog een kindje zou komen.

citaat:
Miriam wrote:
Dat gevoel van falen, komt dat doordat de omgeving er niet-positief op reageert als je stopt of omdat je het zelf altijd zo graag wilde volhouden? 



Het komt denk ik voornamelijk doordat je het zelf zo graag wilde. Op de een of andere manier is het iets heel sterk hormonaals met borstvoeding.

Ik heb 3 informatieavonden bijgewoond van een borstvoedingsvereniging en die cursusleidsters zaten glunderend met twinkelende ogen te vertellen over hun ervaringen. Ik kon me daar toen niks bij voorstellen, dat enthousiasme. Niet dat ik niet heel graag borstvoeding wilde geven, want dat wilde ik heel graag, maar ik kende het uiteindelijk gevoel erbij niet.

Nu snap ik die twinkelende ogen wel. Geen idee wat die hormonen allemaal met je doen, maar zodra je afscheid moet nemen van borstvoeding is dat echt heel moeilijk. Liefst zou je het elke keer weer een dag uitstellen.

Toen ik aan het eerste half jaar met de oudste begon dacht ik hoezeer ik er ook achter stond "phoe, half jaar lang tig keer per dag voeden en geen voedingen door een ander kunnen laten geven". Maar op de een of andere manier went het snel en is dat half jaar ook zo voorbij. Veel te snel voorbij want nogmaals dat stoppen is niet leuk.

En toch als je dan een week verder bent, dan is het ook wel weer fijn dat je niet meer die gebondenheid hebt. Het is alleen even omschakelen.

Zal ik eens iets bekennen? Weet je dat ik tot een paar weken na het stoppen van de borstvoeding af en toe nog bleef checken of ik toch nog melk had? En elke keer als er toch een klein drupje kwam, dacht ik "Oh, het zou nog kunnen!!!!". Tja, het is me wat met ontzwangeren..................... Hihi!

citaat:
Miriam wrote:
Dat gevoel van falen, komt dat doordat de omgeving er niet-positief op reageert als je stopt of omdat je het zelf altijd zo graag wilde volhouden? 

Mijn omgeving vond het niet meer dan logisch dat ik met de borstvoeding stopte. Ik lag door de borstontstekingen steeds met koorts op bed. En steeds een antibioticumkuur was ook niet alles. Nee, ik was er de eerste weken na de bevalling niet zo best aan toe.

Ik wilde mijn jongste dolgraag borstvoeding geven en zeker omdat het bij de oudste zo goed ging (met tepelhoedje en afkolven), kon ik heel moeilijk accepteren dat ik dat bij de jongste niet voor elkaar kon krijgen.
Manlief wilde allang dat ik eerder zou stoppen, die zag me er ook niet beter op worden. Maar eigenwijs als ik ben, heb ik het toch zo lang mogelijk geprobeerd.
Tja, wat hormonen allemaal niet met je kunnen uithalen....

Vreemd eigenlijk, dat iedereen dat anders ervaart hè?! Soms vraag ik me wel af of ik wel "normaal" ben. Ik heb nooit iets gemerkt van "de hormonen" en kan me er daardoor ook heel weinig bij voorstellen. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld ook voor het achterlaten van je kind bij anderen. Of het nu om de crèche of om logeren gaat, daar heb ik ook geen enkele moeite mee, terwijl andere moeders dat heel erg vinden.

Groetjes,
Miriam

M1 zal blij zijn dat te horen Miriam,ook zij werd erop aangekeken dat ze dat zo gemakkelijk deed: als moeder hele dagen gaan werken, elke dag weer, terwijl M2 en later M3 nog zo klein waren... Dat er een pappa was om voor de kinderen te zorgen, was blijkbaar niet voldoende. Wat is de maatschappij eigenlijk nog ouderwets ingericht!
En dat we ze lieten logeren bij oma en tante (bij tante, die zelf nog geen kinderen had, met gebruiksaanwijzing, letterlijk) was ook maar vreemd. Maar wij vonden het heerlijk!


Edited by - Peter P on 16-9-2007 10:28:56

Blij om te horen dat ik niet de enige ben die het zo ervaart! Het is echt niet zo dat ik minder om ons kind geef dan anderen, maar ik voel me gewoon niet schuldig over dingen. Soms lijkt het wel alsof je je dan schuldig moet voelen om het gebrek aan schuldgevoel ;-)

Wees blij dat je je niet schuldig voelt! Het is soms heel vervelend om je schuldig te voelen dat je je kind weer achterlaat bij iemand anders, omdat je zelf iets leuks gaat doen. Ik zou me af en toe wel eens wat minder schuldig willen voelen, zodat ik wat makkelijker ook zelf eens weg kan gaan.

Over het stoppen met de borstvoeding heb ik me overigens nooit schuldig gevoeld!

Ik heb daar gelukkig ook geen last van, Ik roep sowieso altijd: ik vind mijn kinderen erg lief maar geen 24 uur uur dag.
Maar ik liet/laat ze wel altijd achter bij een vertrouwd persoon en als ze het zelf niet leuk zouden vinden dan zou ik het niet doen.

grtz
Marion

Ik bklijf bij het fijne van borstvoeding, ookal heb ik ook de vervelende kanten gezien. Hier overheerst nog altijd het gevoel van: dat heb ik gedaan.
Komt misschien ok dat na de oudste hier een 'depressie heerste', iedereen raadde mij aan om te stoppen met zelf voeden, maar die momenten kunnen ze me niet meer afnemen. Toen was er niemand die voor me klaar stond om me te helpen, alleen om me van mijn kind af te trekken (zo voelde ik dat toen echt) Maar dat was wat ik wilde voor mijn kind!

Kolven was hier ook echt een drama, daarmee zat ik een uur (letterlijk) op 20 ml. Tja voor je dan en flesje vol hebt!

Kinderen ergens achterlaten? Wij gaan gerust een weekje op vakantie terwijl de kinderen op een adres achterblijven waar ze het naar hun zin hebben! Niet in de vakantie, alleen als ze de schoolverplichtingen hebben!
Willen we in de vakantie weg is dat geen vraag... dan gaan ze mee!

Even half off-topic wat kolven betreft. Ik heb al een paar keer gelezen over kolven wat maar niet wil lukken. Zoals Erica 20cc in een uur.

Bij mij lukte het ook niet. Als ik de kleine dame aanlegde, kwam er zat melk, maar zodra ik moest kolven vond ik het blijkbaar allemaal te zakelijk en dan kreeg ik met moeite 60cc los.

Ik heb bij de huisarts om Syntocinon gevraagd. Een neusspray waarin het hormoon oxytocine zit. Dat is het hormoon wat voor de toeschietreflex bij borstvoeding zorgt. Een pufje in elk neusgat en vervolgens gaat het kolven prima! Net zo makkelijk een fles van 150cc!

Dus goed onthouden voor als je in je omgeving mensen hoort bij wie het kolven weinig melk oplevert.