Hier loop ik momenteel de halve dag "nee", "dat mag niet" etc. te zeggen.

Ik word moe van mezelf en de boodschap lijkt bij de KV niet binnen te komen.
Het is natuurlijk super mooi weer, maar ik kan hem haast niet buiten laten spelen omdat ik dan constant loop te vangen en te nee-en! Dat gaat een tijdje, maar zelf word je ook moe van de warmte.

Bijvoorbeeld haalt hij steeds het grond uit de borders en gooit het over het terras heen. Nu veeg je dat zo aan, maar hij moet leren dat dat niet mag. Ik word er echter moedeloos van hoe vaak ik wel niet op sta, zeg dat dat niet mag en hem aan zijn eigen speelgoed zet.
Hij blijft er terug naar toe gaan. Ik ben dit niet sinds een paar dagen aan het doen zo, maar echt al langere tijd.

Buiten zitten is dus geen feest, binnen is alles aardig dreumesproof, maar ook daar heb je wel eens wat, maar dat is te overzien.

's Middags mag hij (met dit warme weer) in het badje, maar na een kwartier heeft hij het wel gezien en dan ben je dus de rest van de middag aan het vangen.

Ik weet echt niet meer hoe ik een beetje rust voor mezelf en hem in kan bouwen. Ik ben nu maar van ellende binnen gaan zitten en nu zit hij lekker rustig te spelen. Maar zijn speelgoed buiten neerzetten heeft geen zin, want dan is het grond uit de border gewoon echt interessanter.

Iemand tips!?

Er zit echt niks anders op dan doorgaan zoals je nu bezig bent. Zijn geen gouden tips en trucjes voor. Gewoon volhouden. En ook echt volhouden want als je 1x laat merken dat je uit je rol valt, dan is die kleine man slim genoeg om je nog langer op de proef te stellen.

Je zou wel kunnen gaan proberen of een strafplekje werkt. Daar neerzetten als-ie iets doet wat niet mag en zeggen dat-ie daar moet blijven zitten. Ik denk altijd maar zo, als ze snappen wat "wil je een koekje?" betekent, dan zouden ze ook moeten snappen wat "daar blijven zitten" betekent.

Hier konden we zo'n strafplekje vrij vroeg invoeren met onze meiden. En dat werkt. KV daar 2 minuutjes laten staan, dan op zijn ooghoogte nogmaals tegen hem zeggen dat-ie geen zand uit de borders mag halen (of wat-ie voor ander stouts heeft gedaan).

Toen ze beter konden praten liet ik ze ook altijd sorry zeggen. Deden ze dat niet (terwijl ze het wel degelijk konden op hun manier), konden ze nog even op het strafplekje blijven staan. Na een minuutje ging ik er weer naar toe, zelfde verhaal, sorry laten zeggen net zolang tot ze het echt deden. En dan pas weer laten spelen. Ik ben met de GKD eens een kwartier bezig geweest voordat ze sorry zei, maar daarna heeft ze me nooit meer uitgeprobeerd daarmee.

Klinkt heel hard en drillerig, maar op een bepaald moment kom je niet meer onder zo'n strafplekje uit. Dus laat maar gebeuren! En dan wel een vast strafplekje uitkiezen zowel binnen als buiten. Kies ook een plekje wat normaal geen interessant plekje is. Als je namelijk een plekje uitkiest waar hij normaal graag zit te spelen, dan associeert-ie "straf" straks met gezellig spelen of hij gaat juist dat gezellige plekje associëren met straf en dat is ook niet de bedoeling.

Sterkte met je missie! En om je gerust te stellen: die periode hebben we met de GKD eigenlijk helemaal niet zo erg gehad, met de KKD hadden we het wel, maar dat heeft hooguit een week of 3 geduurd en toen had ze door dat er met ons niet te sollen was en dat ze beter kon luisteren.

Hè wat jammer nou dat er toch geen trucje voor bestaat! Wist ik natuurlijk wel, maar je hoopt altijd het onmogelijke als je iets helemaal beu bent. ;-)

Dus zo'n strafplekje werkt echt al? Dan ga ik dat invoeren!
Maar ik kan me voorstellen dat de KV daar geen 2, zelfs geen 1 minuut gaat blijven zitten. Dus als hij zijn wagen draait en weg wil dan pak ik hem op zet hem weer terug en zeg ik "daar blijven zitten" ofzo? Of ik zeg niks?

Waarschijnlijk vind hij dat een machtig mooi spelletje.

En als ik hem dan wegpak bij wat hij deed wat niet mocht dan benoem ik dat en zeg dan dat hij daar moet zitten omdat dat niet mocht ofzo? Hij begrijpt natuurlijk niet heel zo'n verhaal, maar niks zeggen dan weet ie sowieso niet wat er gebeurd.

Wat een mazzel had jij met de GKD en zelfs met de KKD. De KV is een vreselijke volhouder hoor, dit gaat echt al wéken zo!

Steeds terug blijven zetten op dat strafplekje totdat-ie door heeft dat dat de enige manier is om daarna weer te mogen gaan spelen na een gesprekje met joul

Ik zou hem niet bij de eerste waarschuwing op dat strafplekje zetten anders kom je er nooit achter of-ie voortaan na 1 waarschuwing luistert. Eerst 1x weghalen bij wat-ie niet mag, benoemen waarom je hem daar wegpakt en dan meteen zeggen "als je het weer doet ga je in de hoek" (of wat het strafplekje dan ook is. Wij hadden hier een hoekje bij de trapkast en dan zette ik ze met hun gezicht naar dat hoekje toe zodat ze ook niet de ruimte in konden kijken anders was het strafplekje alsnog gewoon leuk). Zo geef je hem de kans "om zijn leven te beteren". ;-)

En dan maar zien hoe het verder loopt.

Een heel verhaal afsteken is inderdaad te lang voor hem. Dan is-ie snel de draad kwijt. Gewoon "Nee, mag niet!". Ik wilde er dan nog weleens aan toevoegen "Is van papa en mama!".

Ik ga er mee aan de slag.

Net tijdens de lunch ook zoiets. Als hij zijn brood op heeft krijgt hij nog een stuk fruit, vind ie heerlijk. Meestal snij ik dat pas als hij klaar is, want anders wil hij zijn brood niet meer.

Nu wel gesneden waar hij bij was, en de laatste 2 stukjes liet hij liggen. Ik ben snel geneigd om hem dan toch dat fruit maar te geven, hij heeft immers goed gegeten (2 boterhammen op 2 stukjes brood na) en dat gebrul daar heb ik geen zin in.

Maar vanaf vandaag gaan we dat allemaal anders doen, dus hij heeft 5 minuten gekregen om alsnog zijn brood op te eten. Helaas dat deed hij niet, dus hoppa naar bed.

De peer gaat de koelkast in en die krijgt ie straks na zijn slaapje.

Ik zou het precies hetzelfde gedaan hebben. Grote kans dat-ie geen hap van die peer genomen had hoor. Of maar heel weinig.

Edited by - Sje on 28-5-2012

Wij zijn hier inmiddels ook weer in de opvoedfase aangekomen van steeds weer nee zeggen. We herhalen dat een aantal keren en als hij niet blijft luisteren dan gaat hij hier in de box. Zodat hij even wat anders heeft om mee te spelen en wij even rust hebben. Dus niet zozeer als strafplek bedoelt, maar ze blijven het toch proberen, dus gewoon een manier van afleiding en iets geven waar ze wel mee mogen spelen.

Daar was ik dus bang voor dat ze de box als strafplek gingen zien. Zo heb ik ook vermeden om ze voor straf naar hun kamer te sturen tot een paar jaar geleden omdat juist hun kamer een veilige fijne plek moest zijn en ze die niet moesten associëren met straf.

Ja inderdaad. Maar ik denk dat zolang je ze niet met een boos gezicht in de box zet, maar gewoon zegt van: "zo, nu mag je even hier gaan spelen"dat het wel meevalt. We hebben het trouwens bij de meiden ook nooit gedaan, maar we merken ook dat we wel meer dingen anders doen bij de derde dan bij de eerste. Je hebt er gewoon nog meer rondlopen die ook hun aandacht nodig hebben.

We gaan dus wel altijd uit van het positieve, dus duidelijk benoemen waar hij dan wel mee mag spelen, nadat je eerst hebt gezegd wat ongewenst gedrag is. Maar misschien is 11 maanden ook nog weer anders dan anderhalf jaar.

citaat:
karin185 wrote:
Ja inderdaad. Maar ik denk dat zolang je ze niet met een boos gezicht in de box zet, maar gewoon zegt van: "zo, nu mag je even hier gaan spelen"dat het wel meevalt.

Ja klopt, als je het op die manier aanpakt, zal een kind er inderdaad geen negatieve associaties mee hebben.

Ik denk inderdaad dat het dan ook niet uitmaakt. De KV vind de box sowieso niks, die huilt de meeste tijd dat hij er in zit.

Nog een vraagje. Als ik ergens op visite ben en de KV begint te jammeren dan vind ik dat heel lastig om mee om te gaan.

Bijv. we zitten op de verjaardag bij de buren, KV heeft zijn koekje op en ziet nog veel meer te eten (op tafel en op bordjes bij andere). Dan zit ie soms te drammen voor meer.

Thuis is dat simpel, ik zet hem weg en negeer hem. Maar op een drukke verjaardag of bij een ander in huis voel ik me dan een beetje opgelaten. Er komt nogal niks geen herrie uit dat kleine lijfje ook en ik heb het gevoel (als ik hem niet stil krijg) dat ik de overige mensen tot 'last' ben.

Hoe gingen jullie daar mee om?

Niet opgelaten voelen. Bij de buren is vast ook een strafplekje te creëren! Ik vond het in het begin ook vervelend om te mopperen op zo'n moment, maar als je dat niet doet, weet-ie dat er met je te sollen is en dat-ie als jullie elders zijn, zijn gang kan gaan.

Gewoon mopperen. Moet je even doorheen! Toen ik zelf nog geen kinderen had kon ik me ook storen aan kinderen die maar door bleven drammen, ondanks dat de bijbehorende ouders hun best deden om daar zo opvoedkundig mogelijk mee om te gaan. Nu ik zelf kinderen heb en er dus zelf ook weleens mee te maken heb gehad, kan ik het ook veel beter hebben als het anderen overkomt in mijn gezelschap. Ik weet namelijk hoe lastig het kan zijn en hoe opgelaten je je moet voelen, maar zodra iemand hier dan zegt "sorry hoor dat-ie zo vervelend is", zeg ik altijd dat ze zich niet opgelaten hoeven voelen omdat ik weet hoe het kan zijn en hoe moeilijk het is om het te stoppen.

Bovendien, draai het eens om: als ik bij jou zit met mijn meiden en die vertonen onacceptabel gedrag (en dat kan dan van alles zijn: bijv. ook zeuren om nog meer lekkers), wat vind jij dan prettiger: dat ik er weinig van zeg, of dat ik even de moeite neem om de dames duidelijk te maken wat wel acceptabel gedrag is en dat ik ze zelfs evt. even op een strafplekje zet?

Volgens mij dat laatste, want jij stoort je ook aan het gejengel van mijn meiden en je vindt het fijn dat ik me er dus blijkbaar net zo aan stoor en dat ik er iets aan wil doen.

Ik voel me persoonlijk altijd prettiger als mensen hier zitten en hun kinderen gewoon goed corrigeren als het nodig is, dan wanneer ze hun kinderen maar half corrigeren en dat het onacceptabele gedrag maar doorgaat.

Dus niet opgelaten voelen: corrigeren op momenten dat dat nodig is!

Het is namelijk niet alleen nu deze periode, het gaat langer door! Ik moet nog steeds weleens op de meiden mopperen als er anderen bij zijn en dat interesseert me niks. De meiden vinden het natuurlijk vervelender, maar het gebeurt daardoor dus wel steeds minder vaak dat ik op ze moet mopperen met anderen erbij.

Zodra ik merk dat ze buiten hun boekje dreigen te gaan, zeg ik het ook vaak al "let op, ik mopper gewoon waar die andere mensen bij zijn he?!". En dan is het meestal meteen in de kiem gesmoord!

Edited by - Sje on 31-5-2012

Oefening baart kunst, wat is het nog zoeken allemaal. Sowieso moeten we nog zoeken wat goed werkt, de KV vind de strafplek fantastisch. Want als hij zijn wagen draait dan zet mama hem weer terug, in een deuk ligt ie dan.

Ik weet het, dat zal wel overgaan, maar vooralsnog is het een leuk spelletje :-)

Ik zal gaan leren met niet opgelaten te voelen.

Ik heb diep diep diep respect voor de moeder die ik enkele weken geleden in de (volle!) supermarkt zag. Haar zoontje van ongeveer 3 liep te jammeren en te klagen en best hard.
Moeder liep (uiterlijk!) rustig door te winkelen en negeerde hem volledig na eerst met hem gepraat te hebben. Op een goed moment lag het kind languit in de gangpad te gillen, toen hij zag dat de mensen met winkelkarretjes om hem heenliepen stond hij na een kleine minuut op ging naar zijn moeder en we hebben hem niet meer gehoord.

Maar dát moet je kunnen, ik zou door de grond zakken!

De lol om dat strafplekje zal er binnenkort wel vanaf zijn hoor. Blijf streng tegen hem praten als je hem terugzet en kijk vooral heel serieus. Als je per ongeluk in de lach schiet, blijft-ie het als een spelletje zien.

Dat negeren wat die moeder deed in de supermarkt, zou ik ook makkelijk kunnen! Zak ik niet van door de grond hoor!

Hier hebben ze het gezeur gelukkig nooit zo hoog opgevoerd maar ik heb een aversie tegen hysterisch-in-het-gangpad--liggende-kinderen. Nee, eigenlijk heb ik een aversie tegen ouders die daar dan nog op reageren ook! Toverwoord = negeren!!!!! En dan is het zo afgelopen, dat zie je wel!

Dat hadden onze meiden echt niet moeten proberen hoor zo hysterisch.

Gisteren nog zo'n voorbeeld op weg van school naar huis. Kind uit groep 5 (praten we over groep 5 hè, dus geen peuter!) hysterisch naast moeder met fiets aan de kant van de weg. Ze wilde niet achterop de fiets zodat ze naar huis konden fietsen, ze wilde op het zadel zitten en moeder moest dan maar lopend met die fiets naar huis sjokken omdat kind zonodig op het zadel rondgereden wilde worden. Moet niet gekker worden!

Dat was me toch een drama! Keihard krijsen, longen kwamen er al half uit! En die moeder maar in onderhandeling en zich soft opstellen. Ik stond op het punt om te zeggen "Mens, negeer dat gekrijs, zeg haar dat ze nu achterop kan zitten en anders heeft ze pech! Klaar ermee!".

Als ouder ben je nog altijd de baas over kinderen van die leeftijd. Niet met je laten sollen, want dan leggen ze de grens steeds een stukje verderop en voor je het weet is de weg terug alleen maar moeilijker.

Duidelijk aangeven waar de grens ligt en, zeker nu de KV nog zo klein is, die grens zelf ook niet verleggen anders snapt-ie er niks meer van. Die kleintjes hebben duidelijkheid nodig en die ervaren de manier waarop je die duidelijkheid geeft echt niet als extra streng ofzo.

Edited by - Sje on 31-5-2012

Oudste zal ietsje ouder geweest zijn dan de KV toen hij ook een keer in de supermarkt aan het uitproberen ging: ik was hoogzwanger en hij wilde graag met zo'n klein winkelwagentje lopen. Dus ik heb op ooghoogte met hem 'afgesproken' dat hij dan wel bij mij moest blijven omdat mama niet achter hem aan ging rennen. En heel duidelijk gemaakt dat hij in de grote winkelwagen moest zitten als hij dat niet kon.

Natuurlijk kon hij dat maar eventjes, de waarschuwing heel duidelijk herhaald en bij de volgende keer heb ik hem zonder pardon opgepakt en gezegd dat hij nu jammer genoeg in het zitje van de winkelwagen moest zitten. Spartelen, brullen, krijsen!! Ik met die dikke buik..., ging niet zo makkelijk om die trappelende beentjes in dat zitje te proppen!

 Die blikken die je dan van mensen krijgt... Alsof ik 'm aan het mishandelen was. Vond er een oudere dame het ook nog nodig om te zeggen:"Hij wil niet he? Ach laat 'm toch!" 

 Wérkelijk! 

Twee weken later was ik alleen in de supermarkt en zag ik van een té grote afstand om er iets van te kunnen zeggen, een moeder met de vlakke hand een kleuter die in de winkelwagen zat een klap in het gezicht geven. En dan zegt niemand iets... Mensen kijken de andere kant op. Denk ik zomaar dat ik toch iets pedagogischer bezig was dan die moeder.

Ik denk er dus inderdaad hetzelfde over als Sje, Lianne. Volhouden en je zeker niet opgelaten voelen. Jouw kind, jouw opvoeding en jij zit met de gebakken peren als je er te inconsequent mee om zou gaan. Dat wil trouwens niet zeggen dat alles verloren is als je een keer van de regels afwijkt hoor! Kinderen mogen ook leren dat er uitzonderingen gemaakt worden, maar papa en mama zijn degenen die bepalen wanneer!

Dit is een lastige tijd en over een paar maanden begint het andere 'nee'-tijdperk, hahaha! Ik ben twee en ik zeg NEE!

@Anja, ja raar inderdaad dat ze zich wel met jou bemoeiden maar dat van die klap die die andere moeder uitdeelde niemand iets zei!