Ik loop hier al een paar weken mee en ik ben zo langzamerhand een beetje wanhopig.
Middelste zit op de midelbare school in de derde klas, vjftien jaar en een leuk, spontaan, gevoelig joch.
De regel op school is dat als er uren uitvallen tussen het tweede en het zesde uur, de kinderen verplicht zijn om op school te blijven. Een stipuur noemen ze dat. Laatst had hij zo'n dag dat er meerdere uren midden op de dag uitvielen. Veel kinderen komen dan niet naar school, al dan niet met de hulp van hun ouders die ze dan maar ziek melden. Ik doe dat dus niet. Het gevolg is dat de lessen die wél doorgaan maar halfbezet zijn en sommige leraren dan maar besluiten om de kinderen maar iets anders te laten doen omdat ze niet aan de halve klas uitleg gaan geven. Zitten de kindeen die dus wél naar school zijn gekomen er helemáál voor niets.
Middelste is naar de jaarlaagcoördinator (conrector) gestapt om te vragen of dat niet anders kon. Dit natuurlijk op aanraden van mij, ik hoef dat gezeur niet thuis; regels van school: op school op gaan lossen!
Deze vertelde hem dat de regel is opgesteld omdat er ouders waren die het heel vervelend vonde als hun kinderen door uitval al die tijd thuis zaten.
Nou ja! Over ophokuren gesproken!
Nu mochten ze, omdat er die dagen zóveel uitviel zelf films meenemen zodat ze die konden kijken. Middelste kwam witjes thuis en vertelde na veel moeite en inzet van diverse gesprekstechnieken door mij, dat ze een stuk van een hele enge horrorfilm hadden gekeken. Hij had natuurlijk nog nooit een horrorfilm gezien en hij was er echt naar van. Zodanig naar dat hij niet durfde te gaan slapen. Ik heb hem meteen gezegd dat hij de volgende dag niet naar de rest van de film mocht kijken van mij en dat er vast meer kinderen waren die er last van hadden.
Stoer menneke dat het er is, heeft hij de volgende dag gewoon gezegd in zijn groepje dat hij het eng vond en er naar van werd en niet wilde kijken. Toen waren er meteen meer die dat ook vonden. Hij heeft onder tafel gezeten (!!!) maar is niet de klas uitgegaan. Heeft dus toch alles gehoord.
Nu, een week of vier later, heeft hij er nog steeds veel last van. Het ging over geesten en was zo realistisch dat hij aan het nadenken geslagen is: het zou toch best kunnen, wat nou als ik net als die jongen ga slapen en mijn geest komt ook in het geestenrijk vast te zitten?
En ik kan praten als Brugman, ik kom er niet uit met hem! Gisteravond weer, als ik hem welterusten kom zeggen, begint hij te praten en probeert mij zo lang mogelijk aan de praat te houden, uit angst alleen in zijn kamer te zijn. Hoort hij een geluidje, trekt hij helemaal wit weg. Die angst die in die ogen staat; vreselijk gewoon! Ik heb zelf een potje zitten janken toen ik weer beneden kwam! Ik ben zijn moeder, maar ik kan hem hier gewoon niet genoeg mee helpen en hem beschermen.
Rationeel weet hij wel dat het niet kan, maar daar heeft hij zo langzamerhand wel twijfels over, gevoelsmatig is het een stuk moelijker om dit te veranderen...
Ik weet het echt niet meer...
Edited by - Anja1966 on 16-5-2012 |