Op dit moment kan ik echt even niet meer van onze Oudste (ruim 15) genieten. Hij is nooit het gemakkelijkste kind geweest, maar dat is niet erg, geen twee kinderen zijn hetzelfde. Maar nu hij volop in de puberteit zit, is het echt erg. Zo erg dat ik de andere twee soms moet beschermen anders zou alle aandacht naar hem gaan en er niks meer voor Middelste en Jongste overbliven. Terwijl zij het wel verdienen want dat zijn twee heel gezeglijke kinderen.

Heel de wereld lijkt wel om Oudste en zijn nukken te draaien en daar pas ik toch echt feestelijk voor!

Hoe doen jullie dat met steigerende pubers? Even op een strafkrukje zetten is er niet meer bij natuurljk. En even oppakken en op de eigen kamer af laten koelen gaat ook niet. (Ook fysiek niet; zie je me al lopen met zo'n kerel onder mijn arm?)

Dat lijkt me erg lastig, Anja. Misschien kun je zakgeld koppelen aan goed gedrag?

Ik zit nog in de fase van beloningsstickertjes, maar dat zal bij een puber niet werken vrees ik. Ik kan je geen gouden tips geven Anja, ik heb nog totaal geen eigen ervaring met puberkinderen.

Ik kan je alleen maar alle wijsheid en sterkte toewensen.

Oef Anja... sterkte! Schaam je niet professionele hulp te vragen, eens bij een opvoedbureau langs gaan? (zoiets zit in veel plaatsen wel - informeren bij de jeugdverpleegkundige van de GGD?)

Anja, ik stuur ze wel degelijk gewoon weg / naar boven om af te koelen. Ik ga er geen energie aan besteden als je zo bent, zeg ik dan. Meestal helpt dat wel... 

Als Oudste in zo'n nukkige bui is, is het net een peuter in de "nee"- fase. Dus als ik hem naar boven stuur dan is het "nee" en ik bedank er wederom vriendelijk voor om dan maar zelf weg te gaan. Dus dan clasht het....

Niet denken dat we hier met een onhandelbare puber te maken hebben, hoor! Het is allemaal normaal gedrag, alleen kan ik het er niet altijd bij hebben. Maar tegelijk besef ik heel goed dat wat er op mijn bordje ligt, ook op het zijne ligt. Voor ons al moeilijk om mee om te gaan, laat staan voor een kind.

Het eerste wat hij vraagt als hij thuiskomt is "Hoe is het met L. (naam Zwager)?

Het pubergedrag wordt op dit moment dus ook wel erg getriggerd door de familieomstandigheden.

Neemt niet weg dat we toch steeds weer strategieën aan het bepalen zijn om ervoor te zorgen dat de andere twee, met hetzelfde bordje voor hun neus, niets tekort komen.

PFFFFF lastig....

En als je nu eerlijk uitlegt dat jij knettergek van m wordt en dat hij nu echt moet maken dat hij ophoepelt naar zijn kamer (omdat het nu eenmaal jouw huis is, en hij naar jou moet luisteren). Misschien eerlijk zeggen hoe moeilijk je het zelf hebt en dat je van zijn gedrag ook heel verdrietig wordt... Probeer een beetje begrip te krijgen door uit te leggen hoe je je voelt. misschien lukt het. Sterkte!!