Onze peuter en bijna-kleuter zijn erg vrij/extravert. Ze kletsen en babbelen met iedereen. Heel gezellig natuurlijk, maar er is wel iets dat me dwarszit. Iedereen wordt getutoyeerd. Om me heen valt het me op dat bijna alle kinderen dat tegenwoordig doen, maar zelf vind ik het toch erg lelijk klinken. Wat is het ideale moment om kinderen te vertellen dat ze volwassenen met U aan moeten spreken en waar ligt de grens? Voor mij was het vroeger 'logisch', maar dat is voor mijn kinderen duidelijk niet het geval.

Wij hebben het ze nooit actief geleerd. Op de een of andere manier voelen ze vanzelf aan wie ze met je en wie ze met u aan moeten spreken.

De familie, ouders van vriendjes en vriendinnetjes, leerkrachten is allemaal je. Verdere familie van vriendjes en vriendinnetjes (dus opa's en oma's bijv.), personeel in winkels, anderen die ze niet kennen, spreken ze automatisch met u aan. Mogelijk omdat ze het ons horen doen.

Geen idee, maar het zit er hier automatisch ingebakken.

Edited by - Sje on 25-9-2010

Hier zit het niet ingebakken, maar we proberen het ze zelf bij te brengen als we horen dat ze op de 'verkeerde'momenten 'je'gebruiken.

Een praktijkvoorbeeldje: onze buren zijn een jaar of 60. Zij hebben aangegeven dat tutoyeren prima is, dus dan vind ik het ook goed. Vanmiddag stuurde ik de kinderen de oprit op en was zelf nog even binnen bezig. Ik hoorde ze tegen de hoogbejaarde moeder van de buurvrouw 'wie ben jij?' zeggen. Echt afschuwelijk! Ik heb er niets over gezegd, maar achteraf natuurlijk een gemiste kans. Zouden jullie in bijzijn van de dame zeggen dat ze haar met U moeten aanspreken of achteraf?

Ik zou het in het bijzijn van tegen de kinderen zeggen.

Maar wat doe je dan als anderen je opmerking wegwuiven. Dit is me in soortgelijke situaties (bij andere mense n) al regelmatig overkomen. Als ik wil dat de kinderen bij anderen nergens aankomen, wordt dat weggewuifd, want 'het zijn nog maar kinderen'.

Als anderen mijn opmerking wegwuiven dan zeg ik altijd "Maar ze moeten het wel leren hoe het hoort". Eigenlijk is dat tot nu toe altijd voldoende.

Dat zeg ik ook regelmatig, maar echt lekker voelt het niet.

Ik heb er geen moeite mee en ik heb er ook nog nooit vreemde of verontwaardigde reacties op gehad.

Als ik vind dat ze u moeten zeggen, maar die persoon zegt dat ze het onzin vindt, dan zou ik mijn dochtervertellen dat je mensen in principe met u aanspreekt, tenzij ze duidelijk zeggen dat ze je mogen zeggen, zoals de persoon in het voorbeeld.