We zitten hier weer in een nieuwe fase, namelijk loslaten. Tot het begin van de zomer speelde Esther in de achtertuin die afgeschermd is met schuttingen. Toen ze de grote fiets met zijwieltjes kreeg werd de achtertuin te klein en mocht ze van ons op het pleintje achter spelen. Maar we hadden grenzen gesteld dat ze niet van dat pleintje af mocht.

Inmiddels zijn we weer een aantal maanden verder, speelt Esther regelmatig met een buurjongetje van een jaar ouder. Dat jongetje mag wel van het pleintje af, de steegjes door en naar een speeltuin een straat verderop.

Dus waren we Esther gisteren kwijt. Ze was met het jongetje meegelopen naar het speeltuintje. Dus ik al overal gezocht, maar ik zag haar niet. Uiteindelijk hoorde ik van de moeder van het jongetje dat ze daar waren. Ondertussen had ik wel last van hartkloppingen en liep ik met een onrustig gevoel buiten, omdat ik Maria ook nog alleen thuis in bed had liggen.

Hoe ver mochten jullie kinderen van huis toen ze 3,5 waren?

Ik vind eigenlijk haar te klein om alleen naar die speeltuin te gaan, maar ik begrijp aan de andere kant ook dat het heel leuk is om daar met het buurjongetje en zijn zusje van 6 te gaan spelen.

Ik heb in ieder geval nu een ketting met naamplaatje besteld, zodat ze altijd weer thuisgebracht kan worden. Maar ik vind het best lastig en moeilijk om haar zo los te laten.

Zijn er nog meer "grote" kinderen in de buurt? Als er bijvoorbeeld meisjes van een jaar of 8 zijn, zou je kunnen afspreken dat ze alleen naar het speeltuintje mag als die meisjes bij haar blijven. Een meisje van 6 vind ik daarvoor nog wat jong.

Mijn kinderen mochten pas alleen buiten de tuin spelen vanaf 4 jaar. Ik ging gewoon altijd zelf mee tot die tijd (en na de 4e verjaardag ook nog vaak natuurlijk). Ik vind ze onder de 4 gewoon veel te klein om alleen buiten de tuin te spelen. Ik zou er persoonlijk geen ouder kind mee opzadelen. Een kind van 8 jaar is geen speelkameraadje of oppas voor een kleintje van 3,5.

Edited by - Margreeth on 14-8-2009

Nee, je hebt ook eigenlijk wel gelijk. Ik vergelijk een beetje met hoe het bij ons in de buurt ging vroeger. Dan waren er ook wel eens peutertjes bij waar wij als oudere meisjes op letten, maar meestal speelden die peuters dan wel vlak voor hun eigen deur.

Toen onze oudste 3,5 was, mocht ze de tuin niet eens uit. En nog steeds speelt ze niet op straat of in de brandgang. Ze wordt in september 6.

Ze zeurt ook niet over op straat spelen dus ik laat het maar even zo. Vind het verschrikkelijk moeilijk om haar alleen op pad te laten gaan hoewel ik 100% weet dat ik haar wel kan vertrouwen als ik daarover afspraken met haar maak.

Nou is het ook wel afhankelijk vind ik van hoe je woont. Als wij hiervoor of hierachter een pleintje hadden, zou ze al lang daar hebben mogen spelen. Maar zoals ons huis in de straat ligt heb ik geen enkel zicht op de omgeving want rechts kijk ik tegen de schutting van de buren aan die haaks op ons wonen en links vanuit de erker kijk ik een klein stukje de straat in en dat is het.

Dus dat zit me gewoon nog niet lekker.

Wel mag ze van mij zelf naar de brievenbus lopen om kaarten op de post te doen. Ik blijf dan op het hoekje van onze straat staan en heb zo zicht op de brievenbus. Ze moet daarvoor een kruising oversteken en dat gaat goed.

Donderdag heeft ze dat zelfs gedaan samen met haar zusje van 4. Erg goed gegaan. Dus in die zin ben ik al wel wat aan het loslaten want het kan goed dat ik haar over een tijdje zelf naar de brievenbus durf te laten lopen.

En inderdaad, wat Margreeth ook zegt: je kunt een kind van 6 de verantwoordelijkheid niet geven over een kindje van 3,5. Dat kindje van 6 gaat gewoon haar eigen gang. Ik moet er zelf ook niet aan denken dat onze GKD van bijna 6 de verantwoordelijkheid toegewezen krijgt door een buurvrouw die haar peuter van 3,5 in de speeltuin verderop wil laten spelen. Zou ik echt niet blij mee zijn, want als er wat gebeurt is mijn kind voor het leven getekend terwijl ze er eigenlijk niks aan kan doen.

Edited by - Sje on 14-8-2009

he ik ben Anja niet hoor

Ik wil inderdaad ook niet dat mijn kids op moeten letten op een kleintje van 3, die verantwoording kunnen ze gewoon niet aan, en bovendien belemmert het ze in hun eigen spel, want dan mogen ze ineens bijv. niet meer oversteken....

Ik vind een bijkomend nadeel dat een kind van 3,5 misschien buitenspeelt op tijden dat de oudere kinderen naar school zijn, en dus in een leeg speeltuintje of in een verlaten straat speelt. Er hoeft maar 1 gek langs te rijden en ze mee te nemen.... 

Ik zat gewoon iedere middag in het speeltuintje, en later ging ik toch wel heel regelmatig kijken waar ze uithingen....

Haha, hoe kom ik daar nou bij! Ik zal het veranderen!

Wat je schrijft over die gek die langs rijdt en ze meeneemt, dat is ook mijn grootste angst wat dat loslaten betreft. Ik heb 2 schattige blonde meisjes en ik vertrouw onze meiden echt wel als ze op straat zouden spelen, maar ik vertrouw die gestoorde gekken niet die het op kleine kinderen gemunt hebben.

Als er geen gestoorde gekken rond zouden rijden of lopen dan mochten ze van mij al lang naar het speeltuintje aan het einde van de straat. Maar vorig jaar nog zijn 2 meisjes uit een kleuterklas van onze school door iemand aangesproken of ze met hem mee wilden gaan naar huis. Gelukkig waren die meisjes zelf zo slim om hard terug naar huis te lopen.

Dat is op een speelveldje hier 100meter hemelsbreed verderop gebeurd. Het kan dus dichterbij zijn dan je denkt.

Mijn meiden spelen voorlopig lekker in de tuin en af en toe ga ik met ze naar het schoolplein zodat ze daar lekker kunnen rekstokken. Daar staat een bankje waar mama evt. op kan zitten om een boekje te lezen.

Het pleintje bij ons is een beetje het verlengde van onze tuin, al moet ik wel naar de poort lopen om er goed zicht op te hebben. Maar het is er rustig en het ligt min of meer afgelegen tussen allemaal huizen. Daarom vind ik het geen bezwaar als Esther daar speelt, ook omdat ze op die manier de vrijheid heeft om lekker even te kunnen fietsen, wat haar lust en haar leven is.

Maar inderdaad een steegje door en naar een speeltuin verderop vind ik nog te ver gaan. Daar heb ik totaal geen zicht op. En dan denk ik nog niet eens aan gestoorde gekken, maar ook als ze zou vallen of zich op een andere manier pijn doet. Dan wil je als mama toch ook zo snel mogelijk even je kind trooste.

Ik zou mijn kind inderdaad niet toevertrouwen aan een kind van 6. Dan is het beter om gewoon zelf mee te gaan.

Ik was bang dat ik misschien een beetje te beschermend was, maar dat blijkt reuze mee te vallen. Dus ik laat het lekker zoals ik het nu heb afgesproken met Esther. Alleen op het pleintje en niet verder.

Bij ons heeft het fietsje ook wel eens een paar dagen achter slot gegaan omdat het de berijder te ver had meegenomen....

Precies dat soort maatregelen kun je best nemen. Maar dit was de tweede keer dat ze van het pleintje af was. De eerste keer samen met de moeder van het buurjongetje om het buurjongetje te zoeken. Zij had zich niet gerealiseerd dat Esther misschien niet van het pleintje af mocht.

De tweede keer dus samen met buurjongen en buurmeisje en toen heb ik haar eerst even mee naar binnen genomen voor een goed gesprek om duidelijk te maken dat het geen afspraak was en mama echt bezorgd was. Maar mocht het heel regelmatig voorkomen, dan ga ik inderdaad zo'n soort maatregel nemen.

Heerlijk toch, dat je hier even snel kunt checken of je "goed" zit, waarbij het natuurlijk gewoon een bevestiging van je eigen gevoel is, maar toch. Dat blijft toch het belangrijkste, maar soms is even wat delen handig.

Leuk om dit onderwerp te lezen. Hier zijn we nu in deze fase aanbeland.

Oudste (bijna 4) wil graag fietsen en dat gaat in de achtertuin niet. Daarom mag hij sindskort in het hofje voor het huis fietsen. De huizen staan in een halve cirkel. Hij fietst dan wel "op straat", maar wel in een klein hofje. We hebben duidelijk de grens getrokken tot waar hij mag komen en daar houdt hij zich aan. 

Jongste wil ook graag buiten spelen en daarom mag zij sinds een paar weken ook met de driewieler "om de boom" fietsen als oudste buiten is. Ik sta wel altijd voor het keukenraam of buiten als zij buiten is. Ze is nog maar 2,5 en niet het type dat zich makkelijk aan afspraken houdt.  

Als oudste alleen buiten is, loop ik wel eens naar binnen. Al houd ik hem wel altijd met een schuin oog in de gaten. Je weet nooit wat ze ineens in hun hoofd halen. Ik probeer wel zoveel mogelijk uit zijn zicht te blijven. Dat geeft hem het gevoel dat hij heel groot en zelfstandig is en ik denk dat dat ook belangrijk is voor het zelfvertrouwen.  

Spannende fase inderdaad hoor!

Onze meiden spelen allebei nog niet op straat. Vanuit ons huis heb ik totaal geen overzicht op de straat, dus ik durf het nog niet aan. Ik vertrouw de kinderen wel, maar in het afgelopen jaar is een paar keer een geblindeerde-bestelbus-situatie geweest in onze wijk (sterker nog, bij ons om de hoek) dus ik vind het gewoon eng ook al weten de dames wat ze moeten doen en hoe ze moeten reageren in zo'n bestelbus-situatie.

Ze zijn 5,5 en bijna 7 maar ze zijn zomaar op te tillen als het moet. Brrrrrrr..........

Met andere manieren van loslaten zijn we overigens wel bezig. Hier op het vakantiepark waar we zitten, zijn we nu voor het 3e jaar. De dames kennen het hier en sinds deze vakantie durven wij op een terrasje te zitten bij het parkcentrum en de meiden ondertussen naar het speelparadijs te laten gaan. En hier kan natuurlijk net zo goed een gestoorde gek rondlopen maar hier is de sociale controle veel groter want in zo'n parkcentrum en speelparadijs is het altijd druk.

Leuk en spannend Miriam, dat verkennen! Voor de kinderen en voor de ouders...
Sje, goed dat je dit aandurft, ze kunnen best wat! En als er wat is zijn ze samen, dan redden ze zich vast heel goed!

Brrr, eng hoor sje. Ik kan me voorstellen dat je voorzichtig wordt na zo'n voorval om de hoek. Die angst heb ik in onze situatie niet. De kinderen zijn voor ons en 7 buren goed zichtbaar. Ze zijn bovendien de enige kindjes in het hofje en alle buren houden wel een oogje in het zeil. Dat voelt wel heel veilig.

Het is zeker leuk. Spannend vond ik het vooral de eerste paar keer. Maar nu heb ik gezien hoe goed ze zich aan de regels houden en ben ik vooral ontzettend trots op ze. Geen idee op welke leeftijd ik ze alleen naar het speeltuintje verderop zal laten gaan. Kleine stapjes, want ze worden al snel genoeg groot ;-))

Spannende fase weer Miriam.
Onze oudste mocht ook eerst alleen fietsen in de poort achter het huis, toen een rondje om ons blok (en ik keek altijd of ze langs kwam). Daarna mocht ze ook een groter blok, maar nooit zelf oversteken.

Schuin aan de overkant hebben we een klein speeltuintje. Ik ging ook altijd mee om haar daar te laten spelen. Met een bankje voor de hangouders was dat ook nog eens heel gezellig!

Ik denk vanaf een jaar of vier dat ze bij ons voor het huis (niet op de hoek bij de drukke doorgaande weg) zelf mocht oversteken (eerst goed kijken!).

Ik ben haar toen ook wel eens kwijt geweest, bleek dat ze met een klasgenootje die wel gewoon overal mocht komen bij een jongetje in de buurt thuis zat. Ik was toen best boos op die moeder. Als er bij mij iemand binnen kwam spelen, moesten ze eerst naar huis om te vertellen waar ze gingen spelen.
Dat moest mijn oudste ook altijd doen, alleen vergat ze dat (net als in dit geval) weleens.

Met de jongste was het anders, zij speelde niet graag vanuit haarzelf op straat. Die was heel tevreden met rondjes fietsen of steppen rond het huis.
En als ze ging spelen, deed ze dat het liefste met haar allerbeste vriendinnetje. Ik wist dus eigenlijk altijd waar ze was.

Eigenlijk is er niet veel veranderd. Het gebied waar mijn meiden (van 15 en 12) mogen komen is nu alleen veeeeel groter geworden, maar ze moeten nog steeds laten weten als ze ergens anders naar toe gaan.

Hier spelen ze nu samen achter op het pleintje. Ik heb er alleen zicht op als ik in de poort sta. Dus ik loop tig keer heen en weer als ze daar zijn, maar blijf er niet continue bij.

Als Esther er niet is speelt Maria gewoon in de tuin. Die laat ik niet alleen buiten de poort spelen.

Het speeltuintje verderop laat ik ze nog steeds niet alleen naar toe gaan. Dat doen we samen.