Ik heb hier een schat van een dochter van anderhalf rond lopen die tegenwoordig zo ongeveer heel de dag "mama" roept en het geweldig vind als ik dan wat terugzeg.
Dat deed ik in het begin dan ook steeds, omdat ik dacht dat ze moet weten dat ik wel luister naar haar. Maar inmiddels wordt het me wel een beetje te gortig. Ik heb geen zin om 100 x "ja" te zeggen. Want ze blijft gewoon bezig met "mama" zeggen, ook al zeg ik "ja".

Iemand tips hoe ik dit het beste aan kan pakken?

Negeren? Uitleggen dat ze niet steeds zomaar "mama" moet zeggen? Of er toch telkens op reageren in de hoop dat het snel weer over is?

Ze doet het ook buiten en het gaat steeds harder. Nu vind de buurvrouw het wel leuk om haar te horen (zei ze net zelf nog), maar ik vind dat ze niet heel de dag "mama" moet roepen.

De oudste heeft het ook gehad. Als ik een paar keer "ja" had gezegd, vroeg ik aan haar wat ze tegen me wilde zeggen of aan me wilde vragen en als er dan niks zinnigs kwam gaf ik daarna geen antwoord meer tot er echt iets aan de hand was.

Ik denk dat ze op een gegeven moment in een fase komen dat ze contact kunnen maken en dat vinden ze gewoon heel leuk. Voor hun verveelt het niet dat ze alleen maar mama roepen en antwoord krijgen. Voor ons als volwassenen is dat anders.

Ik werd er soms helemaal gek van dat ze alleen maar mama zei, maar ik ging het relativeren en toen kon ik het veel beter hebben. Er zijn zoveel vrouwen die mama hadden willen zijn maar die het niet gegeven was, dus ik vond dat ik maar gewoon gelukkig moest zijn met 100x mama in een uur hoe irritant het ook soms was.

Vanaf dat moment kon ik het veel beter hebben en ik moet zeggen dat die periode ook niet erg lang geduurd heeft. Op een gegeven moment gaan ze nog meer woordjes zeggen, weten ze dat ze op andere manieren ook contact kunnen leggen en dan gaan ze weer andere communicatiedingen uitproberen. Ook tot grote ergernis soms overigens, want dan krijg je ook de fase nog waarin ze je alles een extra keer laten herhalen!

Zie dit topic.

Ik had ook al het gevoel dat ze graag contact wilde maken en daarom heel de dag "mama" roept. Gewoon omdat ze het leuk vind. Vaak vraag ik ook wel of ze verder nog iets wil vertellen en ze kent al wel heel veel woorden, maar echt iets vertellen is nog lastig. Daar is ze te jong voor.

Omdat ik dacht dat ze het gewoon leuk vind om "mama" te roepen reageerde ik de afgelopen dagen ook steeds. Maar na 3 dagen wordt je er af en toe wel een beetje moe van. Dus vandaar dat ik dacht het maar eens in de groep te gooien.

Maar je hebt helemaal gelijk dat het goed is om te relativeren. Ik wilde zelf ook maar al te graag mama worden en ben blij dat ik het nu ook ben.
Het was ook meer de vraag hoe ik het beste kan reageren, want om nu de komende weken honderden keren per dag te reageren op "mama"  dat lijkt me toch wel erg veel. Dus hoe krijg ik het voor elkaar dat die periode zo kort mogelijk wordt? Misschien nog meer woordjes oefenen, maar daar zijn we al druk mee bezig.