Hallo,
Drie jaar geleden is onze dochter aangerand, ze was net zestien geworden. Het was s'avonds om acht uur, dus echt niet laat. Het is nu al een tijd geleden maar het spelt haar nog steeds parten.
Toen het net gebeurt was is ze door de politie geholpen dmv slachtoffer hulp, daar wilde ze on den duur niet meer heen. Ze zei dat ze het op die manier nooit kon vergeten als ze er telkens weer over moest praten. Toen wij naar een paar maanden op school kwamen voor de rapport bespreking vertelde de leerkracht ons dat zij vermoedde dat onze dochter drank gebruikte! Wij vielen haast van onze stoelen, echt, we hadden er niks van gemerkt. Dus weer naar een instantie om er toch maar over te gaan praten,want alleen kon ze het niet, en van ons accepteerde ze geen hulp.Ze wilde eigenlijk gewoon met rust gelaten worden. Maar dat gaat natuurlijk niet hé. Na aanleiding vandit hele verhaal is ze toen van school veranderd en naar Hasselt gegaan. Daar heeft ze twee jaar op school gezeten, de opleiding beviel haar goed en ze had het er naar haar zin. Thuis ging het met vallen en opstaan.Ons vertrouwen in haar had een deuk gekregen, wij wilde haar wel helpen, maar zij wilde niet. Na die twee jaar is ze in Antwerpen verder gaan studeren. En toen is het steeds erger geworden. Ze volgde daar een vervolg opleiding, dus dat was het probleem niet, maar de mentaliteit van de school stond haar niet aan.Ook had ze totaal geen contacten met andere leerlingen. Wij zagen haar veranderen, boos,blij, uitgelaten blij, aggressief, gillen ,schreeuwen, dingen kapot gooien, echt alles tegelijk, en soms in de tijd van nog geen twee uur het hele rijtje.Om gek van te worden! Het was niet meer te doen. Dus zijn we zelf hulp gaan zoeken,psychiater, dokter,psycholoog,overal zijn we geweest. Maar niemand kan ons helpen, ze is meerderjarig en moet zelf willlen, zeggen ze dan. Maar ze wil niet, dus dan houdt het op.
Ze is nu twee keer wegggelopen, vorige week was de tweede keer. Ze is met haar studies gestopt, ze wilde niet meer.En een meid van negentien, kanje niet opppakken en in de auto zetten! Sind een maand werkt ze nu, maar dat is ook niet echt ideaal. Nu heeft ze vorige week die man die haar aangerand heeft in de zaak gezien! Ze durfde niks te zeggen en heeft die man gewoon geholpen. Daardoor is ze zo vanslag geraakt dat ze niet naar huis kwam, waar ze wel is geweest wil ze niet zeggen. Wij hebben tegen de ochtend de politie gebeld. Hadden al gebeld op haar gsm, en eensmsje gestuurd, maar haar gsm stond uit. Bij haar vriend was ze ook niet. Toen ze eindelijk thuis kwam,s'middags om half een, heeft ze het verhaal tegen de politei verteld.Die zeiden ook dat ze dringend hulp moet zoeken, dat het zo niet goed met haar ging. Inmiddels zijn we er ook achter gekomen dat ze drugs gebruikt. Ze rookt jointjes, volgens haar stelt dat niks voor en doet iedereen dat.Maar wij denken van niet, volgens ons begin je zo, en heb je op een moment meer nodig om de zelfde kick te krijgen.
Het laatste wat we nu nog kunnen doen is een gedwongen opname, danwordtze door de politie thuis opgehaald, en wordt ze onder dwang naar een instelling gebracht waar ze haar kunnen helpen.Maar dat willen wij zelf niet, het is toch je kind hé! En als we dat zouden doen dan zijn we haar kwijt, dan is dat beetje vertrouwen dat we in elkaar hebben echt kapot!
Wie weet er raad?!
§andra |