Ik val maar gewoon met de deur in huis... Mijn dochter (1990) heeft sinds 2002 diabetes type I.
Ik zou graag contact hebben met andere ouders van pubers met diabetes: hoe gaan jullie om met het typische pubergedrag en de gevolgen daarvan voor de diabetes?

Mijn dochter heeft twee jaar een site bijgehouden: HIER kan je die vinden. 

Jammer Peter dat er nog geen lotgenoten zijn waarmee je ervaringen kunt delen. Hoe gaat het nu met haar?

Soms goed, soms minder... Echte puber met een extra probleem, en dat laat zxe merken ook.

Sterkte voor de momenten dat het nodig is.

Dank je.

Peter, ik begrijp, ook uit andere berichtjes van jou, dat het weer lastiger is dan het geweest is... sterkte ermee!
Eigenlijk is het niet jammer, maar gelukkig dat er hier geen lotgenoten zijn ;P
Hoe is dat bij de DVN? Daar zijn er ongetwijfeld meer met kinderen in die leeftijd?! Hebben die geen forum?

Jawel hoor. Ik ben ook in het ziekenhuis bij een psych wezen praten, maar ja, ze moet het zelf willen...

Internet is openbaar, dus blijf ik heel algemeen  over de problemen. Maar de laatste weken gaat het weer goed, ze is er in ieder geval weer bewust mee bezig.

Nu niet meer. De psych zegt dat ik me er niet meer mee moet bemoeien, het is haar ziekte en haar lijf, dat moet onze relatie niet verzieken. Tot nu toe kon ik dat niet, maar vanochtend een stevig gesprek met M2 gevoerd en gezegd dat ik ermee ophoudt, met die controles en kwaad worden... Ik wil met mijn dochter een vader-dochter relatie, geen controlerend geneesheer ofzo...

En als het niet gaat, moeten we maar eens een therapeute opzoeken, misschien dat die handvatten heeft. Maar niet de psych waar ze in het ziekenhuis contact mee hebben, M2 vind haar niet aardig, en ik ook niet, dus dat gaat niet lukken.

Is er niet iets mogelijk middels een lotgenotencontact? En dan niet via internet maar gewoon een soort buddy, iemand van haar leeftijd of iets ouder die haar kan begeleiden? Op deze leeftijd nemen ze vaker iets aan van een leeftijdsgenoot als van een therapeut o.i.d,

Grtz

Marion

Beste een omschakeling hoor om je er niet meer mee te bemoeien. Je wilt toch het allerbeste voor je kind. Maar inderdaad ze is op een leeftijd dat ze zelf in de gaten zou moeten hebben wat het beste met haar is. En als zij zich niet fit voelt door eigen nalatigheid, mogelijk leert ze daarvan.

Alle sterkte met de nieuwe weg die jullie nu inslaan.

Toch is dat moeilijk... bij een vader-dochter relatie hoort bijv. ook dat je meeleeft als ze zich niet lekker voelt. Maar als je weet dat het haar "eigen schuld" is... maakt het toch lastig.

Vind ik ook. Maar als ik me echt ongerust maak, kan ik altijd M1 vragen zich er mee te moeien. ;-))

Sterkte met loslaten, lijkt mij erg lastig als de gezondheid ermee gemoeid is.