Susannah
New Member
Posts:
 | | 11-23-2006 12:36 | | Je hoeft maar een tijdschrift open te slaan of je leest over moeders van jonge kinderen die het moeijlijk hebben met de combinatie werk/kinderen, maar ik lees eigenlijk nooit iets over moeders met puberkinderen. Sterker nog, de meeste moeders denken weer (meer) te gaan werken als hun kinderen op de middelbare school zitten. Ik ben pas gaan werken toen mijn jongste dochter al ruim zeven was en aan het eind van groep 3 zat, dus het probleem van de jonge kinderen heb ik nooit gehad. Maar ik vind wel dat het werken terwijl je pubers hebt, zwaar onderschat word. Bij mij werkt het in de praktijk niet echt soepel Terwijl ik vroeger onder schooltijd werkte en alle vakanties vrij had, zit ik nu op een contract van twee vaste dagen van acht uur. Dat betekent dus voor mij persoonlijk al een erg lange dag, want ik moet natuurlijk wel gewoon om half zeven op om de rest van het gezin op tijd de deur uit te krijgen. En als ik om half zes thuis kom, moet er minimaal nog gekookt worden (meestal maar iets gemakkelijks). En dan laat ik de rommel meestal maar een beetje liggen, wat me dan ook weer dwars zit. De dochters zijn op totaal onregelmatige tijden thuis of weg. Daar kan ik geen rekening mee houden en dat doe ik dus ook niet. Maar ik heb wel het gevoel dat ik zo langzamerhand meer een soort huishoudster en politieagent ben geworden dan een gezellige moeder. Twee dagen lijkt niet veel maar het geeft (voor mij) net te veel druk op alles. Want als ik maandag mijn klussen niet afkrijg, heb ik er woensdag pas weer tijd voor. Dat werkt dus niet. Ik had het met mijn schema’s aardig onder controle, maar dan was er weer geen tijd voor andere dingen. En hoewel pubers prima alleen kunnen zijn en ook best te vertrouwen (behalve op het gebied van etenswaren  ), ze hebben wel een ander soort aandacht nodig, die ook behoorlijk wat tijd en energie vreet. Die van mij lopen niet bepaald over van het zelfvertrouwen, dus ik ben ze voortdurend (misschien wel wat te veel) aan het opvangen. Een puber is volkomen op zichzelf gericht, dat veroorzaakt dus ruzie en rommel en het is niet bepaald gemakkelijk dat altijd met een vrolijk gezicht op te lossen. Zeker niet (dat komt het weer) als je een werkdag achter de rug hebt of als je nog wat dingen klaar wilt hebben omdat je de volgende dag moet werken. Tijd voor mezelf, voor hobbys of om dingen te doen die echt voor mij alleen zijn, voelt altijd als gestolen tijd. Als ik er tijd voor neem is het wel zo dat ik mijn computer aan de kant zet of mijn breiwerk wegleg zodra mijn plicht roept. En die roept vaak..... Ik denk er dus regelmatig over te stoppen met werken, iets dat nu gelukkig financieel mogelijk is. Maar daar twijfel ik dan toch ook over. Want ten eerste ben ik nog erg jong, als onze jongste achttien wordt, ben ik 39. Dat heeft voordelen, maar ik ben bang dat ik een kanjer van een lege-nest.-syndroom krijg als ik mezelf nu toesta om me volledig op mijn gezin te richten. En vind dan (over een jaar of vijf, zes) maar eens weer een (part-time) baan als je een CV hebt met twee grote gaten erin. Bovendien twijfel ik over het voorbeeld dat ik de dochters geef als ik stop. Enerzijds wil ik dat ze zich later een echt en gezellig gezinsleven herinneren en niet alleen een super stressmoeder. Ik wil thuis zijn, veiligheid en rust creeren en ik gun hen (en hun eventuele kinderen) ook een echt en goed gezin. Maar aan de andere kant is de maatschappij steeds meer gericht op werkende moeders. Spiegel ik ze dan geen vals en ouderwets beeld voor? Iets dat voor hen onhaalbaar is? Kan ik ze niet beter leren hoe je zonder schuldgevoelens als moeder ook deel uit kunt maken van de moderne maatschappij? Maar ja, hoe doe je dat dan? En ik wil ze ook voorleven dat je nu eenmaal moet werken voor je geld, dat de dingen je niet zomaar komen aanwaaien. Ontslag nemen omdat ik het niet meer trek voelt als een slecht voorbeeld. Maar dan vraag ik me ook weer af of het nu echt een goed voorbeeld is om al jaren te knokken en iedere keer weer min of meer in te storten, vervolgens toch weer op te krabbelen en met frisse tegenzin door te zetten tot het weer allemaal te veel wordt. Nou ja.... voor ik echt mijn hele piekerhoofd over jullie uit ga storten, zal ik maar stoppen. Ik schrijf dit natuurlijk niet alleen om mijn hart te luchten, maar ook om reacties te vragen. Dus.... ervaring? Gedachten? Opmerkingen? Alles is welkom! Edited by - Peter P on 23-4-2007 07:47:32 | | |
|
|
Peter P
New Member
Posts:
| | 11-23-2006 1:01 | | Ik ben 16 jaar geleden gestopt met werken, toen de oudste geboren werd. Wij hebben er twee, 16 en 14, de meiden schelen anderhalf jaar. En ik herken me in jouw beeld: ze kunnen veel alleen, maar pubers hebben andere steun nodig. Praten, hulp bij huiswerk, structuur, vriendjes, en daarbij mijn oudste die met de diabetes worstelt... Ik hoef het financieel niet te doen, werken. Ik doe het dan ook niet. Wel vind ik het belangrijk maatschappelijk bezig te blijven. Wij hebben ervoor gekozen dat ik me nuttig maak via vrijwilligerswerk: jaren MR en GMR van de basisschool van mijn kinderen, allerlei vrijwilligerswerk voor de kerk en diverse sportverenigingen, bestuurswerk voor vluchtelingenwerk hier, ontwerpen en onderhouden van diverse websites voor kerk, school, liefdadigheid... Nee, ik ben niet bang voor het lege-nest-syndroom, ik blijf wel bezig. Groot voordeel ten opzichte van een betaalde baan is dat ik ervoor kan kiezen wanneer ik dingen doe, zo ben ik altijd vrij als de meiden een proefwerkweek hebben, dan ben ik thuis. Ik heb toen mijn oudste diabetes kreeg gezegd dat ik een maand geen vrijwilligerswerk zou doen, heen en weer naar ziekenhuis, praktische en mentale steun, ik was dolblij dat ik geen baan had. En het voorbeeld dat wij aan onze dochters geven is dat mannen kunnen huishouden, dat vrouwen heel goed een betaalde baan kunnen hebben, dat je in overleg zorg en werk kunt verdelen, dat een betaalde baan niet zaligmakend is, dat het heel belangrijk is dat mensen zich maatschappelijk inzetten zonder dat ze ddaarvoor betaald worden, en dat ze hun eigen verantwoordelijkheden hebben: ze zorgen voor hun eigen kamer, ze krijgen kleedgeld, zakgeld en busgeld en daar moeten ze het van doen, ze hebben taken in het huishouden en worden daarop aangesproken. Een gezellig gezin is belangrijk, maar ik ga een meningsverschil met een puber niet uit de weg.
| | | |
|
sonnie1983
New Member
Posts:
| | 11-23-2006 1:43 | | mijn moeder is de eerste jaren ook thuis gebleven. daarna 2 middagen werken (wel thuis als wij thuis kwamen uit school)
en dat zo verder opgebouwd naar mate we richting groep 8 en middelbare school gingen.
ik ben de jongste. mijn moeder had dan wel werk waar ze tussen de middag en na school weer thuis was.
op de middelbare school hadden we dus ooit dat we alelen thuis kwamen.
heb dit nooit vervelend gevonden. of het idee dat iets gemist had ofzo.
gr | | | |
|
Marion60
New Member
Posts:
| | 11-23-2006 2:27 | | Ik begrijp helemaal wat je bedoeld. Ik heb tot 5 jaar geleden ook altijd part-time gewerkt. Maar dat kon ik gelukkig altijd binnen de schooltijden plannen (mijn kinderen gingen van 8.30 tot 14.45 naar school was Jena-plan)
Maar zolang ze klein zijn is het allemaal veel beter te plannen, ze zitten op een kinderdagverblijf of je hebt oppas thuis. Maar zodra het pubers worden dan regel je geen oppas meer voor ze. Dus lopen ze op onregelmatige tijden door het huis en ben je er ook niet als er eens wat is. En pubers hebben inderdaad andere zorg en aandacht nodig. Bovendien liggen ze niet meer vroeg op bed dus je avonden zijn ook veel drukker.
Ik vind dat Peter wel gelijk heeft, als je niet meer werkt wil dat niet zeggen dat je je nutteloos hoeft te voelen. Je kunt je op zoveel andere terreinen nuttig maken. En dan ben je ook nog steeds een voorbeeld voor je kinderen. Arbeid hoeft niet perse betaald te zijn. Als er geen vrijwilligers zouden zijn zouden heel veel organisaties in Nederland ophouden te bestaan.
En wat betreft het lege nestsyndroom, ik was ook jong moeder en de oudste woont nu nog steeds thuis. Hij is nu 25 net een half jaartje afgestudeerd en op zoek naar een huis. Geloof me, het is een schat van een jongen en we hebben ook zelden conflicten maar ik denk dat het toch goed is als ze de deur uit gaan. Ze gaan zo hun eigen leven leiden onder jouw dak, en dan wordt het gewoon tijd dat ze uitvliegen en heb je er ook vrede mee.
Succes, met wat je ook beslist.
Grtz
Marion | | | |
|
rianne24
New Member
Posts:
| | 11-23-2006 2:50 | | Ik vind dat je moet doen wat goed bij JOU voelt, wat dat dan ook inhoudt. Als je vindt dat je moet ophouden met werken omdat jij je daar beter bij voelt omdat het nu zo gestresst voelt, denk daar dan serieus over. Wat later betreft (of je dan nog werk vindt,) tja dat is een keuze die je zelf moet maken, niemand kan in de toekomst kijken en het is natuurlijk waar, hoe ouder hoe moeilijker. Maar ik heb ook nog een vaste baan gevonden toen ik 38 was hoor, gewoon via een uitzendburo. Ze waren zo tevreden dat ik eigenlijk al na 1 maand aangenomen was.
Ik heb het toen zo opgelost: (ik werkte halve dagen en dinsdag de hele dag) een hulp i/d hh gezocht die me 2x per week 2 uur ’smiddags kwam helpen: de 1e keer deed ze het helemaal beneden, 2e keer: beneden stofzuigen en dan boven (incl. de bedden samen met mij verschonen). Ondertussen deed ik dan bv boodschappen of een strijkje of koffiedrinken bij een vriendin en had dan tenminste het weekend vrij en een schoon en opgeruimd huis (was zelf dus ook opgeruimd!!) Kinderen hoefden toen niet zo veel van mij te doen als dekbed rechttrekken en hulp bij afwas en tafeldekken. Ik bedoel, omdat ik graag weer wilde werken, hoefden zij niet opeens taken van mij te doen.
Misschien ook een idee voor jou. Kun je wel denken: dan kan ik het net zo goed zelf doen, maar iemand anders kan gericht 4 uur werken in je huis en jij behoudt je werk.
Maar doe gewoon wat je zelf vindt, ik vond (en nog steeds hoor) het hh niet leuk en ging liever op kantoor werken. Thuis hebben ze dus altijd een tevreden moeder/vrouw gehad die met plezier meedeed aan activiteiten van school of zaterdags langs de lijn v/h voetbalveld stond. Nu ze zelf hele dagen aan het werk zijn, krijg ik ook nooit verwijten van vroeger, integendeel: in hun herinnering was ik er altijd en eigenlijk was dat ook zo, want als ze thuis kwamen, was ik al minstens 1 uur als het niet meer was, thuis.
Sterkte met je keuze! groetjes, Rianne | | | |
|
Emotutje
New Member
Posts:
| | 11-23-2006 3:27 | | Ik denk ook dat je moet nadenken over wat voor jou belangrijk is. Werk je omdat je het leuk vindt ook buitenhuis bezig te zijn of werk je omdat onze maatschappij veranderd en steeds meer moeders een baan naast hun huishouden hebben. Ik vind het een soort van moeten geworden, zeg maar dat je alleen huismoeder bent en je wordt raar aangekeken. Gelukkig heb ik me daar nooit iets van aangetrokken. Ik heb trouwens wel gewerkt, omdat ik het leuk vond. Maar moet je eens nagaan wat een fultime-job huismoeder zijn is. Ik kan me wel heel goed voorstellen dat huismoeders/vaders er naast het huishouden en opvoeden iets bij willen doen of vrijwilligers werk of een betaalde baan. Moet ook kunnen. Maar dan wel de taken verdelen en pubers kunnen best een huishoudelijke taak op zich nemen. Ik ben het dan ook niet mer Rianne eens als ze zegt dat haar kinderen niet hoefden te helpen omdat zij zo nodig een baan wilde. Ik vind dat kinderen moeten helpen als onderdeel van de opvoeding, als ze op zichzelf wonen moeten ze ook en dan is het heel handig als je het nodige al hebt geleerd. Susannah , als je je baan echt leuk vindt, zou ik geen ontslag nemen. Maar een keer met je gezin om de tafel gaan zitten en een "te doen" lijst (huishoudelijkwerk) maken. Ieder zijn/haar eigen kamer en ieder een wekelijks terugkerende klus, WC, Douche, Keuken enz. En ik vind het idee van Rianne om een hulp in de huishouding te nemen een heel goed idee. Voor bijv, tijdrovende klussen als ramen zemen enz. Ik heb 2 uur in de week hulp( wel om een andere reden, maar dat maakt niet uit) en dan gebeurt er zoveel dat ik de rest van de week alleen naar hoef bij te houden. Dus denk er eens over na.
Ik denk dat je op deze manier weer een hele gezellige moeder bent(volgens mij ben je dat so wie so wel) En je kids leren dat erin het leven dingen moeten die niet zo heel leuk zijn . Succes! Edited by - Emotutje on 23-11-2006 3:30:18 PM | | | |
|
sonnie1983
New Member
Posts:
| | 11-23-2006 3:34 | | en daarbij ishet ook dat pubers ook steeds meer hun eigen leven krijgen en ze steeds meer hun eigen weg gaan. ze vinden het dan ook helemaal niet erg om smiddags bijv alleen thuis te komen. het is moeilijk dat loslaten. maar ze willen/moeten ook zelf dingen ontdekken.
denk niet dat ze iets missen hoor. anderskan je altijd met gezin overleggen natuurlijk! of ze je missen. of dat ze vinden dat je altijd druk druk druk bent en dat je ook wel tijd voor je eigen verdient of net wat jij belangrijk vind ter sprake te brengen.
gr
ps kleine klusjes kan gerust zoals afwassen/afdrogen, kamer opruimen...
| | | |
|
Peter P
New Member
Posts:
| | 11-23-2006 4:33 | | kamer opruimen is hier geen klein klusje hoor... Pubers kunnen in no-time een giga bende maken, waar je dus echt niets meer terug vindt.... | | | |
|
Marion60
New Member
Posts:
| | 11-23-2006 4:56 | | Oh, maar eigen kamer bijhouden moesten ze hier al vanaf een jaar of 13, 14. Daar bemoei ik me niet mee. Ze moeten hem zelf opruimen en schoonhouden. En dan kijk ik niet erg kritisch maar als het een enorme bende is waarschuw ik 2x en als er dan nog niets gebeurt dan doe ik het. Maarrrrrr ik kost 10 euro per uur en gooi graag dingen weg.
Werkt hier perfect.
Ook de jongste van 10 moet zelf opruimen, ik maak dan wel schoon.
Grtz
Marion | | | |
|
Emotutje
New Member
Posts:
| | 11-23-2006 4:58 | | Maar waarom alleen kleine klusjes? Kennen jullie die spreuk op een tegeltje? IK ben je moeder, niet je werkster | | | |
|
sonnie1983
New Member
Posts:
| | 11-23-2006 4:59 | | hihi dat is eigenlijk soms ook niet zo’n klein klusje nee. maar bij mij viel het op zich wel mee was nooit op mijn kamer te vinden alleen om te slapen.
maar zoals je wel snapt bedoel ik dat ze niet heel de badkamer hoeven te poetsen of net wat.
gr | | | |
|
Susannah
New Member
Posts:
| | 11-23-2006 5:13 | | Bedankt voor alle reacties, het is fijn als er mensen met je meedenken! Ik ben er nog niet uit, maar het wordt wel langzaam wat helderder in mijn hoofd. Jullie horen het wel als ik iets besloten heb.
Nog even wat korte reacties:
Ik vind mijn werk helemaal niet leuk. Ik werkte voor het geld, maar nu dat niet meer hoeft blijk ik het toch lastig vinden om de beslissing te nemen om weg te gaan. Geen idee waarom, daar ben ik nu hard over aan het nadenken.
De dochters hebben wel wat taken in huis: die vreselijk rommelige kamers bijvoorbeeld, die moeten op maandagochtend (zondagavond dus eigenlijk) opgeruimd zijn, zodat ik er kan stofzuigen en dweilen. Stoffen en schoonmaken moeten ze zelf, maar stofzuigen en dweilen gaat gewoon met de rest van het huis mee, dan heb ik er zelf nog een beetje zicht op. Zelf het bed verschonen hoort daar ook bij, en ze ruimen zelf hun kleding op (die vouw en strijk ik wel zelf). De afwas doe ik sinds kort weer zelf. Het werd niet erg schoon en er was voortdurend ruzie, waarbij ik vreesde voor mijn servies. Als het goed is hebben we over een tijdje toch een vaatwasser (als mijn man ooit tijd heeft om de keuken af te maken).
Grote klussen doen vind ik niet nodig. De oudste twee zitten in 4 VWO, dat is best zwaar. Bovendien hebben ze een baantje op zaterdagochtend en in de vakanties. Ze werken dan in een tomatenkas, heel opvoedkundig behoorlijk zwaar werk. Ik vind het niet nodig dat ze dan ook nog eens een grote huishoudelijke klus moeten doen.
De jongste zit in 1 VMBO en heeft leerproblemen en concentratieproblemen. Bovendien is ze motorisch niet erg sterk. Ze heeft al moeite genoeg met het opruimen van haar kamer en het bijhouden van haar huiswerk.
Ik vind het huishouden en koken trouwens leuk (meestal). Voor mij is het geen oplossing om het anderen te laten doen, daar baal ik dan ontzettend van. Toen ik vorig jaar twee banen had, hielp mijn man me op zaterdag. Heel lief bedoeld, maar het irriteerde me mateloos dat ik het niet zelf kon doen. Dat was een van de redenen dat ik destijds met dat andere baantje (Wat ik wel leuk vond!) gestopt ben.
Nogmaals bedankt!
| | | |
|
rianne24
New Member
Posts:
| | 11-26-2006 4:38 | | @ Emotutje: ik had niet gezegd dat ze helemaal niet hoefden te helpen hoor, ik had ook een paar taken genoemd die ze moesten doen en bij ons betekende dat dan niet dat alles zo afgebakend was. Maar om 1 voorbeeld te noemen die Susannah hierboven ook aanhaalt: school. Onze oudste zat op het gymnasium: dat betekende dat op de dag dat hij reclamefolders rondbracht, hij pas om kwart voor 5 ’smiddags thuiskwam. Gauw even wat drinken, folders bij de distributeur halen en dan naar het vlg dorp (dat was zijn wijk) bezorgen. Daar deed hij minstens een uur over. Dan avondeten en dan naar boven huiswerk maken. Als moeder dacht ik dan vaak: hoe doe je dat in hemelsnaam want de vlg dag had hij weer 8 lessen (op gym heb je nl 2 vakken extra: grieks en latijn). En wij vonden school heeeeel belangrijk.
@ Susannah: zo zie je maar, jij vind huishouden niet erg, je ergert je eigenlijk alleen maar als een ander het doet, voor mij was dat juist toen de oplossing. Maar je twijfelt nog, zeg je; je hebt tenminste nog de luxe om er wat langer over na te denken. MIsschien een leukere baan, 1 dag minder, vrijwilligerswerk...... er is nog zo veel. Succes hoor!!
groetjes, Rianne | | | |
|
Am
New Member
Posts:
| | 11-26-2006 11:53 | | Susannah, ik denk dat het altijd een kwestie zal zijn van afwegen en een balans vinden. Als ik jou hoor denk ik dat je hinkt op twee benen. En dat is ook logisch. Dat doe ik eigenlijk ook wel. Ik werk 32 uur per week, mijn twee jongens zijn 20 en 14 jaar.
Voor de oudste is het geen probleem natuurlijk, voor de jongste denk ik vaak van wel, maar mijn man denkt juist van niet.
Mijn man werkt vol-continu diensten. Op maandag en dinsdag werkt hij overdag in de OR. Op die dagen werk ik ook hele dagen. Op dit moment is mijn jongste die dagen om half vier thuis uit school. Tot kwart voor vijf, dan kom ik thuis. Op woensdag ben ik thuis de hele dag. Op donderdag en vrijdag werk ik weer de hele dag. Dan is er alleen niemand thuis als mijn man middagdienst heeft. Als hij de ochtend heeft is hij om drie uur thuis, als hij de nacht heeft is hij om drie uur wakker. Al met al valt het dus wel mee. Zelf vindt jongste het heerlijk als er niemand thuis is. Dan kan hij lekker even voor de tv of de computer of playstation of wat ook. Of lekker buiten met vrienden een balletje trappen. Allemaal prima. Hij begint om 17.00 met zijn huiswerk tot het eten. Dan tot half acht weer vrije tijd en daarna huiswerk en leren afmaken. Op trainingsdagen van voetbal valt de vrije tijd na het eten weg omdat hij dan trainen is. Ook op maandag is dat zo want dan is het gitaarles. En zo regelen we het maar een beetje.
Ik zelf kan absoluut niet thuis zitten. Ondanks al jaren medicijnen wordt ik depressief als ik me niet nuttig voel. En ik voel me thuis niet nuttig. Dus redeneer ik maar dat ik dan beter wat minder thuis kan zijn, maar wel goed in mijn vel voor iedereen, als dat ik thuis zit en doodongelukkig zit te wezen.
Dus op deze manier hebben we een modus gevonden waar iedereen wat mee kan. En als ik dan wel eens twijfel dan denk ik: het gaat toch goed en jongste weet dat als er wat is ik direct thuis ben en desnoods thuis blijf. Het komt alleen nooit voor.
Het is dus een kwestie van alles tegenelkaar afwegen. Maar vaak zie je meer beren en leeuwen als dat er werkelijk zijn. Succes.
| | | |
|
Joke
New Member
Posts:
| | 11-27-2006 1:05 | | Ik ben het helemaal eens met Am. Zoek je eigen modus. Het is voor ieder gezin anders. Ligt aan jezelf, aan de kinderen, aan je man, aan je werk, aan de financiën enz. enz. Ik ben een jaar of 17 geleden begonnen aan een eigen bedrijf. Dat heeft tijd gevreten (en doet het nog). Ik had het niet gekund als mijn lieve kok mij niet volledig had ondersteund, als hij niet een baan had gehad in het onderwijs zodat hij (heel vaak) thuis was als onze zoon ook thuis was en zonder hulp had ik het helemaal niet gered. Mijn lieve kok doet erg veel, maar poetsen is niet iets dat bij hem past. Wij hebben er een erg zelfstandige zoon aan overgehouden die inderdaad net als bij Peter heeft gezien dat rollen ook anders verdeeld kunnen zijn. En wat me ook opviel: heel vaak zijn de moeders de zeurpieten en de vaders de boemannen voor pubers. Ze zetten zich maar al te graag af. Bij ons waren ook hierin de rollen soms omgekeerd. Logisch, want degeen die het meest in huis is, ziet ook het meeste gebeuren en heeft dus de meeste kans zich te ergeren. Ik vond werken in die periode helemaal niet erg, om eerlijk te zijn. Integendeel: het bood me de kans zo nu en dan afstand te nemen. Succes met je keuze! Joke | | | |
|
tijgertje
New Member
Posts:
| | 11-27-2006 10:53 | | Hoi,
Ik vind het juist fijn een paar dagen te gaan werken. Andere mensen, andere dingen aan je hoofd en ga zo maar door. Ik zou gillend gek worden als ik geen werk meer had.
Dat zou voor mijn kinderen betekenen dat een heel vervelende moeder hadden. Nu kan ik me opladen voor de rest van de week.
Verder vind mijn zoon het niet nodig om iets in huis te doen. Als ik hem wat vraag is het ik hoef toch niet alles hier te doen. Tegen mij zet hij zich af. Vraagt zijn vader iets dan doet hij het gelijk. Maak daar dan maar gebruik van!!
Mijn kinderen vinden het niet erg om alleen te zijn. En in uren per dag kan ik het niet uitdrukken. Hooguit een uurtje die dan vaak versnippert is, tja want boodschappen moeten ook gedaan worden en die doe ik liever alleen, want anders kom ik steeds met veel te veel thuis. Mam, dit is ook lekker, aaah toe.........
Alleen die eeuwige stapel was.......volgens mij wordt die in stand gehouden door iets buitenaards??????
Tijgertje
| | | |
|
Peter P
New Member
Posts:
| | 11-27-2006 11:06 | |
citaat:
tijgertje wrote:
Alleen die eeuwige stapel was.......volgens mij wordt die in stand gehouden door iets buitenaards??????
Tijgertje
Een van de weinige voordelen van 1 hand niet gebruiken en de wasmachine op zolder was, dat ik geen was deed: te ingewikkeld als je geen wasmanden de trap op en af kan sjouwen.
Dat gaf mijn vrouw de gelegenheid zich daarmee bezig te houden. Na een week verzuchtte ze dat ze het idee had dat ze omkwam in de was: elke avond als ze thuiskwam een was in het machien, later in de avond ophangen en een nieuwe erin, of de weas in de droger en dan volgende ochtend bij het opstaan een nieuwe erin. Nooit geweten hoeveel jij eingelijk wast door de week heen, hoorde ik. En dan moest het ook nog gevouwen worden, ook dat lukte nl. niet met 1 hand.... | | | |
|