Vandaag hebben we hier weer een flinke mijlpaal gehad. De grote kleine dame is nu 3 en we vonden het tijd dat ze afscheid zou nemen van haar speentje.

En dus kwam de zwangerschap van mijn zus op een mooi ogenblik. Al een aantal maanden zijn we bezig geweest de grote kleine dame warm te maken voor een overdracht van haar speen naar de nieuwe baby.

Met het hele verhaal van grote meid, kleine baby, baby veel huilen, baby speentje veel harder nodig, etc.

Kwam ook goed uit dat de kleine man die woensdag geboren is in het ziekenhuis geen speentje had, want die had-ie volgens ons niet gekregen van de dokter omdat er in het ziekenhuis geen speentjes zijn. Vond ze toch wel heel erg zielig dat die kleine man zo lang zonder speentje moest.

Lang verhaal kort: vanochtend was de overdracht. Ze mocht zelf het speentje onder de kraan afwassen en in de waterkoker stoppen om uit te koken (daar had ik vooraf, jaja weer creatief, precies een zelfde speentje voor zuigelingen in gestopt en dat was dus het speentje wat er na het uitkoken weer uitgehaald werd). Tijdens dit ritueel tegen het speentje gezegd dat ze het fijn vond dat het speentje er steeds was geweest in haar bedje en dat ze vond dat de baby er nu veel blijer mee zou zijn. Enfin, hoop blabla dus, maar wel allemaal pedagogisch goed voorbereid (denken wij).

Zelfde soort verhaal naast het bedje van de kleine man afgestoken en speentje in het bedje laten leggen. Later heeft ze ook nog gezien dat de kleine man er lekker op lag te sabbelen en er heel blij mee was.

Ze was heel gelukkig met het resultaat (en wij natuurlijk ook!).

Thuis kreeg ze omdat we zo trots op haar waren dat ze zo lief voor haar neefje is een K3-CD van ons. Beetje kietelen mag wel vonden we.

Bij het middagslaapje drong het eigenlijk pas goed tot haar door dus ze is niet helemaal zonder tranen gaan slapen.

We beginnen vanaf nu zelf niet meer over het speentje (ook niet dat we straks zo trots zijn dat ze zonder speentje geslapen heeft) om het niet al te dramatisch te maken. Zal nog wel een paar dagen wat taai blijven, maar we hebben goede hoop dat de oudste in elk geval voortaan speenloos door het leven gaat!

De kleine kleine dame is volgend jaar in december aan de beurt (ze wordt januari daarop 3 jaar). Dan gaat haar speentje mee in de schoen zodat Sinterklaas het mee kan nemen voor de babypietjes in Spanje.

Hoe hebben jullie het speenvrij worden aangepakt?

Edited by - Sje on 22-4-2007 10:25:22 PM

Tja, wat een verschil hè, de ene 11-jarige en de andere 13-jarige?!

Inmiddels hebben we hier dag 1 zonder speentje achter de rug.

Daarnet bij het naar bed gaan was het toch ook wel weer confronterend voor haar dat ze het speentje niet meer had. Ze ging in eerste instantie zonder mokken liggen, maar even later hoorden we haar toch weer wat jengelen.

Inmiddels lijkt het stil. Het is even doorbijten geblazen, we hopen er over een paar dagen doorheen te zijn.

Sterkte Sje met deze paar dagen. Hoop voor jullie dat ze er snel aan gewend is.

Zal niet altijd makkelijk zijn.

Ik hou jullie komende week op de hoogte hoe het verder gaat.

Vanavond heeft ze in elk geval korter gejengeld dan vanmiddag, dus er is hoop.

Hoi, ik heb mijn Brecht wijsgemaakt dat er "beesten" op die speen woonden die hem ziek zouden maken.  Die in zijn buik pijn zouden veroorzaken.  Hij is vier geworden en raakte er maar niet van af.  De eerste maal dat hij buikpijn kreeg, vloog de speen de vuilnisemmer in.  Opgeruimd staat netjes.  Nu zijn broertje van 2 nog overtuigen !  

Ik ben er, moet ik zeggen, wel heel makkelijk van af gekomen: vanaf dat de kinderen ong. 6 weken waren zijn we "begonnen" met een speentje en dat hebben we overdreven gepushed. Alle drie kregen ze er een hekel aan en we hebben ook nog het geluk dat ze hun duim of vingers nooit hebben gevonden. Ze hebben alle drie borstvoeding gehad van 9,5 mnd en de jongste is daar nu met 8 mnd nog steeds mee bezig maar die heeft een ander bijkomend effect : ze wil ook geen flessespeen met als gevolg dat ik haar ten alle tijden zelf moet voeden. Ik ga haar maar vast laten wennen aan een gewone drinkbeker en aan biogarde met een lepeltje want dan kan ik misschien (als ik daar behoefte aan heb) ook eens een keertje wat langer weg.
Maar ik ben blij dat ze speenloos en duim/vinger zuigloos zijn want zelf heb ik tot m’n 13^e duimgezogen en dat is een aanslag op m’n gebit met te smalle kaken geweest.

grts Gait

ik heb nooit van die ingewikkelde sprookjes verzonnen hoor, alle 3 de kids waren op 2,5 jarige leeftijd zodanig aanspreekbaar dat we in een "goed gesprek" konden besluiten dat het nu tijd was (je bent nu zo’n grote meid) de speen weg te gooien.

We hebben het net zo aan gepakt als Sje, maar onze kids waren wat jonger toen. Onze oudste was pas 2 jaar en 4 mnd en de jongste was net 2 jaar en 2 mnd. De oudste heeft hem gegeven aan z’n nichtje en de jongste heeft hem gegeven aan een goede kennis van ons, als kraamkadootje.

De eerste middag en nacht was het huilen en de tweede nacht was het jengelen en de derde nacht was het stil.

Ik was altijd tegen duimzuigen omdat veel kids daar scheve tanden door krijgen en het moeilijker af te leren is, maar nu moet ik zeggen dat de oudste inmiddels een beugel heeft gehad en de jongste nu wordt aangemeld voor een beugel dus ik  neem terug dat ze alleen van duimen scheve tanden krijgen.

Nee, niet alleen van duimen krijg je scheve tanden, ook van de te slappe tong die je van die verkeerde zuiggewoonten krijgt, dus ook van het speentje. Ik kom het uiteraard dagelijks tegen, vanwege mijn beroep, logopediste. Ik moet wel zeggen, duim en vingerzuigen is aggressiever, omdat die harder zijn dan het speentje en het is hardnekkiger omdat ze altijd ’voorhanden’ zijn.

Oudste was 2 1/2 toen hij heel graag een onderdeeltje van de duplotrein wilde, dat was een goed doel en de overgang verliep soepel, Middelste heeft z’n ’fiep’ in de kerstboom gehangen. (Heel hoog, zodat hij niet in de verleiding zou komen) Die hangt nu aan z’n ’Kareltje’ die op z’n kastje staat. En Jongste heeft er vreselijk veel moeite mee gehad, ze smeekte me hartverscheurend om nog één keertje te mogen ’fiepen’. Met tranen in m’n ogen ben ik onverbiddelijk gebleven, lief, maar onverbiddelijk. Zo zielig, maar zo nodig! Ik heb een nichtje van 23 die nog duimt! Pfff, ik moet er niet aan denken! Je ziet ’t ook aan haar gebit. Nee hoor, 3 jaar is voor mij echt de uiterste leeftijd om af te kicken.

Groetjes, Anja

Hoe is het nu Sje?

Is ze er al aan gewend zonder speentje te moeten gaan slapen?

Nou, het gaat langzaam beter. Maandagavond bij mijn ouders heeft ze een drama gemaakt. Maar ja, sluw als ze is, dacht ze dat ze Oma wel even kon laten zwichten. Niet dus.

Gisteravond heeft ze er niet eens naar gevraagd en is gewoon gaan slapen. Net met het middagslaapje begon ze met simmen, heb haar stevig toegesproken en even later sliep ze. Om 15.00 lag ze weer te jengelen, maar ze wilde nog wel proberen te slapen. Dus toen ook weer gezegd dat ze stil moest zijn omdat haar zusje wel wil kunnen slapen.

Over het algemeen gaat ’s avonds dus eigenlijk wel goed, maar ja, dan is ze ook moe genoeg. Maar ’s middags is nog steeds wat moeilijk. Mogelijk mede vanwege het feit dat ze al 3 is en op de overgang naar geen middagslaapje zit.

Maar goed, we blijven hoop houden. Vooralsnog gaat het vrij goed vinden we zelf.

Goeie tip Marij! Kende dat boek niet.

We hadden al wel andere boeken van de bieb gehaald over het afscheid nemen van een speentje, maar daar liep die grote kleine dame van ons niet warm voor. Hihi!

Effe doorzetten Sje. Weet zeker dat het zo over zal zijn.
Gefeliciteerd. (Je grote kleine meid dan hé!)

Vorig jaar rond deze tijd nam onze oudste afscheid van haar speentje.

Voor de jongste stond dit "gepland" voor 5 dec. aanstaande. In het schoentje en mee laten nemen naar Spanje voor de baby-Pietjes.
Maar aangezien we een doorverwijzing voor de logopedie hebben en daar sowieso wel gezegd zal worden dat het speentje einde oefening moet zijn, hebben we het maar eerder in gang gezet.

Afgelopen vrijdag waren we op kraambezoek bij vrienden en hun baby heeft het speentje van de jongste cadeau gekregen.
Ze vond het vrijdagavond wel even raar met slapengaan, maar ze heeft er verder geen minuut minder om geslapen.

Het enige waar we het wel duidelijk aan merken dat ze zonder speentje slaapt, is het middagslaapje. Dat lijkt eronder te lijden. Maar goed, ze wordt in januari 3 jaar, dus mocht dat middagslaapje weg gaan vallen dan is dat ook nog niet eens raar.

En zo nemen we stap voor stap echt afscheid van alles wat met de babytijd te maken heeft! Ik zou bijna zeggen "Gelukkig zitten we nog in de luiers!". Hihi!

Goed hoor dat ze zo gemakkelijk afscheid heeft genomen van haar speentje.

En zo kom je steeds weer een stapje dichterbij de pubertijd ;-). Wat een leuk idee om op zo'n manier afscheid te nemen van een speentje. Op die leeftijd is dat toch iets dat ze bewust meemaken, denk ik. 

Hier hebben we het speentje alleen de eerst 5 of 6 maanden gebruikt. Ons mannetje vindt zijn duimpje 's nachts nog steeds lekkerder, dus dat laten we zo maar gaan. Als hij moe wordt, gaat het duimpje weer in zijn mond. Mooie hint dat het bedtijd is..