Hoi,

Ik weet even niet wat ik moet of wil. Na de geboorte van onze schat nu bijna 1,5 jaar geleden begint het toch wel een beetje te kriebelen voor de tweede.

Maar ik ben zo bang want na de geboorte heb ik echt een kl*t* tijd gehad. Eerst een keizersnee waardoor je zelf ook moet herstellen, dan een kind zonder enig ritme en gewoon 0 steun van familie. De familie heeft het zelfs nog moeilijker gemaakt voor ons af en toe!!

Dus ik ben gewoon heel bang zeker omdat ik bijna zeker weet dat ik weer een keizersnee krijg.

Ik ben gewoon zo bang voor die tijd erna want ik heb er dan wel nog eentje rondhuppelen en dan nog een erbij.

Wie heeft er ideeen om het op te lossen?

Groetjes Corine

Edited by - Sje on 27/07/2006 16:05:56

Edited by - Sje on 22-4-2007 10:32:53 PM

Hoi Corine, wellicht kan je man/vriend (als je die hebt) een paar weken vakantie op nemen na dat de kraamverzorgster weg is. zo heb je tijd om te herstellen en kan je man/vriend op de 2 kids letten. Mocht je geen man/vriend hebben of hij zou geen vrij kunnen pakken. dan zou je wellicht kunnen overwegen een goede vriendin, buurvrouw, ofzo kunnen vragen om de eerste weken mee te helpen (bijv. eentje die niet werkt maar huismoeder is ofzo) wellicht de oudste een paar dagdelen naar kinderopvang zodat je iets meer tijd hebt om bij te komen tussendoor. verder lijkt me dat je op goede vrienden altijd terug kan vallen mocht het een keer tegen zitten. (moeten ze wel tijd hebben natuurlijk) wellicht kan je met je man/vriend afspreken dat hij wat meer in het weekend voor de kids zorgt zodat je dan 1 of 2 dagen wat meer tijd voor je zelf hebt. en of hij savonds wat meer wil meehelpen. allemaal dingen dus om goed door te bespreken! maar het is de vraag wat je liever wil... altijd de kriebels voor een 2e omdat je tegen een rottijd opziet. of er toch voor gaan en wetende dat je er uit eindelijk met wat hulp weer boven op komt! denk dat dan de kriebel voor een tweede toch het grootste is? groetjes en succes met je beslissing!

Hoi Corine, Ik kan me je twijfel erg goed voorstellen. Niet dat ik ooit getwijfeld heb, want ik wilde sowieso een tweede kindje, maar ons oudste dochtertje wilde in het begin ook wat meer aandacht. Combineer dat met het wennen aan het moederschap in het algemeen en je hebt het die eerste maanden beredruk en je kunt je al helemaal niet voorstellen hoe mensen met 3 kinderen het voor elkaar boksen om hun huishouden onder controle te houden. Ik heb geen keizersnede gehad, maar had wel een hele zware bevalling die na 5 kwartier thuis persen alsnog met een vacuümverlossing in het ziekenhuis eindigde. Had vervolgens zoveel last van mijn bekkenbodem dat ik zeker 3 maanden last heb gehad met lopen enzo. Daarnaast lukte het mij niet om huishoudelijke klusjes in huis af te maken omdat ik meteen naar de kleine mop toe ging als ze begon te huilen. Ik was gewoon zo blij dat ik moeder had mogen worden dat ik het ondankbaar vond om haar even te laten huilen zodat ik toch de vaatwasser verder uit kon ruimen. Mogelijk herken je dat ook. Ik had dus heel de dag overal half afgemaakte klusjes liggen, liep soms om 11.30 nog in mijn ochtendjas omdat ik mezelf de kans niet gaf om even te douchen, bang dat de kleine mop weer ging huilen en ze eigenlijk getroost wilde worden. Dus als ik dan met haar ging zitten, zat ik niet eens rustig (en dat voelt een kindje!) omdat overal die halve klusjes lagen te wachten. Ik voelde me op een gegeven moment net een Ma Flodder! Bah! Waar het omslagpunt is gekomen weet ik niet meer maar uiteindelijk ging het in elk geval met mijzelf beter, kon ik weer wat meer dingen op vol tempo doen en het begon ook meer te wennen om mijn dochtertje te laten wachten als ze begon te huilen. Wat mij in elk geval in de eerste paar weken na de geboorte van mijn oudste dochtertje erg geholpen heeft is dat mijn moeder voor ons kookte. Zij deed de boodschappen voor het eten, ze kwam hier koken, zij en mijn vader aten gewoon hier mee, na het eten ruimde zij alles op, zorgde nog voor koffie en beschuit met muisjes voor kraamvisite en ging dan naar huis. Dat heeft ze zo een paar weken gedaan en dat scheelde vooral mijn man een hoop zorgen zodat hij er voor ons dochtertje en voor mij kon zijn. Geeft je een hele hoop rust. Dus als je iemand in je omgeving hebt die voor je wil koken in de eerste paar weken na de geboorte dan heb je al iets meer rust zodat je je energie voor andere dingen kunt gebruiken. Toen de tweede kwam hebben we het weer op precies dezelfde manier gedaan. Gelukkig ging toen de bevalling veel beter, hoefde ik zelf niet echt te herstellen en hadden we ineens een baby die zo ongeveer 22 uur per dag sliep en alleen maar wakker was voor de voedingen. Wat een verschil met de eerste! Het hoeft dus helemaal niet zo te zijn dat je weer net zo'n bevalling krijgt en dat het tweede kindje ook veel aandacht vraagt, maar ja, die garantie krijg je nooit. Wat Sonnie zegt klopt ook: denk er goed over na of je de rest van je leven met die kriebels voor een tweede (en een gevoel van een niet compleet gezin) rond wilt blijven lopen en dat je er spijt van krijgt dat die tweede kleine mop er nooit gekomen is. Want ik kan je uit ervaring verzekeren: het is super om 2 kindjes te hebben (onze oudste was 7 maanden toen ik zwanger raakte van de jongste dus er zit maar een leeftijdsverschil van 16 maanden tussen. Over druk gesproken!)! Onze meiden zijn zo gek op elkaar en het is zo leuk om ze samen bezig te zien. Ze zorgen goed voor elkaar en kunnen elkaar niet meer missen! Hou je ons op de hoogte?

Hoi Corine, Ik ben het helemaal eens met sonnie & Sje, Ik moet wel zeggen dat je eerste kind een groter impact op mij leven had dan de andere 2. als je voor het eerst moeder wordt is er het onbekende, onzekere gevoel. Bij de tweede gaat het eigenlijk helemaal vanzelf en heeft het kindje gewoon in het regelmaat mee te gaan die jullie met je eerste kind hebben! Ik heb in 3.5 jaar 3 kinderen gekregen, ja, het is zwaar en zeker omdat er zeer weinig leeftijdsverschil tussen zit maar ook super gezellig in huis. Je wordt zelf ook makkelijker naar mate je meerdere kinderen krijgt. ( je moet wel) Dan maar een puinhoop af en toe in huis! ik heb & had ook niemand om op terug te vallen, moeder overleden, vader in het buitenland, schoonmoeder te oud, & beide geen broers of zusters.

Hoi, De kriebel van de tweede is echt wel aan het overwinnen want 1 kind vind ik persoonlijk maar niets. Maar als ik aan de tijd rond de geboorte denk, springen nog steeds de tranen in mijn ogen. Ik ben nog steeds niet bijgekomen van de eerste heb ik het idee. Mams, 3 kinderen in 3.5 jaar pfff. Sje, helaas hebben wij echt alles zelf moeten doen. Mijn moeder had wel beloofd dat ze kwam stofzuigen omdat ik dat 6 weken niet mocht maar ze moet nog komen. En ze namen ook nooit een keer een pan eten mee als ze kwamen. Mijn man heeft 's avonds na zijn werk alles moeten doen. Nu heb ik wel inmiddels wat meer vriendinnen hier dus hopelijk heb ik daar wat aan. Groetjes Corine

ik denk dat als je je vriendinnen een keer (voordat je zwanger bent wellicht) een keer bij elkaar roept en er eerlijk over verteld hoe het was enz. en dat ze eerlijk moeten zeggen of ze het erg vinden dat ze een keer een pannetje eten of een keer doen stofzuigen ofzo. of ze dat erg vinden. denk ik dat niemand daar echt moeilijk overdoet. tuurlijk zullen een paar zijn van nee geen tijd of wat dan ook. maar als je gewoon open bent en verteld dan zal het toch wel goed moeten komen? eventueel ook vrienden van je man vragen? soort van schema'tje? groetjes

Hé Corinne, Ik heb zelf inmiddels 3 kinderen (maar niet in 3,5 jaar hoor, ik deed er 5 jaar over), en ik leef maar naar 1 regel. DOE WAT JE GEVOEL JE INGEEFT. Als je geen familie hebt om op terug te vallen, laat je vriendinnen dan bijspringen, als het echte vrienden zijn doen ze dat zonder mokken.

Hoi, Sonnie, ja zoiets wou ik ook doen gewoon ons clubje vragen of ze om de beurt een keer willen komen stofzuigen. Dan ben ik al 5 weken verder. Ik ga er nu wel van uit dat het net zo beroerd loopt als de eerste keer. Heel slecht herstellen. Kind zonder ritme met later blijkt koemelkallergie. Misschien krijg ik nu eentje die meteen regelmaat in zijn/haar leven heeft en niet zo druk en onrustig is als deze. Misschien moet ik het wat makkelijker zien maar ik ben liever op het ergste voorbereid en heb het dan liever ook een beetje geregeld niet dat je met al je hormonen nog van alles moet regelen. Groetjes Corine

Hoi Corine, ik zou wel even van te voren even bij je clubje over hebben hoe zij er tegen over staan mocht het weer nietlekker lopen na de bevalling. en zo goed mogelijk proberen te vertellen hoe het bij je eerste was na de bevalling. zodat ze dat ook een beetje in beeld krijgen. groetjes!

Corine, Als ik bij je in de buurt woonde zou ik in elk geval elke dag voor je koken in de eerste weken! Kleine moeite, groot plezier om iemand te helpen in een drukke periode!

Hoi, Sje, ja die instelling heb ik zelf ook maar de enige vriendin die ik heb met dezelfde instelling, gaat verhuizen helaas. Niet leuk voor haar maar ik hoop dat het nog een tijdje duurt voordat haar huis verkocht is. Ik ben in ieder geval aan het sparen gegaan dat ik rond die tijd een werkster kan betalen. Ik heb wat oude spullen via marktplaats verkocht en bij euroclix had ik inmiddels zo vaak geklikt dat ik 10 euro heb uit laten betalen. Al dat geld hou ik nu apart voor een werkster straks. Groetjes Corine

Hoi, Nou, ik denk toch dat we het zelf gaan doen. Maar nu komt het weer van wanneer? Ik voel me nog steeds niet de oude na de keizersnee maar toch ook wel weer beter dan eerder. Aan de ene kant heb ik zoiets van doe maar nu meteen dan ben ik er maar vanaf. Maar als ik dan weer zo vervelend wordt als nu kan ik ook niet genieten van de tweede. Maar als ik me eerst weer helemaal goed voel en dan pas. Dan wil ik denk ik echt niet meer. Ik zie er gewoon zo tegenop om weer zo uit mijn evenwicht te raken. Mijn huisarts snapt het niet. De gynacoloog gelukkig wel maar ja, garanties of het nu beter zal gaan, kan hij natuurlijk ook niet geven. Het feit is dat het gewoon met een keizersnee allemaal wat anders is als met een normale bevalling qua hormonen en het gaat bijna zeker weer een keizersnee worden dus ik weet het niet. Ik wil best wel maar als ik er dan weer aan denk wat er allemaal op me afkomt dan begin ik meteen weer te huilen. Ik wil gewoon van de huilen af grrrr!!! Groetjes Corine

Hoi Corine, Garanties heb je inderdaad nooit Corine hoe het bij een tweede gaat. Tja meid, het valt niet mee om zo'n beslissing te nemen. En niemand kan je daarbij helpen, het is echt iets wat je zelf moet doen. Desnoods laat je het nu weer even rusten voor een paar maanden. Probeer je ook voor te nemen er die maanden niet te bewust aan te denken (zal niet meevallen, dat realiseer ik me). Maar mogelijk wordt dat niet-aan-denken iets makkelijker als je je gewoon echt voorneemt om nu geen beslissing te nemen maar na die paar maanden pas. Gewoon kijken hoe de vlag er dan bij hangt, hoe je je dan voelt, etc. Heb je een paar maanden om wat extra te kunnen ontspannen en dan heb je in je hoofd en je hart waarschijnlijk meer overzicht en helderheid. Dat is een veel betere basis om zo'n belangrijke beslissing te nemen. Zoals je het omschrijft het ik namelijk de indruk dat je er op het moment echt niet uitkomt en dat je maar heen en weer geslingerd wordt tussen allerlei gevoelens.

Hoi Sje, Zo is het inderdaad ik weet echt niet wat ik moet. Nu zou ik het echt doen om er gewoon vanaf te zijn. Want ik weet wel zeker dat ik daarna echt niet meer zwanger word. Op het moment wordt mijn schatje van 1,5 steeds ietsje zelfstandiger en begin ik gewoon tijd over te houden heb ik het idee en die wil ik gewoon nuttig invullen en niet alleen met poetsen. Ik zou graag een winkeltje of zoiets voor mezelf hebben, ik hoef er niet rijk van te worden maar gewoon lekker bezig zijn en goed te combineren. Maar als ik dat nu zou opzetten dan ben ik net bezig en dan ben ik er weer een jaar tussenuit met zwanger zijn, bevallen en de eerste intensieve tijd. Daar baal ik dan weer zo van. Het is gewoon een cirkeltje en er moet een knoop doorgehakt worden maar welke nou de goede is... Groetjes Corine

{Maar als ik aan de tijd rond de geboorte denk, springen nog steeds de tranen in mijn ogen. Ik ben nog steeds niet bijgekomen van de eerste heb ik het idee.} Misschien wil je het al wel graag maar ben je er nog niet helemaal aan toe. Je kindje is nu ook nog erg jong, daar ben je nog heel druk mee. Gelukkig duurt een zwangerschap 9 maanden. Wat de dames ook al gezegd hebben, een tweede kind is makkelijker, je hebt dan inmiddels ervaring. Misschien heb je hier iets aan: Ik weet nog wel dat ik ook behoorlijk tegen "de drukte"opzag toen ik zwanger was van de tweede. Dat is me heel erg mee gevallen.Ik was een stuk rustiger, veel minder onzeker en kon veel meer genieten van het voeden en het badderen. het was echt leuk. Aan de ene kant denk ik dat het goed is nog even te wachten, vooral omdat je denk het gebeuren rond de geboorte van je eerste nog niet helemaal verwerkt te hebben. En je kindje is dan ook wat ouder. het lijkt mij geen pretje om je hele zwangerschap bang te zijn. An de andere kant moet een mens soms door zijn angst heen, om die angst kwijt te raken. Zou het een idee zijn om het met je huisarts of de verloskundige van de eerste te bepraten?

Hoi, Met de huisarts heb ik het wel eens geprobeerd erover te hebben maar dan ga ik meteen huilen dus ik werd daar niet zo serieus genomen. Pas was ik bij de gynacoloog voor iets anders maar toen kwam het gesprek ook op een tweede maar toen heb ik meteen gezegd dat ik zo bang was en hij nam het wel serieus en daardoor voel ik me wel zekerder. Misschien moet ik er gewoon niet meer aan denken en ervan uitgaan dat alles nu wel soepeler loopt. Maar ik ben nu eenmaal af en toe een vreselijke piekermuts. Groetjes Corine

Fijne huisarts heb je! Ik heb ook wel eens moeten huilen bij de huisarts en dat werd héél serieus genomen. Kom op zeg, het is toch wel duidelijk dat er iets serieus aan de hand is? Je huilt toch niet zomaar? Ik denk dat je jezelf misschien nog een beetje tijd moet geven, zeg bijvoorbeeld een half jaar. In die tijd niet teveel erover piekeren, pas over een half jaar weer gaan nadenken en 'es kijken of je er al klaar voor bent. Ik denk dat als je er nu aan begint, je jezelf geen kans geeft om er van te genieten en gestrest en gespannen die mooie tijd eigenlijk verprutst. Zonde! Geniet van je kindje en denk er in februari pas weer over na! Een half jaartje kan je wel wachten en kan wel degelijk het verschil voor jezelf uitmaken! Groetjes, Anja Edited by - Anja1966 on 22/08/2006 14:29:32

En floep, meteen overstappen op een andere huisarts! Je moet, zeker als je kinderen hebt, wel vertrouwen in je huisarts kunnen hebben en op deze manier ga je er voortaan elke keer nerveus naar toe.

Ik heb al eerder gereageerd, maar wil toch nog iets "zeggen" Ik denk namelijk dat als je echt aan een tweede toe bent. Het voelt. je heb het er dan weer voor over. Ik heb dat zelf gehad. Ik ben geen ster in bevallen,vindt het helemaal niets. Maar je merkt gewoon wanneer je er weer aan toe bent en dan accepteer je alles wat daar bijhoort. En wat je huisarts betreft, inderdaad een andere zoeken en niet gelijk patient worden, eerst een kennismakings gesprek. Dat heb ik ook gedaan toen ik van huisarts veranderde. En dat is me goed bevallen.