Gisteravond zitten de grote kleine dame en de kleine kleine dame bij oma in bad. De grote kleine dame wil natuurlijk precies de bellenblaas waar de kleine kleine dame mee aan het spelen is, terwijl er nog een bellenblaas in het bad ligt. "Ja, maar die is van mij!", zegt ze. Luister eens, zegt oma, al het speelgoed wat hier in huis is is van oma en daar mogen jullie samen mee spelen. "Ja", zegt de grote kleine dame, "en daarom wil ik die bellenblaas hebben!" Tja, en wat heb je daar dan nog op te zeggen als volwassene?!

Haha, uitgekookt hoor! Samen zullen we alles delen (ik een beetje meer dan jij), dacht ze denk ik.

Die gewiekste eigenschap heeft ze echt van haar vader hoor! Toen mijn moeder het voorval gisteren vertelde, kreeg mijn man ook zo'n grijns op zijn gezicht waarmee hij liet merken dat hij zichzelf van vroeger herkende! Hihi! Kleine deugniet is het geweest. Nou ja, het is op zich geen slechte eigenschap als ze zo slim zijn (gemeen en stiekem zijn veel beroerdere eigenschappen en die heb ik nog niet in ze ontdekt). Kunnen ze later in de grote maatschappij profijt van hebben. Dus we moeten er eigenlijk wel om lachen (inwendig dan want als ze je zien lachen gaan ze alleen nog maar meer profiteren en kan het juist wel de verkeerde kant op gaan).

Mijn zoon pakt dat anders aan. Als hij zoals hierboven beschreven zijn zin niet krijgt, probeert hij het navolgende. Hij roept dan heel terloops iets in de trant van :"Ohh Muis (koosnaampje voor onze dochter) kijk hier eens wat mooi voor jou." Als Muis dan gaat kijken, rent hij gauw terug en pakt datgene wat hij hebben wilde. Onze Muis is dan ook nog zo lief dat ze hem verder zijn gang maar laat gaan. Zij heeft het begrip samen delen al beter begrepen.

We hebben een hele tijd geleden onze grote kleine dame ook al eens uit proberen te leggen dat ze desnoods moet proberen te ruilen als ze per se met het speelgoed wil spelen waar haar zusje mee bezig is. Laat ze maar leren te onderhandelen! Maar ze snapt niet dat ze dan met iets ongeveer gelijkwaardigs moet proberen te ruilen. Dus dan komt ze met 1 simpel duploblokje aanhollen. Ze zegt: kijk eens wat een leuk blokje, wil jij met mij ruilen? Vervolgens wacht ze het antwoord niet af maar ruilt zelf de boel maar even om. Daar zijn we dus maar even tussenin gesprongen!

Ik heb zo langzamerhand het gevoel dat de eerste 2 woorden van het jongste monster niet "pappa" en "mamma" waren maar de combinatie:"ik ook!". Je gelooft soms niet dat ze heibel kunnen maken om 1 schelpje terwijl de oprit volligt met een megaberg schelpen. En dan na 5 minuten lief samen spelen...kinderen... Edited by - macmickey on 27/07/2006 14:01:06

Ja inderdaad, ruzie maken om niks eigenlijk. Gelukkig zijn ze heel vergevingsgezind en duren die ruzies nooit lang.