Hoi allemaal,
Ik heb dit weekend niet erg goed geslapen.
Er zijn hier in de buurt twee kindjes overleden.
Een meisje van vier is in het zwembad verdronken,
en een meisje van vijf heeft samen met haar vader een aanrijding gehad met een vrachtwagen.

Ik heb er niet van kunnen slapen,omdat ik dacht aan hoe het zou zijn als onze kindjes zoiets zouden gebeuren.
Ik weet echt niet wat ik zou doen in zo`n situatie.
Het lijkt me echt het einde van de wereld.

Hoe pakken mensen die dat meemaken hun leven weer op?
Ik kan me er geen voorstelling van maken.

Het is niet zo dat de angst om mijn man of kinderen te verliezen mijn leven beheerst maar door zulke trieste berichten ga ik er toch meer over nadenken en wat vaker kijken of alles wel in orde is met ze als ze buiten spelen.

groetjes lana

Edited by - lana on 29/05/2006 17:42:29

Edited by - Sje on 22-4-2007 10:39:48 PM

Hoi Lana, Ik herken wat je beschrijft. Heb het gelukkig nooit van heel dichtbij meegemaakt en ik hoop het ook nooit mee te maken. Je hoort altijd zeggen "Er is niks ergers dan je kind verliezen" en nu ik moeder ben kan ik me dat inderdaad echt goed voorstellen. Als ik berichten lees over babylijkjes die gevonden worden, kindjes die bij een ongeluk overlijden, kindjes die door een ongeval in een speeltuin overlijden, kindjes die door een ziekte overlijden, dan zie ik op de een of andere manier altijd meteen de gezichtjes van mijn eigen kindjes daarbij. Ik laat mijn leven ook niet beheersen door de angst een van mijn kindjes te verliezen, maar inderdaad soms word je even extra stevig met 2 benen op de grond gezet. Ik ben zo blij dat ze nu nog zo jong zijn dat ik het voor het zeggen heb en dat ik ze lekker bij me kan houden, maar ik krijg nu al de kriebels bij de gedachte dat ze ooit alleen op straat gaan spelen of dat ze ooit zelf naar school fietsen. Je kunt nooit zuinig genoeg op je kindjes zijn. Een tijdje geleden hoorde ik het verhaal van iemand die het traphekje niet dichtgedaan had. Ze was haar jongste kindje (een baby nog) in bad aan het doen en haar peutertje viel van de trap af. Ze hoorde daarna helemaal niks meer en is in paniek de trap af gerend. Het peutertje bleek overleden. Maar......................boven in badje is ondertussen de baby verdronken. Hoe moet een moeder zich op dat moment voelen?! Je verwerkt dit nooit meer volgens mij. Ik denk dat ik alleen nog maar zou kunnen schreeuwen de rest van mijn leven. Gewoon omdat ik boos ben op mezelf en gewoon omdat ik opgeslorpt word door schuldgevoel naar mijn kindjes, mijn partner en mijn omgeving. Op het moment dat ik eens een peuterpuberteitpeuter hier rond heb lopen die het bloed onder mijn nagels vandaan haalt, probeer ik dan maar te relativeren want ik heb mijn kindjes tenminste nog. Er zijn zoveel mensen die om wat voor reden dan ook afscheid hebben moeten nemen van hun kindje, die zijn zelfs jaloers op mijn peuterpuberteitpeutertje.

Wat een afschuwelijk verhaal was dat, Ik kreeg er kippevel van. het zal je maar gebeuren dat je twee kindjes tegelijk verliest.Ik denk dat ik op zo`n moment ook niet meer zou willen leven. Of in ieder geval nooit meer mamma worden,ik zou het niet meer durven denk ik. Ik schrijf steeds "denk ik" omdat je het je niet kunt voorstellen hoe dat is tenzij je het van dichtbij meemaakt. Ik hoop in ieder geval dat mijn kinderen mij overleven ik zou compleet doordraaien "denk ik". groetjes lana

ooh vreselijke verhalen...........ik hoop het nooit mee te maken in mijn omgeving of zelf!!! wat voor zin heeft het leven dan nog denk ik dan gr. silvia

Dit heb ik een aantal jaren zelf ook meegemaakt. Er was een familie bij ons in de buurt met 3 kinderen, 1 jongen en 2 meisjes. De oudste ging de middelste met de brommer naar paardrijles brengen (beide meisjes) en ze keek niet uit met oversteken. Ze werden gegrepen door een auto. De oudste moest heel lang revalideren omdat ze bijna niets meer kon (dat is uiteindelijk goed gekomen) maar de middelste was op slag dood. Elf jaar op dat moment. We zijn met een aantal buurtgenoten naar haar begrafenis geweest.

Dit soort verhalen kan ik bijna niet meer lezen sinds ik moeder ben. Daarvoor vond ik het natuurlijk ook verschrikkelijk, maar nu voel ik het in mijn hele lijf als ik zoiets lees. Dit hoop ik nooit mee te maken! Groetjes, Anja

Ja, ik krijg het er ook moeilijk mee, als ik dit allemaal lees. Maar ik heb ook zo iets van als er nu eens iets met mij gebeurd, wat dan?? Dan moeten jou kids het zonder je zien te redden. Je kunt wel alles regelen, maar komt dat allemaal wel goed. Hierover kan ik ook slapeloze nachten hebben. Ik denk dat elk gemis, welke leeftijd ook, altijd een gemis is. Je houd je voor dat het alleen ver van je vandaan gebeurd ,maar soms komt het akelig dicht bij. Tijgertje

Wanneer je je kindje verliest, denk je dat niks je meer gelukkig kan maken en zou je het liefst met hem/haar begraven willen worden. Je denkt er nooit over heen te komen. 5.5 jaar geleden heb ik mijn dochtertje verloren. Haar tweelingbroertje is nu een gezond mannetje van 5,5 jaar. Elke dag worden wij geconfronteerd met dat meisje wat wij moeten missen. het verdriet blijft, maar na verloop van tijd leer je ermee leven. Ik heb een gezonde dochter van 8 en een gezonde zoon van 5,5. Zij zijn het die mij op de been hebben gehouden en mij geleerd hebben dat ik ook na het verlies weer mag genieten. Liefs Bianca

mooi omschreven Bianca in je bio mama van 2 bengeltjes en een engeltje een collega van me tijdens de zwangerschap ook 1 van een tweeling verloren....ze is inmiddels bevallen en ik vind haar zo sterk met hoe ze ermee omgaat......heb respect voor jullie!!! gr. Silvia

Dank je. Liefs Bianca

Helaas heb ik ook van dichtbij moeten meemaken dat een kindje overlijd. Het eerste kindje van mijn zus is vlak voor de bevalling overleden. Het zou het eerste kleinkind van mijn ouders worden. De hele familie heeft met ze meegetreurd en mijn zus en haar man vertelden ons later dat dat hun erdoorheen heeft getrokken. Ook mijn zus heeft inmiddels 4 gezonde meiden in de leeftijd van 6 tot 11 jaar, maar toch, 14 juli blijft voor de hele familie altijd een heel speciale dag, waarop we met ons allen stil blijven staan bij dat Engeltje. Mijn zus en haar man denken nog dagelijks aan haar. Greetz Essie Edited by - Essie on 20/07/2006 14:11:39

Toen mijn oudste dochtertje 4 maanden was, heb ik een cursus babymassage gedaan. Daar deed ook een man met zijn zoontje aan mee. Hij en zijn vrouw bleken nog een dochtertje te hebben gehad wat overleden is toen ze 1 jaar was. Dat dochtertje heeft dezelfde naam als onze grote kleine dame. Niet een naam die je tegenwoordig voor kinderen nog veel tegenkomt dus vandaar dat het extra opviel. Zijn verhaal greep me dus nog meer aan vanwege het feit dat het een naamgenootje van mijn kleine meisje was. Vorig jaar zag ik hem met zijn vrouw en zoontje op een afstand lopen en ik zag dat zij hoogzwanger was. De krant in de gaten gehouden voor een geboorte-advertentie, maar niks gezien. Vanochtend kwam ik hem tegen in de supermarkt. Het 3e kindje bleek een dochtertje te zijn. Ze wordt volgende maand een jaar. Alles was helemaal goed met het gezin! Gelukkig maar! Hij vertelde wel dat het verlies van hun oudste meisje nog altijd moeilijk is en ze best nog wel hun slechte dagen hebben. De komst van weer een dochtertje gaf ook een heel dubbel gevoel vertelde hij, zeker omdat ze ook op haar overleden zusje lijkt. Dus enerzijds heel erg mooi dat ze weer een meisje mochten krijgen, maar aan de andere heel confronterend. Ze zijn er in elk geval wel heel erg gelukkig mee! Dat kon ik ook zien aan de manier waarop hij alles vertelde. Vandaag was een moeilijke dag voor hem en zijn vrouw, want vandaag zou hun grote kleine dame 6 jaar zijn geworden. Weet je, toen hij me vertelde dat ze vorig jaar weer een meisje hadden gekregen, stond ik moeite te doen mijn tranen in te houden (nu trouwens weer). Ik kon er niks aan doen, leef gewoon zo met hun mee. We hebben verder helemaal geen contact gehouden ofzo, maar ik voel me op de een of andere manier vanwege die zelfde voornaam heel erg betrokken. Voelt echt goed om weer even bijgekletst te hebben.

Dat is het fijnste dat je kunt hebben, mensen die die dag niet vergeten. Het eerste jaar hebben de mensen er nog wel erg in, maar de jaren daarna houd het echt op (behalve bij familie dan). Maar dan doet juist die ene enkeling die je dan op die dag even laat weten met je mee te voelen, dat doet je dan zo geweldig goed! Op de dag dat ons oudste dochtertje begraven werd (ze was kort voor de geboorte overleden na 38 wkn) werd er bij een gezinnetje bij ons uit de kerk een dochtertje geboren. En die vind dat ook nog steeds soms zo moeilijk, dat zij een miesje kregen en ons meisje werd begraven. We hebben er heel fijn contact mee, ze zal er ook altijd aan denken om een kaartje te sturen of wat ook. Het verdriet gaat niet weg, maar zulke mensen helpen je er doorheen, ze helpen je het te dragen.

Heuveltje, jij ook al een kindje verloren! Wat verdrietig meid! Zit hier dwars door de hitte heen gewoon kippenvel te hebben. Wel heel mooi dat de begrafenis van jou dochtertje en de geboorte van het andere kindje zo'n band kunnen scheppen en dat zo'n vriendschap in zekere zin troost geeft. Dat probeerde ik ook uit te leggen in mijn berichtje. Eigenlijk heb ik niet eens contact met dat gezin waarvan ik de man vanochtend tegenkwam, maar het feit dat het om een naamgenootje van mijn oudste dochtertje gaat, schept op de een of andere manier een bepaald soort band.

Wie weet wat jij (misschien onbewust) voor hen betekent. Ik heb destijds ook bericht gehad van mensen die ik wel vaag kende, maar niet echt contact met ze had. Hun oudste dochtertje heette net zo als ons meisje. Heel fijn. Maar elke keer als je die naam hoort (en het gaat ook over iemand anders) dan krijg je gewoon een schok. Een naam die voor jou heel dierbaar is, wordt dan gewoon plompverloren gezegd. De eerste keer dat me dat overkwam. was ik ook echt helemaal uit elkaar. Nu kun je dat beter plaatsen, maar het raakt je toch. Ach, en het is ook gewoon al moeilijk om kinderen van haar leeftijd te zien (ze zou nu 4,5 jaar zijn). Maar we zijn dubbel zo blij met onze twee andere schatten. De wond is niet dicht, maar het is wel een pleister.

Heb ik inderdaad ook al aan gedacht dat zij richting mij precies hetzelfde gevoel kunnen hebben vanwege die zelfde voornaam. En weet je, hun zoontje dat 2 weken jonger is dan onze grote kleine dame zou zo een broertje kunnen zijn van onze grote kleine dame. Ik zag hem donderdag voor het eerst weer sinds die cursus babymassage (toen waren ze 4 maanden) en ik schrok een beetje van de gelijkenis. Dus wie weet hoe hun dochtertje ook gelijkenis kan hebben gehad met onze grote kleine dame. Toen ik bijna de supermarkt uit was, bedacht ik me nog dat ik wel een foto had kunnen laten zien die ik in mijn portemonnee had. Wilde ik eigenlijk nog even teruglopen, maar toen dacht ik, misschien is de gelijkenis wel zo eng dat het bij die man iets teweeg brengt wat hij uitgerekend op de geboortedag van zijn overleden dochtertje niet kan gebruiken. Heel dubbel gevoel eigenlijk. Stond echt in dubio. Maar om geen risico te lopen heb ik het toch maar niet gedaan. En wat jij schrijft over de pijn bij het horen van de naam: ik probeerde toen ik met hem in gesprek was ook de naam van mijn oudste dochtertje steeds te vermijden omdat ik me kon voorstellen dat het voor hem pijnlijk was. Dus ik had het maar steeds over "de oudste". Heel krampachtig eigenlijk, maar je houdt er op de een of andere manier rekening mee. Edited by - Sje on 21/07/2006 22:23:10

Ik ben vandaag precies een jaar lid van HHP en iedere keer treft dit soort topics mij. Het maakt deze site zo uniek; alles kan uitgesproken worden. Ineens is er een klik en worden soms de mooiste dingen gepost. Dat maakt deze site uniek. praktisch, zakelijk, geluk en verdriet Opeens ben je met elkaar verbonden en worden soms de mooiste dingen geschreven! Ik heb bij dit topic even een traantje weggepinkt maar vind het "mooi" om te lezen. Prachtig toch dat je dit op een forum kunt delen!

Wat het nog unieker maakt Stel, is dat wij elkaar alleen hier van de site kennen en de meeste elkaar nog nooit in levende lijve hebben ontmoet. Blijkbaar vinden wij het geen probleem om onze diepste zieleroerselen met elkaar te delen, zonder dat we weten wie de ander eigenlijk is. Ik vind dat getuigen van een vertrouwen in de goedheid van de mens. Hadden maar meer mensen dat.

Uit ervaring weet ik dat het verlies van een kind je nooit meer hetzelfde maakt..
bijna anderhalf jaar zijn we nu verder en nog steeds merk ik dat het voornamelijk overleven is...je doet je ding..omdat het moet..zorgt voor je gezin, maar de glans is ( nog) weg...
Zal wel weer komen denk ik maar het heeft veel tijd nodig, heel veel tijd...
Voor buitenstaanders, moeders op school, kennissen, lijkt het alsof het goed met je gaat en de tijd voorbij vliegt, maar inwendig lijkt het alsof het gisteren was, dat alles gebeurde.
Dagen als gisteren, moederdag, vindt ik dubbel zo moeilijk...ondanks dat er nog twee meiden rondlopen in huis voelde ik zo duidelijk een lege plaats..
Wees als "buitenstaander" niet bang om contact te maken, te vragen hoe het is...al is het alleen maar zo nu en dan een kaartje in de brievenbus, om te laten weten dat je ze niet vergeet...

lieve groetjes
Annemieke72

Ik snap heel goed dat je dagen zoals gisteren erg moeilijk vind. Je mist inderdaad een kindje, die daar ook bij hoorde te zijn. En ook al zijn de andere 2 meiden heel lief en heb je het erg gezellig met ze, dat andere kindje vergeet je nooit.

Ook ik had dat gisteren wel. Wij hebben dan 2 kindjes verloren door een miskraam, dus we hebben ze nooit echt kunnen zien en meemaken, zoals jij, maar toch mis je ze en denk je aan ze.

Je weet dat je hier altijd terecht kunt als je er nog eens over wilt praten ofzo. Verder wil ik je voor nu heel veel sterkte wensen.