Ik was al nooit echt een ongevoelig type, maar sinds ik moeder ben is het alleen nog maar erger geworden.

Als het onze eigen kindjes, maar ook andere kindjes aangaat, dan kan ik zo op commando tranen tevoorschijn halen.

Ik had deze week in de auto een CD van Guus Meeuwis op staan en in een liedje beschrijft hij een nachtelijke thuisbevalling zonder ook maar een woord te noemen dat je in verband kunt brengen met een bevalling. Pas op het laatst van het nummer hoor je dat het om een bevalling ging. Dus liedje nog eens van vooraf aan geluisterd. Tranen biggelden over mijn wangen!

Of als ik nu bijvoorbeeld al denk aan het beeld van mijn zus die met haar baby in haar armen in het kraambed ligt, dan hou ik het ook al bijna niet droog.

En dan gaat het nog om andermans kindjes, kun je nagaan hoe het er hier af en toe aan toe gaat als mijn eigen kindjes de emoties op hol doen slaan door iets liefs of juist doordat ze zich niet lekker voelen ofzo. Phoe!

Vorige maand zaten we in de schouwburg bij de Nijntje-musical en daar zat onze grote kleine dame bij papa op schoot enthousiast mee te klappen en dansen en heerlijk te genieten van al het moois dat ze zag op het podium. En floep, daar zat mama weer moeite te doen om de traanbuisjes dicht te houden!

Hebben jullie dat ook zo erg?

Edited by - Sje on 22-4-2007 10:48:36 PM

Ik herken het wel...wapen je alvast maar een beetje...op de kleuterschool stond ik altijd te snotteren tijdens de kerstvieringen. Al die schattige stemmetjes en al die mooie blije smoeltjes...Och als ik er aan denk loop ik weer over. Of babyfoto's kijken; het is zo snel gegaan en ik krijg het benauwd als ik zie hoe groot ze nu al zijn.. En wat te denken van fietsen zonder zijwieltjes, diplomazwemmen, verjaardagen, naar de bioscoop en ga zo maar door Ik denk dat het goed is; het is toch geweldig als je om dit soort redenen volschiet? Ik ben van mening is dat het gelukstraantjes zijn; je realiseert je op zo'n moment hoe rijk je bent!!!!!

Ik had het ook zo erg toen ze een paar maanden geleden zo ziek was en toch graag naar de voorleesochtend op de bibliotheek wilde met de kindjes van de peuterspeelzaal. Kwamen verschillende kindjes haar kusjes geven omdat ze haar zo gemist hadden. Toen hield ik het echt niet meer. Speelde natuurlijk ook mee dat ik zelf door zorgen om de grote kleine dame en door gebrek aan nachtrust inmiddels ook helemaal gebroken was, maar al was ik topfit geweest, dan nog had ik het niet droog gehouden. Ik ben me inderdaad al aan het voorbereiden op de dingen die nog komen gaan. Ik ben al heel trots als ze een mooi knutselwerkje meeneemt van de peuterspeelzaal, hoe moet je je als moeder voelen als je dochter goud wint op de Olympische Spelen? Volgens mij ploft je hart uit je lijf!

Dat denk ik ook; en volgens mij groei je minstens een meter. Onze oudste is vorig jaar geslaagd voor zijn Havo- examen. Toen hij wist dat hij geslaagd was zei hij als eerste: Papa, mama dank je wel dat jullie me al die tijd hebben gesteund, gecoached en achter mijn vodden hebt gezeten. Zonder jullie steun had ik het niet gered.... Nou, ik was over de emmer hoor. Dat deed me nog meer dan het feit dat hij geslaagd was... Edited by - Stel on 15/04/2006 22:47:55

Sjonge, wat herkenbaar... Voel nu al geprik in mijn ogen (en het heeft dit keer niets met hormonen te maken ). Wat te denken van grote liefdes, eerste succes in je baan, kindertjes... Bereid je maar voor op nog veel meer van dat soort momenten en vooral: GENIET ERVAN!!! Het geluk van je kind raakt je zeker even diep als het verdriet van je kind... Ik wens iedereen daarom veel geluk toe!!! Joke Edited by - Joke on 16/04/2006 01:12:56

Al vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, werd ik gevoeliger wat kinderen betreft. Ik kan geen enkele uitzending van leed of onrecht bij kinderen zien zonder daarbij heftige emoties te voelen. Minder heftig dan dat, maar toch voor mij onverwacht, was dat ik zo ontroerd was toen Oudste voor de eerste keer op schoolreisje ging. 4 Jaar en zo'n dapper klein manneke in die grote bus. Ze gingen helemaal naar de speeltuin, 4 km verderop! Hij zat zo blij te zwaaien en ik was zo blij dat ik een zonnebril op had!! Laatst moest Oudste, inmiddels 11, afdansen (jawel hij zit bij stijldansen) en als enige stel van hun (veel oudere) groep ging hij de samba dansen voor een volle zaal. Nou, Sje, hou je op zo'n moment maar eens goed! Maar je moet wel, want anders mag je als moeder nooit meer mee, want, euhh, dat gejank, dat is niet cool, natuurlijk. Maar 't is nog altijd even aandoenlijk. Groetjes, Anja

Ik zorg gewoon dat ik voortaan altijd een zonnebril bij de hand heb. Of een zakje Fisherman's Friend!

Pakje zakdoekjes is ook handig Maar het blijft enig en je kinderen blijven je verrassen; ook als ze al weer wat groter zijn.

Toen ik laatst communiekleren voor mijn oudste dochter ging kopen, werd het me ook wat veel. Daar stond onze "kleine meid". Wat was ze mooi.... Tranen prikte in mijn ogen, waarop mijn dochter me aankeek en zei:"We gaan toch niet huilen he?" Groetjes Isa

Als ik weer eens ontroerd raak van mijn kinderen zegt mijn oudste nu "o nee he, ze trekt weer haar mama hoofd" Ik weet precies wat je bedoelt sje. Met de musical uitvoering van groep 8 zat ik op een rij met mijn zus en haar twee grote dochters en met zijn vieren zaten we te snotteren. Mijn dochter schaamde zich rot. groetjes Carla

Oh Isa en dan is het nu nog maar een minibruidje, ooit staat ze als echte bruid voor je! Begin maar vast een voorraad tissues aan te leggen!

Ja Carla dat gevoel heb ik dan ook als de musical opgevoerd wordt. Daarom heb ik dit jaar maar besloten om mee te helpen met soufleren dan maak je het hele stuk tig keer mee en dan zijn de emoties niet meer zo groot.

Ik heb het nu heel erg sinds Lucas er is, m'n tranen lopen al over m'n wangen als er op bv tv iets zieligs is
Na de geboorte van Tim kon ik m'n tranen nog wel wat binnen houden, maar sinds Lucas bij ons is, weten m'n tranen de weg naar buiten echt wel te vinden

En voor vaders is het niet veel anders hoor...

Vaders hebben hele andere emoties, want zij moeten toch bij de bevalling erbij staan als jan met de korte achternaam, je kun een beetje in de zijlijn wat doen, maar voelt je machteloos.

Mannen beleven het heel anders dan vrouwen.

Hert gaat mij niet zozeer over de bevalling, daar heb je helemaal gelijk, maar ik bedoelde de emoties bij een voorstelling, bij een sportwedstrijd enz.

Ik ben er ook zo een met van die overvolle traanbuizen! Sinds dat ik kinderen heb kan ik ook slecht tegen drama op televisie als het over kinderen gaat. Sommige dingen kijk ik dan ook niet meer. Ik kan er gewoon niet meer tegen.

Vanaf de geboorte van mijn oudste vloeiden met name 's avonds de tranen, op het moment dat ze naar bed ging. Nog even instoppen, nog even een dikke kus, en als ze sliep nog even kijken, nog even genieten, nog even een zakdoek......

Toen ik zwanger was van de tweede dacht ik dat het nooit goed zou komen. Hoe zou ik net zoveel van de tweede kunnen houden als van de eerste? Onmogelijk, dat kan niet! Gek genoeg is het vanaf de geboorte van de tweede direct goed gekomen. Onvoorwaardelijke liefde. Liefde die je moeiteloos kan delen. En net zoveel zakdoeken nodig....

En nu zijn ze al zo groot en echt heerlijke, lieve meiden.
Wat de eindmusical van groep 8 betreft, ik heb er als hulpouder van school al heel wat mogen zien. En elke keer schiet je weer vol. Dit jaar is de oudste zover. Ze gaat de school verlaten. Ik heb me nu een beetje ingedekt door mee te helpen bij het instuderen. Maar ik vrees dat de zakdoeken toch nog nodig zijn. En waarom ook niet.
Dus moeders èn vaders: laat maar gaan, laat maar komen, geniet van je kinderen en toon dat je van ze houdt.

Dikke knuffel voor jou Kôlleke! Je zou ook columns moeten gaan schrijven!

Hebben jullie dat ook, als je ze 's avonds voordat je zelf naar bed gaat nog een kus gaat geven, dat ze dan zo extra schattig zijn dat je ze het liefst uit bed zou willen trekken om heerlijk stevig even te knuffelen?

We kijken altijd wel even en dekken haar weer even toe, maar meestal geef ik haar geen kus, want vaak doet ze haar ogen even open als we op haar kamertje zijn. En we hebben geen zin in dat ze echt wakker wordt, dus die kusjes bewaren we wel voor overdag. Maar we zijn wel vertederd als we haar zo lekker zien slapen. En vaak moeten we ook wel lachen om de manier waarop ze slaapt. Soms vinden we haar achterstevoren, ondersteboven in bed.