Oudste (11) ontving vandaag van z'n allereerste vriendinnetje een piepklein briefje waarin ze de bijna 4 mnd verkering uitmaakte. Meteen toen ik thuiskwam liet hij het zien en de tranen liepen over z'n wangen. Natuurlijk was ik het met hem eens dat ze een 'stom kind' is, maar dat heb ik maar niet gezegd om de zaak een beetje in evenwicht te houden. Poehh wat een emotie komt er dan over je heen. Herinneringen aan vroeger, waar iedereen begon te roepen: "Geen hand vol, maar een land vol!" Zo stom, wat heb je daar nou aan? Of deze: "Ach het is maar kalverliefde..." Het deed anders gewoon pijn hoor! Dit heb ik dus allemaal niet gezegd. Ik heb helemaal niet zoveel gezegd, maar hem voornamelijk vastgehouden en laten praten. Ik vind 't wel heel jammer, 't is zo'n leuk meisje, maar ja, ik moet me er niet mee bemoeien en dat vooral ook heel vaak tegen mezelf blijven zeggen, maar o, wat is dat moeilijk. Als je ziet dat je kind verdriet heeft, wil je daar iets aan doen, iets oplossen. Net als bij het eerste schaafje op z'n mollige baby knietje, moet ik bij dit schaafje op z'n hart erg slikken. Wie weet reageer ik over een paar jaar wel net zo gelaten op een liefdesverdrietje als ik nu doe als we weer eens bij de EHBO zitten; paniek is er al lang niet meer.... Groetjes Anja

Ach Anja, wat sneu voor je zoontje. Ik voel helemaal wat je bedoelt en ik heb nog niet eens te maken gehad met liefdesverdriet met mij kinderen. Maar inderdaad vroeger zelf natuurlijk wel "vriendjes" gehad op de lagere school en in de brugklas, die het ineens zomaar uitmaakten en dan ging ik thuis zo zielig mogelijke liedjes draaien. De opmerking "Geen hand voor, maar een land vol" heb ik ook altijd een hekel aan gehad. Zo'n suffe opmerking waar je niks mee kunt. Je hebt verdriet en dan wil je dat soort dingen niet horen. Want al was er een land vol met andere leuke (in mijn geval) jongens, je wilde die ene en helemaal niemand anders. Ook zoiets was "Je ware liefde loopt al rond!". JA, WAAR????? Zucht................ Of "Op elk potje past een dekseltje!". Verschrikkelijk gewoon. Dat zorgde er alleen maar harder voor dat je snel door je voorraad tissues heen was. Bah! Dus inderdaad gewoon lekker verdriet laten hebben die knul van je. Niet te ver in meegaan, want het leven gaat wel degelijk ook gewoon door natuurlijk, maar laat hem maar lekker de tijd nemen om dat schaafje op zijn hart te laten genezen. En als hij EHBL (Eerste Hulp Bij Liefdesverdriet) nodig heeft, dan ben jij er toch gewoon onvoorwaardelijk voor hem?! Ben maar blij dat hij nog met zijn liefdesverdriet bij zijn moeder komt. Dat zou over een aantal jaren ook weleens voorbij kunnen zijn, want dan is het natuurlijk niet stoer om op de schouder van je moeder uit te huilen. Alle sterkte! Edited by - Sje on 29/03/2006 14:33:44

Goh; ik was helemaal ontroerd...Het is net wat je schrijft..het eerste schaafje op zijn hart. Ik herken hier ook veel in; net als Sje. En bij mijn zoons is dit inmiddels al gebeurd ( 15 en 18 jaar) Maar nu komt hij nog bij je. En hoe gek het ook klinkt; koester dit. Over 10 jaar vertelt hij je niets meer over zijn liefdesleven!!! Maar sterkte met het genezen en verzorgen van zijn gebroken hart(je) Mijn complimenten; je hebt hem geweldig opgevangen! Edited by - Stel on 29/03/2006 18:37:03

Dat schaafje op z'n hart... meid wat prachtig gezegd!!! Mag ik het inpikken voor een van de songteksten die ik schrijf? Net als Stel en Sje zeggen: ontroerend. Vooral veel knuffelen en luisteren. En Stel... Onze lieve zoon komt nog steeds als er wat is. Dat koester ik met alles wat in me zit en ik ben er trots op dat hij dat nog steeds doet, met zijn 23 jaar. Gewoon luisteren, luisteren, luisteren. Joke

MIjn zoons ook Joke; maar de details van het liefdesleven van onze oudste hoor ik niet meer. Wél de grote lijnen maar dat vind ik ook prima! En alle andere zaken hoor ik wel hoor; en ik moet zeggen dat ik dat ook enig vindt! Maar je wordt zelf ook zo geraakt als het hart van je kind wordt gebroken....nietwaar???

ja.... en dan die intens verdrietige tranen... dat voel ik nu nog als ik eraan denk. Dus Anja, het went nooit volgens mij. Gelukkig is niet elke verbroken relatie een ernstig geval van ludduhvudduh, maar die enkele keren dat het wel zo is, is het verdriet te oprecht en te groot om aan gewend te raken. Joke

Elke keer als een van ons een verbroken relatie had, waren mijn ouders meteen boos op de betreffende ex-partner. Vond ik zo raar, zeker als de relatie gewoon in goed overleg verbroken was. Zo leuk als ze hem voorheen vonden, nu was hij helemaal uit de gratie! Begreep ik niks van. Maar nu snap ik het beter. Die ander is er op wat voor manier dan ook de oorzaak van dat je kind verdrietig is. Dus alle reden om heel boos te zijn. ;-)

Ja hoor Joke, jij mag best een songtekst schrijven waar dat schaafje in voor komt. Ik vind het wel leuk als we dan t.z.t. die tekst mogen lezen.... Leuk dat dit onderwerp veel losmaakt, iedereen heeft natuurlijk wel eens zoiets meegemaakt. Het was zo aandoenlijk; de volgende dag stuurden ze elkaar een paar emailtjes, waarin ze afgesproken hebben om niet 'stom' tegen elkaar te gaan doen en vrienden te blijven. Konden grote mensen dat ook nog maar, nietwaar? Ik ben ook zo blij dat hij eigenlijk met alles naar me toe komt, terwijl hij best een gesloten kind is. Gelukkig staan die lijnen naar mij nog steeds open. Ik probeer hem, en z'n broer en zus, ook altijd serieus te nemen, denk wel dat dat meetelt. Groetjes Anja

Heel belangrijk om je kind serieus te nemen! Je kent je eigen kinderen goed genoeg om te weten wanneer ze ergens mee overdrijven of niet eerlijk zijn, dus zodra je voelt dat er echt iets aan de hand is, de tijd nemen om er met je kind over te praten. Ik ben vroeger heel erg gepest op school. Regelmatig kwam ik huilend thuis en zei dat ik naar een andere school wilde. En vrijwel altijd kreeg ik te horen "Ach, stel je niet aan". (Ook begrijpelijk want mijn ouders wilden niet nog meer een watje van me maken en destijds was er veel minder bekend over pedagogische vaardigheden, dus ik verwijt mijn ouders ook niks). Nog steeds als iemand dat tegen me zegt, serieus of met een lach, begint het van binnen te borrelen. Kun je nagaan hoeveel impact dat op een kind kan hebben. Anja, had je ex-schoondochtertje trouwens een speciale reden waarom ze het uitmaakte? Edited by - Sje on 30/03/2006 16:38:15

Nou, mijn ex- schoondochtertje heeft een zeer druk sociaal leven, dus ze vond dat ze elkaar te weinig konden zien. Het is een heel mooi meisje en wie weet is ze al weer 'op' iemand anders, dat heeft ze overigens niet gezegd, maar 't zou wel kunnen. Ik lees 't na en nou lijkt 't alsof ik bedoel dat je alleen 'op' iemand kan zijn als je mooi bent, dat bedoel ik dus niet, maar, populair gezegd, ze kan d'r genoeg krijgen. Maarre, vlak die zoon van mij niet uit, hoor! Zo'n lange (bijna 1.80), knappe kerel. Hij zei zelf dat hij vast nog twee jaar moest wachten, voor hij weer verkering zou krijgen. Ik vroeg waarom en kreeg als antwoord dat hij dan pas op de middelbare school zat en alle andere meisjes die nu bij hem in de klas zitten zijn kattekoppen! Groetjes, Anja Edited by - Anja1966 on 31/03/2006 16:50:10

Wat zielig voor je zoon (-tje 1.80m??)Anja, en wat een leuke reacties hier van iedereen. Ik heb het ook meegemaakt met mijn zoon, een dik jaar geleden. Toen was hij nog geen 10. Tranen met tuiten nadat de verkering uit was. Ze was wel weer snel vergeten want 2 weken erna had hij met een ander meisje verkering, de macho.En het is trouwens nog steeds aan hoor. Gelukkig zijn kinderen nog lekker kind met hun reacties .Leuk toch dat ze mailen om niet stom te doen tegen elkaar. Zoiets zou een mens inderdaad nooit moeten verleren. groetjessssss.

Moest gisteravond van binnen wel een beetje lachen: Oudste zat op de bank en zei dat hij nu het Valentijnscadeautje van Vriendinnetje op ging eten. Had 'ie het bewaard omdat hij het zo leuk vond. Het was een chocoladelolly met 'love' erop. Ik geloof dat het wel gesmaakt heeft. Groetjes Anja

Life is bitter, life is sweet..................!