Hallootjes,

Onze grote kleine dame heeft sinds een paar weken de gewoonte om bijvoorbeeld ’s nachts, maar soms ook overdag ineens verdrietig te zijn (inclusief echte dikke tranen) en als je dan vraagt waarom ze zo verdrietig is dan zegt ze bijvoorbeeld "Oma is er niet" of "Papa is er niet".

En als papa bij haar is dan zegt ze "Mama is er niet".

We geven er overigens niet aan toe. Bijvoorbeeld als ze zegt "Oma is er niet" dat we dan oma gaan bellen ofzo. Of als ze zegt "Papa is er niet", dat ik dan mijn man erbij roep.

We proberen gewoon aan te geven waar de persoon die ze lijkt te missen wel is en dat ze die gauw weer ziet.

Gelukkig pikt ze dat tot nu toe nog gewoon dus we hopen dat het daarbij blijft.

Het zijn ook altijd maar relatief korte verdrietige momenten en als ze weer afgeleid is, is er niks meer aan de hand.

Ik heb daar eigenlijk nog nooit van gehoord dat kindjes die gewoonte hebben. Hebben jullie soortgelijke ervaringen (gehad)? Hoe gaan/gingen jullie ermee om?



Edited by - Sje on 22-4-2007 10:53:52 PM

Hoi Sje, Dat hoort erbij. Ze moeten leren dat uit het zicht niet weg is. Dat is heel moeilijk. Maar het beste is om heel opelijk erover te praten. Wanneer je weg gaat dit ook duidelijk zeggen. Zorg er alleen voor dat het geen drama gaat worden, datis voor alle partijen heel vervelend. Maar geef aan dat als je weg bent echt wel aan ze denkt, en dat je het fijn vind dat ze bv gezellig bij oma is. En dat het straks als je terug komt leuk is om over die dingen te praten wat ze meegemaakt heeft. Verder kan het verhaal van het onzichtbare touwtje wat ik al een eerder verteld heb hier, heel veel steun geven. Succes en sterkte met deze fase Tijgertje

Dat onzichtbare touwtje heb ik inderdaad nog steeds in gedachten. Maar ik vraag me af of ze dat nu al begrijpt. Een volgende keer dat ze zo verdrietig is, zal ik het eens proberen uit te leggen van het touwtje.

Ja, Sje. Je moet het natuurlijk wel zo vertellen dat ze het begrijpt. Begin bv met dat ze vroeger bij jou in de buik heeft gewoond en toen een draadje, de navelstreng, er was om eten te krijgen enzo. Nu is daar de navel nog zichtbaar van. Zo kan je het gaan vertellen. Misschien in stukjes. Misschien gaat het zo goed dat je gelijk alles kan vertellen. Kinderen hebben fantasie en vinden vaak zo iets best spannend om te horen. En als moeder spreek je gewoon de waarheid. Je kind draag je altijd in je hart mee. Je heb bij degeboorte een stukje van je zelf gegeven dat altijd trekt!!!! En als je aan je kind denkt dat voel je toch??!!!! Tijgertje

Je voelt het zeker dat je kind een stukje van jezelf is. Alleen al het feit dat je hart bijna ontploft bij de gedachte dat je kind ooit iets zal overkomen, of het gevoel dat je wel helemaal kunt smelten als zo'n kleine mop heerlijk ligt te slapen. Je ziet niet alleen in karakter en in uiterlijk jezelf in je kind terug, maar je denkt ook als moeder nog heel vaak "Jeetje, jij bent gegroeid in mijn buik. De basis van jouw lijfje en van jouw leven is ontstaan in mij". Je bent hartstikke zwanger geweest en toch lijkt het achteraf zo onwerkelijk dat je kinderen echt uit jou gekomen zijn. Misschien ben ik daar een sentimentele tuttebel in, maar ik realiseer me heel regelmatig dat "het wonder van het leven" waar altijd zo clichématig over gesproken wordt wel degelijk waar is. Ik hou je op de hoogte over het touwtje-verhaal. Edited by - Sje on 09/02/2006 15:26:41

Hoi, Je heb helemaal gelijk, alleen we moeten ze wel stukje voor stukje gaan loslaten. En dat is zooooooooooooooooooooooooooooo moeilijk!!!! Tijgertje

Hou maar op, schei maar uit, ik krijg nou al helemaal de kriebels bij de gedachte dat er een moment gaat komen dat ze zelf buiten op straat gaan spelen. Brrrrrrrrrrrr...................!!!

O, wil je niet bang maken, maar het kan nog erger. Dood eng vind ik het nog steeds, met al die gekken. Mijn kinderen heb ik op het hart gedrukt nooit te luisteren naar vreemden op straat. Altijd naar huis te komen en nooit bij iemand in de auto te stappen. Zelf bekenden niet, eerst moet ik of mijn man toestemming ervoor geven. Verklaring naar de kids, was altijd dat ik me anders ongerust maakte en dat ik dan moest huilen. Verder werd er nooit doorgevraagd want dat vonden ze wel erg!!! Later werd er verder op door gegaan. Gelukkig wonen we in een dorp. Maar alleen in het donker of laat over straat is er absoluut niet bij!! Maar gelukkig gaat alles niet in een keer. Je groeit erin. Ziet ook dat het wel of niet kan! Maar het blijft ooooooooooooozooooooooooooo moeilijk. Tijgertje

Nee hoor, je maakt me niet bang. Dat doe ik zelf wel. Hihi! Ik realiseer juist door de gekken die er tegenwoordig rondlopen waarom ik mijn kindjes in de toekomst niet lekker alleen op straat laat spelen. Ben ook zeker van plan als ze wat ouder zijn om ze duidelijk te maken nooit zomaar met iemand mee te gaan of van iemand iets aan te nemen. Je moet er toch niet aan denken dat je kind vermist wordt. Ik word nu al gillend gek bij de gedachte Dan prijs ik me nu maar gelukkig met de "luxe" dat ik er tig keer per nacht uit moet omdat ze griep hebben en zichzelf in de weg liggen.