Wij hebben 2 miskramen meegemaakt in de afgelopen jaren. Zijn er nog meer die dit meegemaakt hebben en hun verhaal hier kwijt willen?

Hier komt ons verhaal:
In het najaar 2003 bleek dat we zwanger waren. We vonden het spannend en ik was steeds erg bang dat het mis zou gaan. Ik  was ook niet zo blij als ik verwacht zou hebben. Ik deed wel blij naar mijn omgeving, maar diep van binnen voelde dat anders. Bij de eerste afspraak bij de verloskundige (11 weken)  hoorden we het hartje niet kloppen, maar volgens de verloskundige zou dat kunnen, omdat het nog wel vroeg in de zwangerschap was. De week erna zouden we de 1e termijn echo krijgen. Daar bleek dat het vruchtje na 10 weken gestopt was met leven. Wat een klap was dat. We hadden ons al zo verheugd op ons kindje en hielden er al heel veel van en dan opeens hoor je dat het kindje niet meer leeft. We werden voor de keuze gesteld om een curretage te laten uitvoeren of te wachten totdat het vruchtje vanzelf zou worden afgestoten door het lichaam. Ik wilde graag wachten en het lichaam zelf de gelegenheid geven het af te stoten. Maar na 2 weken wachten was er nog niets gebeurd. Uiteindelijk hebben we toen alsnog besloten om de curretage te laten doen, net voor de kerstdagen. Dan konden we in ieder geval het nieuwe jaar weer met nieuwe hoop beginnen. En het was ook goed om het te laten doen, want die 2 weken wachten duurden erg lang en je kunt dan nog niet verder met verwerken.

Al vrij snel was ik weer zwanger en nu ging ik er helemaal van uit dat het deze keer wel goed zou gaan. Mijn man was juist erg bang dat het weer fout zou gaan, maar ik voelde me goed en waarom zou het 2 keer achter elkaar fout gaan? Helaas kreeg ik na 10 weken licht bloedverlies. Ik was op mijn werk, waar ik me direct heb ziekgemeld en ben naar huis gegaan. We hebben die avond nog de verloskundige gebeld, maar volgens haar zou het gewoon kunnen zijn dat het alsnog wel goed ging. We hebben aangedrongen op een echo en die kregen we, maar pas 2 dagen later. Op de dag voor de echo zette het bloedverlies echt door en was de miskraam een feit. De echo hebben we door laten gaan, zodat we konden zien of de hele baarmoeder wel leeg was. Dat was zo, dus deze keer hoefden we geen curretage te ondergaan. Deze miskraam vond plaats eind april 2004. Afgelopen weekend dus 3 jaar geleden.

Het is niet zo dat ik er nog dagelijks heel erg mee bezig ben, maar wel rondom de dagen dat het gebeurde, komt alles weer naar boven en beleef je alles weer opnieuw. En voel je weer dat enorme verdriet en die pijn dat je twee kindjes moet missen.

Gelukkig hebben we nu een lieve schat van een dochter die heel veel troost brengt, maar ze neemt niet de plaats in van de andere twee kindjes.

Lieve Karin,

Ook al zijn we geen lotgenoten wat dit betreft, ik wil je toch even een hele dikke digitale knuffel geven!

Liefs
XXX

Dank je wel! Dat doet me goed.

Karin, wij hebben er geen ervaringen mee, wij waren twee keer in verwachting en hebben twee dochters, maar je verhaal raakte me. een knuffel hiervandaan.

Dank je Peter. Krijg tranen in mijn ogen van jullie lieve reacties.

Nog even als aanvulling op de miskraam, voor degenen die het ook meegemaakt hebben.

Herkennen jullie het dat er mensen zijn die zeggen: "ach, het was nog zo vroeg in de zwangerschap, het was nog niet echt een kindje". Of: "je bent nog zo jong, er komt vast nog wel een volgende keer".
Helaas heb ik beide uitspraken te horen gekregen van zeer directe familieleden en dat deed erg pijn. Vooral als je je realiseert dat de betreffende familieleden het zelf ook hadden meegemaakt.

En waarschijnlijk bedoelen ze het niet rot, maar het komt wel heel vervelend over. Ze bedoelen het misschien als troost, maar ze bereiken er het tegenovergestelde mee. Het doet heel veel pijn.


Van het eerste kindje hebben we een echo, het is niet zo duidelijk, maar toch echt ons kindje. Dat maakte het overigens wel moeilijker, omdat je je kindje gezien had en wist dat het uiteindelijk toch weggehaald moest worden.

Van het tweede kindje hebben we helaas helemaal niets. Het is me niet gelukt het op te vangen, toen ik het verloor. Dus we hebben het ook niet gezien. Maar de herinneringen blijven.

Heel onhandig inderdaad die uitspraken (en dan zeg ik het mild). Zeker van mensen die ook ooit met een miskraam te maken hebben gehad.

Het is op dat moment jullie kindje en hoe jong het ook is, het is al een mensje, je bent al na aan het denken over de naam, je bent in gedachten de kleuren van het kamertje al uit aan het kiezen. Je droomt samen van een toekomst met dat kindje. Het is dan inderdaad een hele prille zwangerschap maar je liefde voor dat kindje is er niet minder om.

Je wilt heel graag zwanger worden en als het zover is, ben je door het dolle heen. Zelfs met zo'n klein garnaaltje in je buik dat nog niet eens op ene baby lijkt. Dat garnaaltje is jullie kindje en het is heel erg welkom. En ondanks dat het nog niet op een baby lijkt, het is wel degelijk een echt kindje. En een heel intelligent en knap kindje, want moet je kijken zonder dat je er zelf verder iets voor hoeft te doen wordt dat vanzelf een echt mensje bij wie alles functioneert. Dus ja, het was wel een echt kindje!

En dan is het verdriet om het verlies van dat kindje heel erg groot. Verdriet om een miskraam is zo ongeveer het meest onderschatte verdriet volgens mij. En daardoor is het vinden van woorden van troost in geval van een miskraam heel erg moeilijk. Alles wat je zegt is eigenlijk verkeerd.

Maar dan kun je beter nog alleen maar zeggen "Ik vind het zo verdrietig voor jullie en ik leef met jullie mee. Ik weet geen woorden om jullie te troosten" in plaats van de uitspraken die naar jou toe gedaan zijn, Karin.

Helaas zijn het hele bekende en "gangbare" uitspraken. Je hoort/leest ze vaker. Je zou toch denken na alles wat er inmiddels bekend is over miskramen en gewoon door hoe open de maatschappij tegenwoordig in elkaar steekt, dat mensen in staat zouden moeten zijn beter hun woorden af te wegen.

Ze zullen het inderdaad niet vervelend bedoelen en het is gewoon een soort van onmacht. Mensen willen je troosten, maar weten niet hoe en dan proberen ze je gerust te stellen met uitspraken als "Je weet in elk geval dat je zwanger kunt raken". Ook zo'n vreselijk onhandige uitspraak vind ik. Die zul je ook ongetwijfeld gehoord hebben.

Dus, nogmaals ondanks dat ik geen lotgenoot ben, ik begrijp je gevoel hierover. En je krijgt gewoon nog een keer een dikke knuffel (en een digitaal zakdoekje waarschijnlijk want ik zit hier zelfs met tranen..........).

Lief van je Sje. Inderdaad ook de opmerking: je weet dat je zwanger kunt worden is zo'n foute opmerking. Want je weet nog niet of je ook een zwangerschap kunt voldragen.

En inderdaad heb je al heel veel van dat kindje gehouden, ondanks dat verder niemand nog van het bestaan af wist, of nog maar heel kort. Zelf heb je toch al weken er van gehouden en het gekoesterd.

Sinds de miskramen heb ik er ook veel meer moeite mee als ik lees over abortussen. Dan zijn er mensen die een kindje weg laten halen, omdat het niet gewenst is, terwijl anderen zo'n groot verdriet hebben om een kindje wat ze ongewenst verliezen.  En waar ik ook heel erg moeite mee had is de mensen die absoluut tegen abortus zijn, maar dan wel zeiden bij de miskraam van 10 weken: "och het is maar zo klein". Wat is het verschil? Is het dan minder erg dat er een miskraam plaatsvind, dan dat er een abortus wordt uitgevoerd? Het is en blijft een kindje!

Abortus of miskraam is in dat geval inderdaad geen verschil. Het is altijd een kindje wat niet verder mag leven. Door welke oorzaak dan ook.

Het steekt mij ook hoor dat er heel veel mensen zijn die heel graag een kindje hadden willen verwelkomen en dat anderen zo nonchalant met het ouderschap omgaan. Zo gaat het dwars door mijn hart als er ergens een vondelingetje of nog erger een babylijkje gevonden wordt.

Had toch aangeklopt bij de goede instanties en je kindje overgedragen aan hele lieve mensen die dolgraag papa en mama van je kindje willen zijn. Zo heeft het kindje een fijnere start (want geloof maar dat je een deuk oploopt als je over 20 jaar te horen krijgt dat je ooit een vondelingetje was en dat je naam samengesteld is uit degene die je gevonden heeft en de plaats waar je gevonden bent) en jij hoeft niet levenslang met je mee te dragen dat je je kindje in de steek gelaten hebt.

Tegenwoordig zijn er zulke goede manieren om ervoor te zorgen dat kinderen in een warm nest opgroeien, niemand hoeft zich meer te schamen om het ouderschap in het belang van het kindje over te dragen aan anderen. En tuurlijk is dat geen makkelijke beslissing want het voelt als falen, maar het belang van het kindje gaat mijns inziens toch echt voor wat dat betreft.

Je bent blijkbaar volwassen genoeg om zwanger te worden, zorg dan ook dat je volwassen genoeg bent om de consequenties te dragen en de juiste beslissingen daarover te nemen. Helaas lukt dat in verschillende gevallen niet. Heel verdrietig.

Edited by - Sje on 24-4-2007 3:37:14 PM

Dat is inderdaad heel erg als ouders uit wanhoop hun kind te vondeling leggen of vermoorden. Er zijn zoveel ouders die wel voor dat kindje hadden willen zorgen.

Waarvan acte.

Overigens had ik bij de eerste keer een goed gevoel, maar integenstelling bij de tweede keer had ik het slechte gevoel.

Ik was overigens vroeger heel makkelijk over miskramen, maar nu kijk ik daar toch heel anders tegenaan. Het heeft me voor me leven gevormd en het heeft me ook veel tranen gekost.

Karin is beter in het te verwoorden, maar het gevoel bij mij is er niet minder om.

Ook een dikke digitale knuffel voor jou Hans!

En Hans voelt het altijd precies aan als ik weer een moeilijke periode heb en weet me dan meestal wel weer op te vrolijken.

Onze relatie is in ieder geval nog veel hechter geworden (kon dat dan?) door alle moeilijke tijden die we hebben meegemaakt.

Dat is wel heel fijn dat jullie elkaar goed op kunnen vangen. Er zijn zat relaties waar dat niet het geval is en dan is het nog moeilijker om een miskraam een plaatsje te geven.

Dank voor je digitale knuffel.

Mijn miskraam is al van heel lang geleden, vandaag 23 jaar gelden om precies te zijn.

Elk jaar op koninginendag denk ik er toch nog aan.

We hadden 2 dochters gekregen in  1982 en 1983 en zouden in 1984 weer een kindje krijgen, we hadden er ons erg op verheugd.

Het ging mis op 28 april en op 30 april moest ik worden gecureteerd.


In 1985 kregen we gelukkig weer een gezonde dochter en in 1987 een gezonde zoon.

We kregen dus 4 gezonde kinderen maar dat ene kindje dat niet geboren mocht worden ben ik nooit vergeten.


Willy 

Willy,

Die dagen vergeet je nooit hè? En dat kindje vergeet je ook nooit, hoe lang het ook geleden is.

Wat ik trouwens ook altijd erg moeilijk vond (en nog wel eens) is: als mensen vroegen of we geen kinderen hadden. Dan wilde ik eigenlijk zeggen dat we wel twee kinderen hadden, maar dat die overleden waren. Maar aan de andere kant had ik ook geen behoefte om dat aan al die onbekende mensen uit te gaan leggen. En toch voelde het als een soort verraad als ik zei dat ik geen kinderen had.

En nu dus ook als er gevraagd wordt hoeveel kinderen we hebben. Als ik dan antwoord zeg ik dat ik er 1 heb. Maar in mijn gedachten zeg ik er nog bij dat ik er nog 2 heb.

Willy, ook voor jou een hele dikke digitale knuffel! Dit is echt zo'n topic waarbij ik beter bij voorbaat elke keer een doos tissues naast de computer kan zetten.

Mijn moeder heeft in 1967 een miskraam gehad (1e zwangerschap) en zelfs zij praat nog weleens over die periode en dat kindje. Dus inderdaad, hoe lang het ook geleden is, dat kindje vergeet je nooit. Als het gaat om aantal zwangerschappen dan heeft ze het ook altijd over 4x.

Het kringetje had 2 jaar geleden mooi rond kunnen zijn. Ik was op 20 januari uitgerekend van onze tweede en mijn moeder was in 1968 van haar overleden kindje uitgerekend op 23 januari.

Wat was het mooi geweest als nu 23 januari toch weer een feestelijk tintje had gekregen door de geboorte van onze baby. Op 23 januari begon de bevallling en net na middernacht om 1.05 uur is onze kleine kleine dame geboren.

Net niet gehaald dus, maar toch wel mooi dicht bij die 23 januari die al die tijd nog in mijn moeders herinnering zit.

Kan met er heel goed iets bij voorstellen Karin dat je het eigenlijk niet vindt kloppen om te zeggen dat je 1 kindje hebt. Mooi symbolisch dat je in gedachten je 2 overleden kindjes toevoegt.

Op een andere website kwam ik eens tegen dat een moeder vertelde dat ze 1 engeltje en 2 bengeltjes had. Zo vind ik het ook heel mooi verwoord.

Karin, wat vreselijk om te lezen wat jullie mee hebben gemaakt.
Een vriendin van mij heeft het ook een keer mee moeten maken, dan pas zie je wat een impact zoiets precies heeft.