Ik wil je heel veel sterkte wensen, moeilijk hoor!

Hoi Mobydick, Ik sluit me bij deanderen aan. Veel sterkte. Je merkt nu dat de wereld gewoon doordraait terwijl jij nog steeds stil staat bij dat moment. Dat kan hard zijn. Probeer niets te forseren, geef het wel aan. Als je nergens je hart kunt luchten, kun je hier altijd even terecht. Soms is het ook goed om de dingen op te schrijven, dan kan je het nalezen. Kan een hulp zijn in de verwerking. Ene, je zult het nooit vergeten, alleen de scherpe randjes gaan eraf!!! Tijgertje

Hoi Mobydick; ik sluit me aan bij Tijgertje. En gun jezelf de tijd die je nodig denkt te hebben. Het is rouw; daar staat geen tijd voor en ieder van ons beleeft dat op zich. Ik wens je veel sterkte en als je je hart wil luchten...dat kan altijd op dit forum. Sterkte; hopelijk krijgt het leven gauw weer wat meer glans voor je! Edited by - Stel on 02/02/2006 22:55:59

Heel veel sterkte Mobydick! Groetjes Serena.

Op mijn werk is een vrouw en die zegt: Oké je voelt je ff een weekje rot en dan is het wel weer goed hoor. Dank je voor jullie reactie's Het is dus niet raar dat ik gewoon soms nog een beetje verdrietig om ben

nee natuurlijk niet....je kunt hier altijd je hart luchten hoor!!!!!!!

Lieve Mobydick, Mijn moeder heeft in de zomer van 1967 een miskraam gehad bij 12 weken. Ze kan daar nog altijd verdrietig over zijn. Dus nee, je bent helemaal niet raar! Trek je niks aan van mensen die vinden dat je niet meer verdrietig mag zijn. Je bent je kindje verloren. Hoe klein het ook was, het was jullie kindje waar je je op verheugd had.

Lieve Mobydick, Hoe is het nu met je?

mobydick, hoe gaat het met je ? ik las dit eigenlijk vandaag pas.... en kan me voorstellen hoe jij je voelt, een miskraam is natuurlijk niet niks, lichamelijk en geestelijk gebeurd er heel wat met je. het is heel erg jammer dat je man er niet meer over wil praten, juist zijn steun en verdriet kunnen je helpen.. heb je ook geen moeder of goede vriendin in de buurt die je kunnen steunen.. ik kan uit ervaring vertellen hoe belangrijk dit is. ik heb mijn 1e miskraam gehad toen ik 21 was, na een ongeval.. daarna heb ik (met hormoonbehandelingen)een dochter gekregen op mijn 25e daarna een miskraam op mijn 28e van een 4ling, en op mijn 30e een zoontje gekregen. maar die miskramen hakken er best in en ook nu nog (mijn zoontje is bijna 4) hebben mijn man en ik het er wel eens over, ook met ouders-schoonouders of vriendinnen komt het nog wel eens ter spraken. en dan is het best even weer slikken hoor, maar zonder hun steun had ik het niet zo gered... ik hoop dus van harte dat het een beetje gaat met je,en dat je erover kunt praten.. en dat moet je ook blijven doen,al heb jezelf het idee dat je hetzelfde voor de 10e keer verteld,als jij er behoefte aan hebt moet dat gewoon kunnen. en dat zal je uiteindelijk ook helpen.. ik wens je er alsnog heel heel veel sterkte mee

Hoi Mobydick, Ook ik heb een miskraam gehad op 5 december 2003 een heel slecht Sinterklaaskado dus. Wat een stomme opmerking van dat vrouwtje op je werk. Het is toch logisch dat je daar heel verdrietig van bent. Op de dag dat het kindje eigenlijk geboren had geworden (5 juli) heb ik me ziek moeten melden op mijn werk ik kon echt niet werken toen. Tja, en dat je man er niet meer over wil hebben. De mijne is ook niet zo'n prater dus hij wilde het er ook sneller niet meer over hebben dan ik. Laat het in ieder geval niet tussen jullie in komen te staan. Sterkte en groetjes Corine

Weet je lieve schatten, Een anderhalve maand geleden is het weer gebeurd. Nee ik kan het nu even niet aan. De wereld gaat verder ook je omgeving. Voor me zelf staat het nu stil. Morgen ga ik beginnen opnieuw beginnen. Ik wil weer die leuke vrouw zijn. En slank worden. Ooit ben ik misschien weer aan toe. Nu krijg ik soms heus wel eens zo'n gevoel ..... Maar ik ben 22. Nee diep in mijn hart kan ik het echt nog niet. Niet weer. Ik zou echt helemaal gek worden. mobydick

Wat verdrietig Mobydick dat het je weer niet gegund is geweest. Wat een dubbel gevoel moet het zijn dat je nu even helemaal een nieuwe Mobydick wilt gaan worden en het onderwerp kindjes even op de achtergrond wilt plaatsen, maar dat je gevoel nog steeds heel blij zou zijn met een zwangerschap. Alle succes bij je uitdaging (las ook je A.Vogel-topic), maar net zoveel sterkte bij het zoeken naar een plaatsje voor je verdriet. En tuurlijk, je bent nog maar 22, zoals je zelf schrijft, maar moedergevoel is er of het is er niet, dus dan maakt het niet uit hoe jong je nog bent. Oké, je hebt nog wat meer tijd dan iemand van 35 die in hetzelfde schuitje als jij zit, maar dat maakt het verdriet er niet minder om. Dus 22 of niet, jij hebt weer afscheid moeten nemen van een kindje en dat kost je heel wat tranen. Alle sterkte!

dank je sje. Ja een nieuwe uitdaging geeft misschien wat te doen tegen het verdriet hetzelfde geld voor hard werken.

Zorg in elk geval goed voor jezelf en als je behoefte hebt om te praten en/of te huilen doe dat dan ook gewoon. Niks om je voor te schamen. En als je niet in je omgeving terecht kunt, dan weet je dat je altijd hier je hart kunt luchten. Er is op hhp altijd wel iemand thuis en we vinden je nooit een zeur! Dus echt gewoon doen hoor! Al plaats je elke dag een verdrietig berichtje in dit topic, gewoon doen want dat helpt elke keer een beetje om je verdriet een plaatsje te geven. Liefs! Edited by - Sje on 30/07/2006 21:20:00

Lieve Mobydick, Ik las net dat je weer een miskraam hebt gehad. Ik wil je heel veel sterkte wensen en je vooral het advies geven om erover te praten, zodat je het voor jezelf kunt verwerken en een plaatsje kunt geven. Zelf weet ik helaas uit ervaring hoe het is om 2 miskramen te hebben gehad. Mijn eerste miskraam was december 2003 en de tweede april 2004. En nog steeds kan ik erg verdrietig zijn in de maanden dat de miskramen plaatsvonden of in de maanden dat ze geboren hadden moeten worden. En ook op andere dagen tussendoor natuurlijk. Ook al hebben we nu sinds een halfjaartje wel een gezond dochtertje gekregen, dan nog blijft het verdriet over de andere 2. En ik hoop heel erg voor je dat het je ooit gegund is om nog eens zo'n lief kindje in je armen te mogen houden. Als je je hart wilt luchten mag je me ook altijd een prive-berichtje sturen. Ik wens je veel succes met je lijnpogingen. Kom gerust eens kijken op ons weegtopic. Liefs.

Mijn moeder heeft voor ze zwanger werd van mij ook een miskraam gehad bij 3 maanden. Ze zou van dat kindje eind januari (in 1968) uitgerekend zijn. Ze denkt daar nog elk jaar aan terug op die datum. En natuurlijk heeft ze het een plaatsje kunnen geven en loopt ze op die dag niet extra verdrietig rond ofzo, maar het heeft nog altijd een plekje in haar hart. Kun je nagaan dat zo'n miskraam gewoon echt niet zomaar iets is. Het heeft veel meer impact dan veel mensen denken. Vorig jaar in januari ben ik net niet op die datum bevallen van ons tweede dochtertje (ze kwam een dik uur na middernacht). Wat zou het kringetje dan mooi rond zijn geweest. Hoewel het nu ook wel heel speciaal voelt dat er toch rond die datum een baby geboren is waar mijn moeder heel veel van houdt.

het troost jme echt dat er nog mensen zijn die het begrijpen. Ik was deze keer iets verder 11 weken. na vijf dagen was ik weer aan het werk. Ik kan er niet goed over praten en dat is heel moeilijk. dank jullie voor je reactie

Bij mij was het beide keren met ongeveer 10 weken. En er zijn dan van die mensen die zeggen: och, het is nog zo klein. Of: Je bent nog jong, het komt vast nog wel een keer goed. Die mensen begrijpen dan niet hoe het is om een miskraam te krijgen. Als mensen dat soort dingen tegen je zeggen, probeer dan je er niet teveel van aan te trekken. Maar bedenk dat je een kind verloren hebt, en ook al is dat niet voor iedereen zichtbaar geweest, jij hebt er al veel van gehouden. Ik leef in gedachten met je mee en wens je heel veel sterkte met het verwerken.

Hoe jong het ook is geweest en al zou het met het blote oog niet te zien zijn geweest, het wat al jouw kindje. Dus opmerkingen als "het is nog zo klein" slaan inderdaad helemaal nergens op. Mensen weten zich sowieso vaak geen houding te geven als het om het troosten van iemand gaat. Weet je dat er eigenlijk voor alle soorten verdriet woorden van troost te vinden zijn, maar dat het voor verdriet om een miskraam erg moeilijk is? Dus net wat Karin zegt, trek je niks aan van dat soort opmerkingen en probeer maar om mensen daar niet op aan te kijken, want ze weten gewoon echt niet hoe erg een miskraam is en hoe ze je kunnen troosten. Het was jouw kindje waar je van hield (en nog houdt), je was misschien zelfs in gedachten de babykamer al in aan het richten en je was waarschijnlijk ook zo af en toe al samen met je vriend over namen aan het brainstormen. Allebei de keren waren het mensjes die heel welkom waren en waar je afscheid van hebt moeten nemen.

Lieve Mobydick, Ook hier een lotgenoot, in 1991 kreeg ik mijn eerste miskraam. (12 weken) Je weet dat één op de acht vrouwen dit kan overkomen maar dat het jou overkomt verwacht je niet! Na het ergste verdriet ga je er weer voor. Om een heel lang verhal kort te houden, in 1997 was ik talloze afspraken met de gynaecoloog en twaalf miskramen verder. Ik was een wrak. De gynaecoloog kon geen afwijkingen vinden en elke keer weer die teleurstelling en het verdriet hadden mij opgebroken. In februari werd ik weer zwanger en na acht weken begon ik weer te vloeien. Ik had het zo gehad dat ik tegen manlief zei dat ik me zou laten stereliseren. Toch maar even naar de huisarts de volgende dag en door voor een echo. Op die echo zag ik toen ons kindje. Volgens de radioloog was er misschien een tweeling waarvan er één was afgestorven maar het schijnt ook voor te komen dat zwangere vrouwen na acht of twaalf weken vloeien zonder dat daar verder een reden voor is. Langzaamaan begon ik te beseffen dat er dus echt een kindje in mij groeide. Pas toen ik het kon voelen met zo'n maand of vier durfde ik echt te geloven dat ik zwanger was en de spanning viel er pas vanaf toen onze zoon geboren werd. Mijn dochter is twee en een half jaar later geboren. Hiertussen zaten drie miskramen. (weliswaar in een heel vroeg stadium, maar toch...) Al wat ik met mijn verhaal probeer te zeggen is... Houd moed! Je weet maar nooit. Ik dacht nooit moeder meer te kunnen worden en heb nu twee prachtige kinderen. Ik hoop niet dat dit je mogelijk toeklinkt als weer zo'n cliché. Zo bedoel ik het niet. Het verdriet is groot, ik denk ook nog vaak, ik had een kind kunnen hebben van 15 jaar????!!!!!! Laat je niet gek maken door je omgeving. Jou verdriet is jou verdriet en alleen jij voelt dat en daarmee is het echt!! Heel veel sterkte en kom maar regelmatig even uithuilen hier als je wilt!