Het toverwoord "negeren" is hier al genoemd en blijkt te werken (al is het in eerste instantie met mate, maar blijf hoop houden).

Wij hebben hier ook de regel dat er niet zomaar gegild mag worden. Zodra ze zonder reden gillen of beginnen te huilen omdat ze hun zin niet krijgen gaan ze zonder enige waarschuwing de gang op (we hebben ze namelijk al vaak zat uitgelegd dat dat gedrag niet getolereerd wordt dus daar gaan we geen energie meer in steken) en dan gaan ze uit zichzelf op de onderste trede van de trap zitten. En zodra ze klaar zijn met mekkeren mogen ze weer terugkomen. Die mekkerperiode duurt steeds korter! Haha!

We hebben ze overigens wel uitgelegd wanneer gillen wel mag, want gillen kan wel degelijk een functie hebben:
- Als je heel erg pijn hebt
- Als je heel erg bang bent
- Als je in de Kannibaal in de Efteling zit ;-)

Als je bang bent Karin dat Esther de trap op gaat, kun je haar ook met kinderstoel en al in de gang zetten (als ze daar tenminste niet uit kan klimmen).

Negeren helpt nog steeds. En ik zet Esther gewoon in de gang en doe het traphekje dicht. Zo kan ze niet de trap opklimmen en verder kan ze ook nergens aanzitten waar ze niet aan mag zitten, want meer is er gewoonweg niet.

Maar ik zal haar dus nooit (voorlopig) in de gang op de trap zetten, want dan klimt ze zo naar boven. En daar vind ik haar nog net te jong voor om dat zonder begeleiding te laten doen.

Dat verschilt inderdaad per kindje of ze de trap op gaan. Als je het niet vertrouwt, groot gelijk dat je die manier dan inderdaad niet gebruikt.

Hier hebben ze nooit de neiging gehad om naar boven te klimmen, dus dat kwam ons mooi uit. Maar anders hadden we inderdaad ook een andere manier gezocht om ze toch af te zonderen bij ondeugend zijn.

Je moet er niet aan denken dat er iets mis kan gaan. Dat vergeef je jezelf nooit.

Ik heb haar al een paar keer achter me aan gehad de trap op, als ik heel even snel naar boven rende om de wasmand daar neer te zetten. Dus dat doen we maar niet. Maar gelukkig bestaan er traphekjes en dan is de gang een prima plek om ze even tot zichzelf te laten komen. Nou ja, het komt er op neer dat ze er zo verdrietig van wordt, dat ik een kwartier nodig heb om haar te troosten als ze 1 minuutje op de gang heeft gestaan.

Het maakt dus wel degelijk heel veel indruk op haar als ze op de gang gezet wordt. Of ze is gewoon een hele handige actrice met dat kwartier troosten in de hoop dat jij haar niet meer op de gang zet. Kijk, het is en blijft een Esther natuurlijk he?! Leer mij Esthers kennen! ;-)

Nee, het is echt! Als het nep is, dan houdt ze het geen kwartier vol. Bovendien snikt ze dan ook altijd nog heel erg lang na. Best wel zielig, maar soms is het gewoon nodig.

Tja, en daar moet je als moeder ook gewoon doorheen. Hoewel.............gewoon.........................valt niet mee, sprak zij uit ervaring!

Daarnet sprak ik mijn zus. Haar zoontje (9 maanden) bleef maar aan haar oorbel zitten frutten. Dus op een gegeven moment na een paar gewone waarschuwingen sprak ze hem er heel streng op aan. Begon-ie meteen met zijn pruillipje. Maar het is haar gelukt om heel sterk te blijven, hoewel ze van binnen smolt natuurlijk.

Kleine handige deugnietjes zijn het soms!

Ja, daar moet je echt doorheen. Al ligt het er wel aan wat voor situatie het is. Esther heeft bijvoorbeeld erg de neiging om aan de strijkplank of het snoer van het strijkijzer te zitten als ik aan het strijken ben. Dan heb ik er totaal geen moeite mee om haar op de gang te zetten, want het is voor haar eigen bestwil. Het is erg gevaarlijk als ze daaraan zit.

Maar als ze bijvoorbeeld de bank als glijbaan gebruikt (heeft ze pas ontdekt) dan vind ik dat lastiger, omdat ik me kan voorstellen hoe leuk dat is. En als je dan haar lekkere ondeugende oogjes ziet en ziet hoe ze ervan geniet, dan is het heel lastig om streng te blijven. Al ben je dat na een tijdje ook wel zat en dan is het ook niet zo moeilijk meer.

Hier boven hebben ze het over acteurs en actrices.

Lees dit stuk dan maar eens van nu.nl

Verraste me.. zo jong al... weten ze al goed hoe ze hun zin moeten krijgen!

Edited by - karin185 on 2-7-2007 2:18:01 PM

Sonnie, ik heb je berichtje even aangepast en de link naar het artikel achter een woord geplaatst. Het is niet de bedoeling dat je een heel nieuwsbericht inclusief plaatjes gaat kopiëren in een topic, inclusief allerlei rare tekens en plaatjes.

Op deze site staat wel ergens hoe je links kunt kopiëren achter een woord. Zou je dat in het vervolg zelf willen doen?

Dat plaatje was niet de bedoeling maar kreeg het niet weg. sorry

Kopiëer in het vervolg nu maar gewoon de link, net zo gemakkelijk en hoeven wij niet te zeuren hier

Klopt inderdaad Karin, dat het ook van de situatie afhangt hoe sterk je kunt zijn bij het corrigeren van zo'n kleintje.

Ik herinner me van vroeger ook dat het tof was om de bank of je bed als speeltuin te gebruiken, maar nu verbied ik het de kindjes ook i.v.m krassen (leren bank!) en lattenbodems die op een gegeven moment als ze wat ouder worden hun gewicht niet meer houden tijdens het springen.

Nu begrijp ik mijn ouders daar ook veel beter in. En het is inderdaad verleidelijk om ze even te laten springen of klimmen op meubels, maar gelukkig lukt het tot nu toe aardig om consequent te blijven. (En dan nog blijven ze proberen! Net als verstoppen als de gordijnen! Krijg ik ze maar niet afgeleerd! Erg frustrerend!).

Grappig trouwens dat het strijkijzer op Esther ook zo'n aantrekkingskracht heeft. Toen onze oudste net rond kon kruipen kwam ze ook altijd precies ter hoogte van het strijkijzer bij de strijkplank zitten spelen. Kamer van tig vierkante meter tot haar beschikking en zij moest zonodig op die halve vierkante meter onder het strijkijzer zitten. Rare wezentjes zijn het, die kinderen!

Nee, gordijnen heeft ze nog niet zo ontdekt, maar inderdaad wel de leren bank. Dat laat ik ook niet toe, maar ik zet haar meestal ook niet gelijk op de gang ofzo.

Ze speelde inderdaad ook al vaak net onder de strijkplank. Maar nu vind ze het ook erg leuk om aan het snoer te zitten en aan het rekje waar je het strijkijzer op kan zetten. Te gevaarlijk, zometeen trekt ze heel de strijkplank om, of krijgt ze het strijkijzer op haar hoofd. Maar ja, maak dat maar eens duidelijk!

Wij vonden het vroeger ook geweldig om op bedden te springen, we hadden nog van die spiraalbodems op zolder staan. Leek net een trampoline. Erg leuk! Maar moeder was er niet altijd blij mee.

Mijn moeder was er vroeger ook niet blij mee als wij tegen elkaar liepen te kissebissen (om maar weer even on-topic te gaan). En dan dacht ik "Mens, daar hoef jij toch geen last van te hebben als wij tegen elkaar tekeer gaan, laat ons toch onze gang aan!".

Maar nu snap ik dat beter. Zodra die meiden het hier niet helemaal met elkaar eens zijn en de stembandjes hard laten werken, spring ik er ook meteen tussen. Ik kan echt niet tegen dat geruzie!

Zodra er herrie is omdat ze gewoon veel plezier hebben, vind ik het best. Maar hetzelfde aantal decibels veroorzaakt door geruzie en gesim werkt echt op mijn zenuwen!

Vooral de laatste tijd hebben ze er een handje van om op een heel zeurderig en langdradig toontje "Nouuuuuuuuuuuuuuuuu!" tegen elkaar te zeggen als het even niet gaat zoals het  hoort. Bijzonder irritant! (En dat terwijl ik gewoon mezelf hoor praten op dat moment want ik deed dat in mijn jeugd ook zo).

In 1 woord: Herkenbaar.

Ook heel herkenbaar dat je uit moet zien te zoeken wie de aanstichter is.

Mijn moeder gaf vroeger gewoon allebei straf onder het motto "2 vechten, 2 schuld". Ik kon het niet uitstaan dat ze niet de moeite nam om uit te zoeken wie de schuldige was. Maar ook dat snap ik nu. Er is gewoon soms geen beginnen aan.

Vaak kom ik er wel achter alleen al doordat ik weet hoe de 5 minuten voor de ruzie verlopen zijn of als een van de twee de hele dag al aan het kattenkoppen is, maar soms kom ik er echt niet uit en zet ik de ene aan de ene kant van de kamer met wat speelgoed en de andere aan de andere kant. Even apart spelen, even afkoelen en op een gegeven moment zoeken ze weer contact en spelen heerlijk verder.

Daar hebben wij geen last van. maar dat lijkt mij inderdaad ook niet leuk als ze elkaar in de haren vliegen. Voorlopig hebben we alleen te maken met gillen, al wordt het steeds minder gelukkig. Ze heeft nu gewoon door denk ik dat het niet werkt.

Nog zoiets al wekenlang wordt er gegromd,  echt zo'n harde grom die heel erg neerbuigend is, zo van ik trek me toch niks aan van wat jullie zeggen. En dat keer op keer, kwaad wegstampen, het hele feest erbij. Wekenlang hebben we alleen gewaarschuwd dat we het er niet mee eens zijn en nu was ik het beu. 

Daanie ik vind dat je dat goed hebt gedaan. Alleen dreigen helpt niet, dan hebben ze dat een keer door dat het alleen dreigen is en er toch niks gebeurd. Dus goede beslissing hoor.

gr