Hoe kun je een kind van 17 maanden duidelijk maken dat het niet de bedoeling is dat ze gaat gillen of krijsen als ze haar zin niet krijgt?

Esther heeft de laatste paar dagen nogal snel de neiging om te gaan gillen als er iets niet gaat zoals zij dat wil of als ze iets niet mag. En als dat te lang duurt dan gaat ze daarna ook nog krijsen.

Ik denk wel dat er weer kiezen door gaan komen, waardoor ze wat prikkelbaarder is, maar ik vind gillen en krijsen niet acceptabel. Maar hoe maak ik dat nu duidelijk?

Ik ga er in ieder geval niet aan toegeven, want dan denkt ze straks dat ze met gillen haar doel bereikt. Nu zeg ik al wel steeds dat ze niet moet gillen. Maar of ze dat begrijpt? Ze blijft het in ieder geval wel doen.

Typisch dreumesgedrag dus ;-). Nu begint het opvoeden pas echt en is het heel belangrijk om consequent te reageren.  Heb je al geprobeerd om haar op de trap te zetten zodra ze begint te gillen? Ik heb de "trap-methode" regelmatig in de praktijk gezien in onze omgeving en ook bij kindjes van haar leeftijd werkt het goed. 

Groetjes,
Miriam


 

Op de trap doen we nog maar niet. Vind ik te gevaarlijk als ze er af valt.
Wel zet ik haar af en toe op de gang, maar dat was vooral nog als ze iets ondeugends deed.

Gisteren was ik niet thuis met haar, maar bij mijn ouders en toen heb ik haar geprobeerd om af te leiden met andere dingen. Soms helpt het en soms ook niet.

Misschien moet ik haar maar gewoon consequent op de gang gaan zetten als ze gaat gillen, hopelijk leert ze het dan heel snel af.

Ik zou er in ieder geval negeren en haar in de gang zetten. Blijft ze dan nog gillen niet op reageren.
Dan zal ze uiteindelijk begrijpen dat ze zo jullie aandacht niet krijgt.

gr

Als ze erachter komt dan gillen leidt tot "negeren" dan komt ze er vast en zeker snel genoeg achter dat ze je daar niet mee kan overhalen om te doen wat zij wil. 

Ik heb zelf een keer meegemaakt dat een jongetje (toen ongeveer 2 jaar) met mij meeging naar de winkel om boodschappen te doen. In de gang met snoep startte hij het bekende scenario: op de grond liggen en gillen! Vreselijk gênant  natuurlijk. Mijn eerste reactie was gewoon doorlopen en doen of ik het niet zag. Ik liep de hoek om en hij werd stil en liep weer netjes achter me aan.  

Hihi moeder van mijn vriend heeft ook ooit zoiets verteld. Altijd in de stad meneer wilde weer wat hebben.
Nou kon hij schreeuwen gillen alles doen wat ie wil en dan zei hij ook echt van dan blijf ik hier staan.
Dus zijn moeder doorlopen en al die mensen aaaaahhhh zielig!!!!
Ja wil je hem hebben dan zei ze dan altijd haha zeiden ze niks meer en meneer kwam na een x aantal meter weer aangesjokt.

gr

Inderdaad Karin, probeer het echt te negeren, hoe moeilijk het ook is, en consequent zijn daarin.
Later pluk je daar echt de vruchten van hoor! En ik kan het wel een beetje weten hoor, bij ons zijn ze nu 16 en bijna 15, maar de kinderen en ook jijzelf weten dan wel waar je aan toe bent.

Denk er wel aan dat je goed gedrag ook eens beloond, ook dat is belangrijk voor zo'n hummel, dat kan al gewoon een lekkere knuffel zijn of een aai over het bolletje en wat lieve woordjes, zo leren ze snel wat wel en wat niet door de beugel kan.

Wij proberen altijd al goed gedrag te belonen en dan inderdaad met lieve of prijzende woorden of met een knuffel.

Maar wat is dan het beste? Gewoon het gegil negeren en verder gaan waar ik mee bezig ben? Of haar op de gang zetten en dan het gegil negeren?

Negeren in eerste instantie, en als dat niet snel werkt, dan op haar 'tot-rust-plekje' zetten, waar ze weer weg mag als ze tot rust is gekomen. Dat kan heel goed hetzelfde plekje in de gang zijn waar ze bij ondeugend naartoe wordt gestuurd, maar je kan ook ergens een stoel neerzetten waar ze op moet blijven zitten. Wij gebruikten de mat in de gang, daar moesten ze op blijven tot ze weer 'normaal' konden doen.

citaat:
Peter P wrote:
Wij gebruikten de mat in de gang, daar moesten ze op blijven tot ze weer 'normaal' konden doen.
Dat hebben wij ook altijd gebruikt "de mat". Met gillen waarschuwde ik altijd dat ze moesten stoppen en ik zei dat ik tot 5 ging tellen en als ze dan niet stil waren kwamen ze idd op de mat. Het is even doorbijten maar het werkt wel



Edited by - stier67 on 22-6-2007 02:07:46 AM

Ik deed dat waarschuwen enzo altijd alleen de eerste keren, negatieve aandacht is ook aandacht. Na een paar keer moesten ze het weten, en werden ze zwijgend en zonder waarschuwingen naar de mat begeleid. Soms gingen ze tijdens het gillen al uit zichzelf... ;-))

Ik merk nu al dat negeren best wel helpt. Dan houdt ze na vrij korte tijd al op. Dus bedankt voor al jullie adviezen en tips. Het is nog niet nodig geweest om haar op de gang te zetten.

Volhouden Karin!!

Wat super dat het werkt zeg! Wat een slimme donderstenen zijn het toch ook, hè?!

Groetjes,
Miriam

Heel slim! Ze gilt nog wel regelmatig, maar het duurt nooit lang.

Dus wij houden wel vol en hopelijk stopt het gillen dan helemaal.

Ons kereltje heeft het jengelen ontdekt. Zodra ik even wegloop en hij bijvoorbeeld in de box ligt, begint het. Ik probeer er zo weinig mogelijk aandacht aan te besteden, maar soms wordt je er echt bijna gek van. Zo'n hoog jengelgeluidje....het gaat door merg en been. Hij heeft het nooit eerder gedaan. Het lijkt een vorm van aandachttrekkerij, want na een tijdje stopt het wel weer. Zo heeft hij net ook bijna een half uur liggen jengelen op de grond en nu speelt hij weer lekker met een bal. Op zulke momenten kijk ik echt uit naar zijn slaapje ;-)

Groetjes,
Miriam

Dat snap ik Miriam dat dat al zo vroeg begint he, dat aandacht vragen? Het blijft verbazingwekkend..;-))

Ze snappen echt heel jong al hoe ze aandacht moeten trekken, maar soms blijft het moeilijk om te ontdekken of het aandachttrekkerij is, of dat er toch iets aan de hand is. Tenminste dat vind ik wel.

Volgens mij heeft elk kind een periode dat als mama of papa even uit gezichtsveld is dat ze dan huilen. Ze hebben dan volgens mij schrik dat je niet terug komt. Dat moeten ze nog leren.

gr

Ik word er niet onzeker van Daanie. Het verschil tussen echt verdriet en "jengelen" is heel duidelijk. Nou heeft ons zoontje een heel vrolijk karakter en echt verdrietig is hij haast nooit. Maar als hij verdrietig is dan zie je dat wel goed. De tranen gieren dan langs zijn wangetjes en hij is dan echt ontroostbaar. De laatste week heeft hij 's avonds tegen een uur of elf wel eens een soort "nachtmerrie". Hij wordt dan zo ontzettend verdrietig wakker. We halen hem dan even uit zijn bedje, drogen de tranen, proberen een boekje te lezen, hij mag even naar zijn nachtlampje kijken (vraag me niet waarom, maar dat vindt 'ie nou eenmaal geweldig) en dan gaat 'ie weer relatief tevreden zijn bedje in. Op zo'n moment voel je dat zijn verdriet heel "echt" is. Het jengelige dat hij de laatste tijd overdag wel eens heeft, klinkt echt als "gezeur". Gelukkig komt het niet al te vaak voor ;-)