Goed, de waaromfase zitten we sowieso nog middenin en daar zijn we al aan gewend. En nee, het lukt me niet om "Omdat ik het zeg!" te vermijden!

Maar we hebben nu een nieuw verschijnsel: "Wat?".

En niet alleen "Wat?" als de grote dame het echt niet verstaan heeft, maar ook "Wat?" als ze het wel degelijk verstaan heeft. Het is een gewoonte van haar aan het worden om zo ongeveer bij alles wat haar gezegd of gevraagd wordt te antwoorden met "Wat?".

In eerste instantie herhaal je dan nog elke keer wat je gezegd/gevraagd hebt nadat je haar in elk geval de vraag opnieuw hebt laten stellen als "Wat zeg je, mama?".

Maar op een gegeven moment kom je erachter dat ze het wel degelijk verstaan heeft en dat ze gewoon aan het uitproberen is.

Dus als ik nu een "Wat?" krijg, zeg ik: Allereerst vraag je dan nog altijd "Wat zeg je, mama?" en ten tweede volgens mij heb jij mij heel goed verstaan! Dus wat zei/vroeg ik je?

En vervolgens herhaalt ze inderdaad gewoon wat ik haar als eerste zei of vroeg.

Oh, wat een irritante gewoonte van haar zeg!

Is dat een fase waar alle kinderen doorheen gaan of heb ik een vreemde peuter?

Edited by - Sje on 22-4-2007 10:27:32 PM

Geen vreemde peuter hoor! Die van mij doen het ook (nog steeds). Meestal kan ik wel inschatten of het is omdat ze het echt niet horen of omdat ze ...... eh ja, waarom weet ik niet. Meestal negeer ik de laatste WAT??? Bijv: ga je je kamer opruimen?! WAAAAT????? En dan ik weer: als je het niet doet, doe ik het. Meestal zien ze de bui dan al wel hangen en gaan naar boven! Soms haalt het mij het bloed onder mijn nagels vandaan. Ook speel ik het spel wel eens mee. Gewoon elke keer WAAAT????? zeggen als zij mij wat vragen. Dan zijn ze snel geïrriteerd.

Ja, inderdaad, het is meer een "Waaaaat?". Beetje zeurderig komt het eruit. Dat maakt het nog irritanter. Mij haalt het ook soms het bloed onder de nagels vandaan, maar ik probeerde het hier nog mild te omschrijven. Fijn om te weten dat ik geen vreemde peuter heb. Ik heb het vanavond ook uitgeprobeerd om tegen haar eens "Waaaat?" te zeggen. Ze keek me aan en toen begon ze te lachen. Niet brutaal lachen maar zo'n lachje van "Oh mama, jij hebt mij door!". Dus dat ga ik inderdaad eens vaker doen want dat heeft effect.

Ze zijn slim hoor. Vooral meiden. Ik wens je er veel sterkte mee. Meestal probeer ik de lol er maar van in te zien al lukt dat niet altijd.

Ze zijn inderdaad gewiekst. En de jongste heeft nog een gewiekstere uitstraling dan de oudste. De oudste is wel een deugniet, maar ze beseft heel goed wanneer ze te ver gaat en dat zit haar dan ook echt niet lekker. Die lijkt het meest op mij. Ik was vroeger ook zo'n braaf meisje. Maar de jongste.............die oogjes af en toe..............en ze is nog maar 1,5...............ze zegt nu al "Nee" als ik haar iets vraag.............dus als die straks in de peuterpuberteit zit, nou dan zie je mij hier regelmatig in dit forum hoor. Maak ik gewoon een topic met de titel "Klaaghoekje Kleine kleine dame". Kan ik af en toe even wat spuien om daarna weer met frisse moed door te gaan. Maar dan nog.......................wat zijn het toch heerlijke meiden eigenlijk! Ik zou ze voor geen goud meer willen missen!

Grappig dat je oudste braver is dan de tweede. Dat is hier net zo. Ook al is de oudste een jongen en de tweede een meisje. Nummer 1 is heel gevoelig voor een boze mama maar nummer 2 kan nog wel eens brutaal uit de hoek komen en proberen net iets óver de grens te gaan. Was jij thuis ook de oudste? Ik wel en ik herken dit dus ook heel goed. Je zette toch geen grote mond op tegen je ouders?? Nou mijn zusje wel hoor.

Ik was thuis ook de oudste. En ik zie ook duidelijk verschil met mijn zus........de jongste! Tussen ons in zat mijn broer. Die was eigenlijk ook wel braaf. Haalde nooit kattekwaad uit want hij wilde geen vieze kleren! En hij was echt een mama-kindje. Deed ook altijd zonder te mokken een boodschap als mijn moeder dat vroeg. En hij speelde alleen met vriendinnetjes, nooit met vriendjes. Hij kon ook weleens driftig zijn, maar eigenlijk meer tegen mijn zus en mij dan tegen mijn ouders. Kan me bijvoorbeeld ook niet herinneren dat mijn broer echt een lastige puber was. Was ik ook niet. Mijn zus wel. Achteraf weten we waarom mijn broer zich nooit als een echte ravottende jongensjongen heeft gedragen: hij woont nu samen met een vriend! Hihi! Dus onze oudste heeft 2 peetooms in plaats van een peetom en een peettante! Maar wat grappig inderdaad dat jij als oudste dezelfde ervaringen hebt als ik. Ik durfde ook geen grote mond open te zetten tegen mijn ouders hoor! En ik was braaf altijd op tijd thuis. Strafwerk op school? 1x! En dat was nog niet eens mijn eigen schuld! Eruit gestuurd worden in de klas? Nooit! Spieken? Nooit! Scripties van anderen overschrijven? Nooit! Echt superbraaf was ik!

Geef me de hand meid. Superbraaf. Zelfs nu nog. Als (vooral) mijn vader mij een goede raad geeft zal ik die eigenlijk zonder na te denken opvolgen omdat ik anders denk dat ik brutaal ben tegen hem. En toch is hij geen boeman of zo hoor! hihi

Nou ik geef inmiddels wel ietsje meer tegengas, maar ik zal me nog steeds niet op het grote-mond-pad begeven. Mijn zus wel, die zegt nog vaak zat net zo makkelijk "Mahaaaaaaaaaaaaaaaaaam!" als ze mijn moeder duidelijk wil maken dat ze niet zit te wachten op bepaalde adviezen ofzo. En ik ga ook helemaal niet formeel met mijn ouders om ofzo. We gaan gewoon met elkaar om alsof we van dezelfde leeftijd zijn, ik zeg bijvoorbeeld ook geen "u" tegen ze ofzo, gewoon "Jij". Alles is altijd bespreekbaar. Heel relaxed en modern altijd al geweest eigenlijk. Onze achternaam is nog net geen "Cosby". ;-) Maar ik ben gewoon nog steeds de brave Esther. Hihi! Edited by - Sje on 02/08/2006 22:36:26

The Brady Bunch?????

Herkenbaar herkenbaar.... Ik was nummer 2 en de dondersteen dus. En nog steeds .

En ik zou wel een kopie van Sje kunnen zijn. Ik was ook de oudste en ook altijd superbraaf. Nog steeds trouwens ;-) Ook had en heb ik nog steeds een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Soms wel eens lastig. Ik had altijd het gevoel voor mijn broertjes en zusjes te moeten zorgen.

Ja heel herkenbaar ik ben de oudste van vijf en ik was idd ook superbraaf. Het is zelfs zo erg dat als mijn ouders mij een advies geven waar ik het eigenlijk niet mee eens ben, ik niet goed weet hoe daar tegen in te gaan maar daar zal ik binnenkort een heel nieuw topic over openen. Gr. Daanie

Willen alle echte Sje's en reserve-Sje's zich in dit topic verzamelen! Hihi! Wat grappig zeg dat de oudste kinderen uit een gezin vaak de braafste zijn. Ik ben benieuwd naar je topic Daanie. Inderdaad Karin, dat verantwoordelijkheidsgevoel! En ben jij ook altijd degene die de kar trekt als er iets geregeld of georganiseerd moet worden, bijvoorbeeld voor huwelijksjubileum ouders, vader- en moederdag, etc.? Ze waren het in ons gezin zo gewend dat ik daar steeds de eerste stap in zette dat de paniek ongeveer uitbrak toen ik eens uitprobeerde wat er zou gebeuren als ik niks deed. Loop je dus alsnog zelf alles op het allerlaatste moment te regelen, dus eigenlijk had ik er alleen mezelf mee. Gelukkig trekken mijn broer en zus nu ook de kar regelmatig.

Ja inderdaad Sje, ik moet ook altijd het initiatief (wat een lastig woord!) nemen bij cadeaus etc. Wij gaven mijn ouders op hun trouwdag altijd een bloemstuk en ik regelde dat altijd. 4 jaar geleden had ik daar geen zin in en geen tijd voor (net verkering -> is belangrijker), dus had ik tegen mijn zus gezegd dat zij het maar moest regelen. Was ze op pad geweest om iets te kopen, maar erg onzeker, dus ging ze mij weer bellen wat ze nu moest halen. Echt irritant. Vanaf die tijd is het meer een gewoonte geworden dat we ieder voor zich maar iets regelen. Ook is het vaak zo dat ik vind dat we per persoon veel meer kunnen bijdragen, omdat ik vind dat onze ouders heel veel voor ons gedaan hebben en nog steeds doen. En dan willen zij maar 10 euro of 5 euro geven voor bijvoorbeeld een 30-jarig huwelijksjubileum van mijn ouders. Dan baal ik altijd zo! Dus ik ben altijd blij als dat soort gelegenheden weer voorbij zijn.

Wij doen ook weer vaker ieder voor zich. Cadeaus met vader- en moederdag hebben we jaren geleden afgeschaft in overleg met mijn ouders, want we wisten van gekkigheid niet meer wat we moesten verzinnen. Dus hadden we bedacht om dan tussen vader- en moederdag in met z'n allen uit eten te gaan op kosten van mijn broer/zus en ik. Is 2 jaar goed gegaan en daarna verwaterd. Dus nu zitten we weer lekker ouderwets op een kleinigheidje als een bloemetje of een fles wijn ofzo. Wij zijn het gelukkig altijd wel eens over bedragen en we zijn ook alledrie geen krenten ofzo, dus dat maakt het al een stuk makkelijker. We hebben er alleen een zus bij zitten die het woord "planning" niet in haar woordenboek heeft staan. Raar dat ze zulke woordenboeken verkopen trouwens! Dus dat brengt nog weleens spanningen en geregel op het laatste moment met zich mee.

Wat hebben wij als eerstgeborenen toch een verantwoordings gevoel meegekregen. Er stond ooit eens een artikel in de Libelle of de magriet over de plek die je inneemt in een gezin, en dat dat een groot gedeelte van je karakter bepaalt. Ik heb in de loop der jaren gemerkt dat daar veel waarheid in zit.

Ik kan me daar ook heel goed iets bij voorstellen!

Ja, hier nog een oudste, braafste, verantwoordelijkste (is geen woord) meest engelachtige kind. Een tante van mij zei eens dat ik 'akelig lief' was. Zij was thuis de jongste. Ondertussen ben ik aardig bijgetrokken, hoor, maar het heeft heel lang geduurd voordat ik eens mijn mond open leerde doen! Maar toen dat eenmaal op gang kwam...... Hahaha. Onze Oudste is wel de meest verantwoordelijke, maar niet overdreven braaf, wel heel serieus. Jongste is ook echt de jongste, zo'n vlindertje, zorgeloos en haar tijd zal het wel duren en Middelste is altijd aan het redderen en onderhandelen tussen Oudste en Jongste of tussen kinderen en mama of zo. Die zit vaak 'er tussenin' en uiteraard vormt dat mede je karakter. Groetjes, Anja

Ik ben in de loop der jaren ook bijgetrokken hoor als het gaat om mondiger, assertiever, pittiger etc. Maar dat brave schilletje blijft er omheen zitten.