Ik heb misschien een wat ongewone vraag, maar wel een vraag die me vaak bezighoudt als ik denk aan onze kinderwens.

Je hele leven verandert natuurlijk zodra je zwanger bent en je kindje geboren wordt.
Wij werken allebei fulltime en dat is iets wat ik niet zou willen blijven doen als er een kindje komt. Daarentegen zou ik ook niet willen stoppen met werken.

Maar hoe regel je dit qua oppas, financiën etc.

Ik ben gewoon eens benieuwd in hoeverre andere dit mee laten wegen en of het misschien in de praktijk vanzelf gaat.

Leuk Lianne, dat jullie graag een gezinnetje willen.

Qua oppas kan je niet adviseren, ik ben nl gestopt met werken om me full-time op het moederschap te storten toen onze oudste op de wereld kwam.

Wat financiën betreft is het moeilijk voor een ander om daar iets over te zeggen, ik kan niet in jullie portomonee kijken en weet ook niet hoe jullie vaste laten zijn.

Voor ons was het ruim 18 jaar geleden erg makkelijk. Wij woonden sinds ons trouwen in een oud huis. Een salaris ging op aan het klussen, uit- en verbouwen, van het andere salaris werden de andere zaken betaald. Toen ons huisje zover was om een gezinnetje te herbergen, kondigde onze oudste zich aan.

Zoals je merkt waren wij gewend om het maar met een salaris te doen. Daarbij gaven wij niks om uitstapjes en etentjes, we waren gewoon altijd thuis bij onze dochters. Onze hobby's waren de kinderen en de tuin. Dus een laag uitgave patroon.
We hadden heel bewust gekozen (en gelukkig ook gekregen) voor kinderen, daar hebben we zeker de eerste jaren ons zelf voor weggecijferd.

 

Wat goed van je dat je je niet alleen laat leiden door je emotie Lianne. Kinderen kosten veel geld, dus het is zeker slim om er eerst goed over na te denken.

Wij hebben destijds eerst een huis gekocht, zijn daarna getrouwd en toen we helemaal gesetteld waren zijn we voor "de uitbreiding" gegaan.Op dat moment hadden we 2 goede inkomens. Toen oudste geboren is, ging hij vanaf 10 weken 3 dagen per week naar de crèche. Het nadeel vond ik wel dat ik hem zo weinig zag, want als ik hem 's avonds ophaalde, ging hij direct naar bed. Op vrije dagen was ik vaak te moe om heel actief met hem bezig te zijn.

Een jaar later is de tweede geboren. Na haar geboorte ben ik ontslagen, omdat mijn werkgever vond dat 2 kinderen te vaak ziek werden en parttime werken sowieso niet handig was. Aansluitend heb ik toen een andere functie gevonden die erg pittig was. Op een gegeven moment was ik zo moe van het constant rennen en vliegen dat ik helemaal gestopt ben met werken. 

Nu moeten we dus van één goed inkomen rondkomen met 2 kleine kinderen. Dit is goed te doen, maar we moeten nu wel wat beter op de uitgaven letten. De kinderen gaan nog steeds 1 dag per week naar de creche zodat ik vanuit huis nog een administratie voor een klant kan voeren. De kosten van de creche vind ik wel meevallen en ik vind het erg goed voor de kinderen dat ze ook buitenshuis leren omgaan met andere mensen/kinderen.

Nee je kunt inderdaad niet in iemands portomonee kijken.
Maar ik kan wel verklappen dat wij, voor jonge mensen, een laag uitgave patroon hebben.

Wij maken ook minimaal dure uitjes. En tripjes naar het bos, strand, etc zijn de kosten niet.

Dankje voor jullie antwoorden. Ben benieuwd naar meerdere ervaringen.

Toen ik zwanger was van Esther (nu ruim 3) was ik vast van plan om weer parttime te gaan werken. Het contract wat ik had liep echter af op het moment dat mijn zwangerschapsverlof inging. En toen diezelfde werkgever mij later alsnog benaderde of ik weer wilde komen werken heb ik toch "nee" gezegd, omdat ik het op dat moment helemaal niet zag zitten om mijn kind weg te brengen naar de kinderopvang. Ik wilde er gewoon zelf voor zorgen. En wij konden en kunnen het net redden met 1 salaris.

Inmiddels neig ik nog wel eens naar wel weer te gaan werken, omdat ik soms toch wel verlang naar de contacten met collega's en het gewoon even Karin te kunnen zijn ipv moeder. Maar ik ben er voor mezelf alleen nog niet uit hoe dat dan allemaal geregeld moet worden als de kinderen ziek zijn. En vooral met 2 kinderen heb je best snel dat er weer 1 ziek is.

Dat ziek worden is inderdaad het grootste probleem. De meeste werkgevers zitten niet te wachten op moeders die steeds hun kind op moeten halen van de creche. Onze ervaring is trouwens wel de kinderen voornamelijk in het eerste "creche-jaar" ziek worden en daarna nauwelijks meer. Extra bijkomend nadeel is dat het hele gezin dan ook meteen ziek wordt. In het jaar van zwangerschap en het eerste jaar van je baby loop je grote kans om minder populair te worden bij collega's en werkgever ;-)

Een heel ander verhaal dan maar? Wij trouwden toen we 23 en 20 waren, en hebben 7 jaar samen gewerkt. Toen vonden we dat we klaar waren voor een gezin, en ik ben meteen gestopt met werken na de geboorte van de oudste. Geen minuut spijt van gehad, hoewel ik, zeker de eerste tijd, de sociale contacten wel miste. Financieel is het best moeilijk geweest de eerste jaren, ma\ar wij hebben altijd gezegd dat we vonden dat het van 1 salaris moest kunnen, en dat hebben we dus moeten bewijzen ook.

Wat ik mij wel afvraag, is of het ook met één salaris lukt als ze ouder zijn en bijvoorbeeld naar de middelbare school gaan. De luiertijd is prijzig, maar volgens mij is de middelbare school tijd nog veel duurder, toch?

Middelbare school is inderdaad en dure tijd. Mijn 2 oudsten samen samen op de middelbare school en dat hapte er flink in. Bovendien wil je je kinderen ook nog laten sporten en dat kost ook weer het nodige. Verder groeien ze in die periode als kool en helaas kosten de kleren dan ook het nodige. Zodra ze in de volwassen maten vallen betaal je volwassen prijzen. Wij hebben hier 4 kinderen groot gebracht met 1,5 salaris. Met 1 zou dat echt heel zwaar zijn geweest.

Ik was na mij 1e ook gestopt met werken om voor de kleine te zorgen maar vloog tegen de muur op en ben na 2,5 jaar weer gaan werken (2e was inmiddels geboren). Wel eerst 9 jaar vanuit huis een administratie gedaan. Dus tussen luiers verschonen en huishoudelijke taken door. Dat betekent dus voornamelijk 's avonds. Toen dochter (3e kind) 4 jaar was buitenhuis aan de slag. Wel altijd onder schooltijd met met goede oppas (oma) achter de hand. Ook nog een 4e kind gekregen. 

grtz

Marion

Bij ons ging en gaat het goed met 1 salaris. Het heeft er zeker mee te maken dat M1 goed carrière heeft gemaakt en ook goed verdient. Met een (beneden)modaal salaris zal het niet zo gemakkelijk zijn denk ik.

In de meeste gevallen hier is er dus toch iemand gestopt met werken. Bij ons ook en dat hadden wij van te voren nooit verwacht! Beide zijn we hoog opgeleid en hebben/hadden een goede baan. Ik zou er dus zeker van uit gaan dat er een kans bestaat dat één van beide uiteindelijk wil of moet stoppen met werken Lianne en dat je dan dus ook nog alle uitgaven moet kunnen opbrengen.

Groetjes,
Miriam

Wij hebben ons de eerste jaren ook heel makkelijk kunnen redden met een salaris, terwijl het salaris van mijn man toen echt niet giga hoog was. Een kwestie van priotiteiten stellen. En als er de kippen bij zijn als mijn oudste zus haar kledingkast ging opruimen ;-)). Ik heb jarenlang echt heel weinig aan kleding voor mezelf uitgegeven.

Ik ben wel toen de jongste een jaar of 4 was als invalkracht (avonden en weekenden) in de zorg gaan werken, maar dat was puur om onze 12,5 jarige huwelijksreis te kunnen bekostigen. Daarna ben ik daar ook gestopt met invallen.
Gelukkig hoeven we nu niet meer elk dubbeltje om te draaien en kunnen we ons wat meer luxe en comfort veroorloven.

Probeer eens een poos om het van een salaris te doen, dan weet je of het kan. Bedenk dat als je full-time moeder bent op andere vlakken weer minder geld kwijt bent. Eventueel een auto eruit, tijd genoeg om maaltijden klaar te maken i.p.v. kant en klaar eten of afhaalmaaltijden. Geen creche-kosten, zelf tijd genoeg om je huis en tuin bij te houden. Ook maakte ik toen bijna alle kleertjes voor mijn meiden zelf, tijd genoeg als full-time moeder en trouwens ook heel leuk om te doen.
Ik vraag me wel eens af of het allemaal wel loont om bv 20 uur te blijven werken als je salaris niet zo hoog is. Misschien schiet je er als je alles bij elkaar optelt, wel niet eens zo veel mee op.

Dat is inderdaad waar Gompy. Ik had een goed inkomen en werkte op het laatst 20 uur per week. Maar wij gaven veel uit aan boodschappen en afhaal-eten, de kinderen aten vaker potjes etcetera. Nu heb ik alle tijd om zuinig te leven en het scheelt financieel helemaal niet zo veel.

@Gompy, inderdaad, ik heb ook eens in het verleden een collega gehad die parttime werkte en van wie het hele salaris opging aan opvang van de kindjes op dagen dat zij werkte. Die is dus ook gestopt met werken want het was het ene gat met het andere vullen. 

Ik heb altijd gezegd dat ik thuisblijfmoeder wilde worden zodra ik bevallen zou zijn van een eerste kindje. Maar wel onder de voorwaarde dat het financieel haalbaar was.

En dat is gelukt. Na de geboorte van de GKD ben ik thuisgebleven en ik werk nog steeds niet buitenshuis.

Wij redden het tot nu toe makkelijk op 1 salaris. Maar ondertussen hebben we al wel het een en ander aan spaargeld achter de hand want we realiseren ons dat er duurdere perioden aan gaan komen naarmate de kinderen opgroeien. Als het echt nodig is kan ik altijd nog gaan werken, maar zolang het financieel niet per se hoeft en er bij mij niks kriebelt om weer aan de slag te gaan, vind ik het prima zo.

We hebben ook voor beiden een spaarrekening en we zien tegen de tijd dat ze 18 zijn wel hoe dat geld besteed gaat worden. Bijv. rijlessen.

Ik vind het heerlijk dat ik er helemaal kan zijn voor de dametjes. Neemt niet weg dat ze vaak zat gaan logeren of andere sociale bezigheden hebben dus het is niet zo dat ze hele dagen bij me op schoot zitten.

Ik hoef nooit wat te regelen als er eentje ziek thuis van school is en aangezien meneer Sje op maandag thuis werkt en op vrijdag vrij is, kan ik buitenschoolse activiteiten zoals bijv. zwemles zo regelen dat het ene kind nooit verplicht mee hoeft als het andere kind bijv. zwemles of balletles heeft. Kan nooit tof zijn voor een kind om elke week mee te moeten kijken naar de zwemles van haar zusje dus zolang ik de luxe heb dat meneer Sje zoveel thuis is, profiteer ik daarvan.

Nadeel aan thuisblijfmoederschap is wel dat je netwerk aan oppas- en logeeradressen een stuk kleiner is dan van ouders die beiden werken. En als we dan eens een oppasadres nodig hebben, voel ik me bijna bezwaard dat ik het vraag of het uitkomt. Gewoon omdat ik het helemaal niet gewend ben. Mijn zus vraagt het veel makkelijker, maar die werkt 3 dagen per week dus die is het ook meer gewend om gebruik te maken van oppassen.

Dat is inderdaad een voordeel als je thuis bent, geen geleur met kinderen om een oppas. Vanmorgen heel vroeg stond hier de buurvrouw aan de deur. Of ik een paar uurtje op kon passen, ze zat enorm omhoog, normaal sta ik dan gelijk klaar maar vanmorgen moest ik met mijn moeder weg dus kon echt niet. Maar dan vind ik het zo rot voor haar en voel ik me gewoon schuldig :-(  Omdat je zelf gewerkt hebt met kinderen weet je gewoon hoe belangrijk een vangnet is.

Mijn schoondochter gaat minder werken als de kleine er is. Nu werkt ze 4 dagen en dat worden er straks 2,5. Financieel kunnen ze dat mindere inkomen wel dragen. De kleine gaat 2,5 dag naar haar moeder. Haar moeder werkt, heeft een kapsalon aan huis, maar haar vriendin past dan op. Ik vraag me af hoe lang dat goed gaat, 2,5 dag is best veel en die vriendin is nog best vaak ziek (ziekte van Crohn). Maar goed, het is hun keuze en ik bemoei me daar ook niet verder mee. Heb uiteraard gezegd dat ze bij oppasnood altijd kunnen bellen.

Of je het red met 1 salaris is natuurlijk altijd afhankelijk van de hoogte van het inkomen maar ook het aantal kinderen. Maar wat Gompy zegt, probeer het gewoon eens een tijdje met 1 te doen. Zet 1 salaris weg en probeer van het andere te leven.

Ook hier altijd gespaard voor dingen voor de kinderen. Rijlessen hebben de oudste 3 van Oma gehad maar of ze die voor jongste ooit nog zal kunnen betalen, daarrekenen we niet op. Verder gaat hij in de 2e klas naar Engeland, in de 3e naar Vlaanderen en in de 5e naar Rome. Spaarpotje daarvoor is wel handig.

 

grtz

Marion

Houdt ook in de gaten dat er grotere uitgaven zijn, die niet elke maand terugkomen. Denk aan een andere auto (elke 5-7 jaar, als je tweedehands koopt misschien wel vaker), een nieuwe (af)wasmachine, onderhoudskosten van het huis, verwarmingsketel (na 10-15 jaar)... Als je alleen probeert een paar maanden van 1 salaris rond te komen, tellen die dingen niet mee, en dan kom je jezelf wel tegen. (Natuurlijk zijn er ook incidentele inkomsten, belastingteruggaaf, vakantiegeld, dertiende maand)

citaat:
Marion60 wrote:
Maar wat Gompy zegt, probeer het gewoon eens een tijdje met 1 te doen. Zet 1 salaris weg en probeer van het andere te leven.

Ik ben tijdens de zwangerschap van de eerste begonnen met het bijhouden van een soort kasboek in excel. Gewoon eens zien waar het geld nou precies naar toe ging allemaal. Wat er per se wel nodig was en wat eigenlijk niet per se nodig was. Dat document telde per kostensoort op en aan het eind van de maand had ik een totaalbedrag zodat ik kon zien of we op 1 salaris konden leven. Kon dat niet, dan had ik alsnog kunnen beslissen om parttime te blijven werken.

Ik ben dat zo gewend geraakt dat ik al mijn bonnetjes nog steeds invoer. Niet om krenterig te zijn maar gewoon leuk om te zien hoe het uitgavenpatroon is elke maand. Maar het was destijds in elk geval een goede manier om overzicht te krijgen of we op 1 salaris met z'n drietjes door konden.

Ik doe iets soortgelijks. Elke maand maak ik een dump van de bankmutaties naar excel en verdeel het naar kostensoorten. Ik heb per kostensoort een "maandbudget" en als er teveel overschrijding is, weet ik dat we dat in de gaten moeten gaan houden.

Ook houd ik de boodschappenlijst in excel bij. Ik heb 3 winkels waar ik regelmatig kom en de prijzen van noteer aan de hand van de kassabonnen. Je koopt toch vaak dezelfde artikelen dus zo krijg je vrij snel inzicht in welke artikelen waar goedkoop zijn. 

En sinds kort houd ik maandelijks de meterstanden van gas en electra bij. We zijn nogal geschrokken van de afrekening. Twee kindjes die regelmatig in bad gaan en 2 uitgeputte ouders die ook dagelijks in bad gingen. Dat hakte er nogal in. 

En zo zijn er genoeg mogelijkheden om te besparen als dat nodig is. 

Wij hebben uitgerekend wat we op jaarbasis kwijt zijn aan vaste lasten, dat bedrag hebben we gedeeld door 12 maanden. Elke maand gaat dat bedrag (neem het voor de zekerheid wat ruimer) automatisch naar een aparte bankrekening waar dus alles van betaald gaat worden (wel jaarlijks het bedrag indexeren).
Verder sparen we automatisch en wat er dan dus "overblijft" gebruiken we voor de gewone dagelijkse uitgaven.

We zijn hier mee begonnen toen we het van een salaris moesten gaan doen, intussen al ruim 18 jaar en het bevalt ons nog steeds prima. Op deze manier is er altijd geld om een verzekering of wat dan ook te betalen. Zeker een fikse (auto)verzekering komt vaak maar eens per jaar en dan zul je net zien dat je die maand al teveel hebt uitgegeven.

Daarom probeer ik zoveel mogelijk in maandelijkse termijnen te betalen.

Verzekering, motorrijtuigenbelasting, etc. zijn gewoon maandelijkse uitgaven hier.

Automatische incasso's doe ik ook niet aan als het niet per se hoeft. Voor die paar euro acceptgirokosten die je uitspaart doe ik het niet. Ik wil het zelf onder controle hebben wat er wanneer van mijn rekening gaat en ik heb de boel zodanig op de rails dat ik rekeningen altijd meteen kan betalen dus ik vind automatische incasso in ons geval niet nodig.

Zo kom ik nooit voor grote verrassingen te staan.