Hier in huis worden we sinds deze week geconfronteerd met het eerste peutergedrag van ons lieve kereltje: de driftbui. Ik heb het nu zelf 1 keer gezien, Jeroen is een keer aan de beurt geweest en vandaag heeft hij zijn nieuwe kunstje ook op de creche laten zien. Wel schattig om te zien hoor, zo'n klein ventje dat zich zo enorm druk ligt te maken om zijn zin te krijgen. Wel sneu dat hij zulke vervelende ouders heeft die niet toegeven ;-). We hebben inmiddels ook een goeie oplossing: we zetten hem in de box en dan is hij weer vrij snel rustig en tevreden. Ik denk dat het toch te maken heeft met het gevoel van afbakenen van grenzen/vrijheid. De box is een kleine ruimte en als er weinig te zien en beleven is, heeft dat een kalmerende werking. Maar dat is mijn psychologische verklaring.

Hoe gaan/gingen jullie om met driftbuien? En verbeeld ik het me, of is onze zoon er met 13 maanden erg vroeg bij? Ik hoop niet dat dit een voorbode voor de komende jaren is!

Groetjes,
Miriam

Ik voel me bijna schuldig dat ik het zeg, maar ik heb het nog nooit meegemaakt met onze meiden. Nou heb ik wel begrepen dat over het algemeen jongetjes vaker driftbuien hebben dan meisjes, hoewel ik laatst ook nog een meisje meegemaakt heb dat er bijna in bleef.

Ik heb dus helaas geen gouden tip voor je. Enige bekende toverwoord dat bij heel veel opvoedkundige obstakels werkt is "negeren".

Alle sterkte met de kleine pittige man!

Grappig dat je dat zegt, pittig, want hij is normaal het tegenovergestelde van pittig. Hij is eerder sullig en te lief dan dat hij pittig is. Dit gedrag was dus ook echt even nieuw voor ons. 

En volgens mij heb je gelijk hoor. Negeren werkt het beste. Hij laat zich ook niet troosten of zo, dus ik denk dat de box de beste oplossing is voor hem.

Ik heb trouwens het idee dat hij de laatste tijd last heeft van zijn tandjes. Misschien dat dat de reden is voor zijn plotseling vreemde gedrag. 

Voorlopig doe je het dus goed met die truc met de box, want het valt volledig onder negeren.

Kan best dat die tandjes hem ook geen goed doen. Ik verplaats me heel vaak in mijn kinderen. Stel, ik had dagenlang achter elkaar last van doorkomende tanden, zou ik dan vrolijk en vriendelijk blijven? Nee, het zou mij ook mateloos gaan irriteren en op een gegeven moment zou ik doordraaien. Dus het kan best een samenloop van omstandigheden zijn.

Hij heeft de leeftijd dat hij gaat uitproberen (altijd rond het jaar met die kleine moppen) en hij heeft een lichamelijk ongemak. Het een versterkt het ander waarschijnlijk.

Wel grappig dat het een wolf in schaapskleren blijkt te zijn, die kleine man van jullie.

Ik moet er ook niet aan denken om dagenlang of wekenlang met zere tanden rond te lopen. En dan heeft hij door de kou ook nog eens een hele droge huid. Ik weet uit ervaring hoe pijnlijk dat kan zijn. Het arme kind heeft het ook niet makkelijk ;-). 

Ik denk dat het ook goed is dat ze je op een gegeven moment een beetje gaan uitproberen. Dat hoort ook bij opgroeien. Grenzen verleggen en opzoeken. Ik zie het maar als een eerste stapje naar zelfstandigheid.  

Wij zonderden ze af, gaven natuurlijk niet toe, en inderdaad, dat hielp. Soms. Soms gingen ze naar ons gevoel uren (was een minuut of vijf waarschijnlijk) door, en daar wordt je moe van...

Ik denk niet dat 13 maanden erg vroeg is.... Ik denk dat onze zoon ook zoiets was, toen hij het beleg van zijn brood at en dan geen nieuw beleg kreeg. Dan werd hij zo kwaad dat 'ie zowat uit z'n kinderstoel stuiterde... waarop wij dus de stoel uit de standaard haalden en op de grond zetten. (zo'n stoeltje met tafeltje wat op een korte kant staand het onderstel voor het stoeltje was, heel ouderwets denk ik!) Hij was nog niet in staat er zelf uit te klimmen en kon op deze manier ook niet ver vallen (wat gewoon eng leek), raas maar even uit!
Ik hoop dat je er ontspannen mee om kunt blijven gaan, dat hij in de box weer snel rustig wordt helpt daar wel bij denk ik. 't Is een goed teken, dat er zoveel pit in zit! ;P

Het is ook geen verkeerde eigenschap als ze uit gaan proberen hoe ver ze kunnen gaan. Hoort allemaal bij het opgroeien. Het moeten ook weer geen watjes worden toch?!

Onze zoon doet het tegenovergestelde met broodbeleg Louise. Het beleg spuugt hij uit en het brood eet hij op. Stukjes fruit spuugt hij de laatste tijd ook uit, terwijl potjes er moeiteloos in gaan. Hij kijkt er nogal zelfvoldaan bij als hij het doet, dus hij is ons duidelijk aan het uittesten. Bij dat gedrag haal ik het eten gewoon weg. Opperdepop! Morgen weer een nieuwe kans.

Goed bezig!

Vraag van Kelly7785:

Hallo allemaal,

ik heb een dochertje van 11 maanden en zij heeft vreselijk driftige momenten! Al er iets niet naar haar zinnetje gaat of haar iets wordt afgepakt (ed) dan kan ze soms zo gillen en schreeuwen en dan gooit ze zichzelf in één klap achterover!!! Meestal zetten we haar dan een stuk van ons weg, ergens midden in de woonkamer ofzo, en dan word ze eigenlijk bijna gelijk wel weer rustig! (soms doet ze het zo hard op de grond ofzo iets, dat ik haar wel even moet troosten haha)
Vinden jullie dit normaal gedrag? Is het ons uittesten of zal het echt erge drift zijn, ik vraag me af of er meer baby's zijn die hier last van hebben of is mijn kleine prinsesje erg vroeg hihi! Ik ben heel benieuwd!

Groetjes Kelly. <!-- Het forumbericht -->

Heel herkenbaar! Die fase heeft onze oudste ook gehad. Gewoon blijven negeren en goed gedrag een tijdje overdreven belonen. Een vrolijke stem doet al wonderen. Na een paar keer is dit gedrag weer over tot de volgende testperiode ;-)

Heel vervelend, die driftbuien!!

Mijn dochter van 9 maanden heeft het net sinds 1,5 week. Als ik haar even in de box leg, dan begint ze meteen te krijsen/gillen/huilen!!

Ik laat haar dan gewoon alleen in de box, en houdt ze vanzelf wel op, maar dat duurt echt heel lang, denk wel 10 a 15 minuten.

Ze krijgt nu weer tandjes  er bij, misschien heeft dat ook wel een beetje te maken met die driftbuien?? dat ze niet lekker in haar vel zit?

 gr Gaby

Hoi Gaby,

Allereerst welkom op de site.

Hoe oud is je dochtertje precies in weken? Het kan wat die driftbuien betreft namelijk zijn dat ze midden in een ontwikkelingssprongetje zit. Zie het Oei-ik-groei-boek.

Herkenbaar. Rondom 9 maanden worden ze ook een beetje eenkennig. Wat bij onze oudste goed hielp, was "Kiekeboe" spelen. Dan weten ze dat je ook weer terugkomt.

Wat wij ook vaak deden, opvoedkundig natuurlijk heel fout, was in de box met de televisie aan. Dan ging hij daar mooi naar staan kijken. Dit was vooral 's ochtends wel eens handig als we een kwartiertje of halfuurtje moesten overbruggen om onszelf klaar te maken.

Is het alleen dat ze gaat krijsen/gillen/brullen als je haar in de box neerlegt? Of is het altijd als je haar neerlegt, bijvoorbeeld ook in bed?

Kinderen kunnen ook nog wel eens een oorontsteking hebben en als je ze dan neerlegt dan gaan ze ook krijsen, omdat het pijnlijk is doordat er meer druk op de oortjes komt.

Bij mijn oudste speelde dat elke keer op als ze tandjes kreeg.

Hoi Miriam,

Ja die driftbuien.....het zoontje van mijn zus heeft daar ook een tijdje wat last van gehad. Bij hem kwam het puur omdat hij zoveel energie had en zoveel tegelijk wilde doen maar dat niet kon uiten, dat hij driftbuien kreeg. Je zoontje was 13 maanden toen het begon, dat is de leeftijd dat ze alles leren en graag willen ondernemen...en dat ondernemen gaat nou eenmaal lastig als je zo klein bent. Dat is gewoon frustratie! Jongentjes hebben het ook wel iets vaker dan meisjes, dus ik zou me niet ongerust maken en gewoon doorgaan met lief voor hem zijn en goed je grenzen aangeven! Succes en hou me op de hoogte!!!

Groetjes 

Ik zit met een dilemma, eind november gaat mijn broer verhuizen en dat weekend heeft hij de kinderen. Klussen, en verhuizen waar de kinderen bij zijn vindt broer niet zo prettig. Het is gevaarlijk, en je hebt dan toch minder aandacht voor ze. Het gaat om een lang weekend ( vrijdagmiddag/ t/m dinsdagochtend) vier nachtjes dus dat hij ze altijd heeft. Dus nu is er een optie, logeren dat weekend. Broer dacht gelijk aan mij. 

De kinderen hebben hier nog nooit gelogeerd. En dan gelijk 4 nachten is best heftig. Proef logeren voor die tijd is geen optie. Mijn broer ziet ze zelf al amper, en wil dan die dagen nog even papa momenten hebben. Gezien hij met de verhuizing ook amper tijd kan vrijmaken.

Ik ben gek op mijn neefje (6 jaar) en nichtje( 3 jaar). Alleen er is een probleem waar ik tegenop zie. Nichtje kan soms enorme woede aanvallen ( driftbuien) krijgen. Dan slaat ze rood/paars aan. krijzen, vuisjes ballen enz. Ik denk dan soms, meisje ff kalm straks ontplof je. Ze blijft ook vrij lang in die buien zitten.

 Bij haar opa en oma ( moederskant) mag mijn nichtje niet meer logeren. Ze heeft schijnbaar enkele woede aanvallen bij opa en oma gehad, en zij konden daar niet goed tegen. Neefje mag daar wel logeren. Onder het motto, hij hoeft niet de dupe te zijn, van de drirftbuien van zusje lief.

Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen, om tegen neefje te zeggen, jij wel. en tegen nichtje te zeggen, sorry jij mag niet logeren. Ik wil geen onderscheid maken. Het is allebei wel, of allebei niet. Toen broer lief opperde tegen de kinderen dat ze dan misschien een weekend bij mij mogen logeren zei nichtje gelijk: Mag ik ook?

Ik vind het best lastig ( papa is dan druk aan het verhuizen enz) en dan zeg je niet even snel. gaat niet, dus terug naar huis. Nichtje heeft hier ook wel eens driftbuien. Voorbeeld, laatst sprak ze heel onduidelijk (brabbelen) ze kan heel goed als ze haar best doet verstaanbaar praten. Dus ik zei: Meisje, zo versta ik je niet. Praat eens duidelijker, dat kan je best je bent al zo'n grote meid. Dan zegt ze: Kan ik niet. Ik : Dat kan je best meisje, zo versta ik je niet en dan weet ik niet wat je wilt. En hoppa haar driftbui is losgebarsten, kan ik niet, kan ik niet, kan ik niet. Krijzen, stampen, schreeuwen enz.... Denk dat het veel onzekerheid is en frustratie.

Omdat het bij opa en oma mis ging, zegt broer lief ook. Denk je dat het bij jou wel zal gaan? Ze kan die buien ook bij jou krijgen .Phoe moeilijk hoor. Begrijp me niet verkeerd, in het algemeen is het een super lief meiske. Ik hou zielsveel van d'r, en ook van haar grote broer. Ze zijn me allebei even dierbaar. Maar neefje is in bepaalde opzichten een makkelijker kind. Neefje overziet dingen meer,  kan  zichzelf wat beter vermaken, hij natuurlijk ook wel eens boos, of verdrietig. Maar geen extreme woede aanvallen zoals zijn zusje lief.

Ik zit er best mee. Gewoon proberen?  Nogmaals het is allebei wel, of allebei niet. Ga echt niet tegen nichtje zeggen, nee jij niet. Kan ik niet over mijn tante hartje verkrijgen. Misschien maak ik me te druk, om dingen die mogelijk kunnen gebeuren.. Maar schrok wel enorm dat opa en oma ' een kleinkind weigeren" kan het dan zo erg zijn?

 

Ha die Biloe,

We hebben elkaar daarstraks al even gesproken, maar voor de volledigheid nog even hier.

Jou kennende, hoe gek je op die kinderen bent en hoe geduldig je met ze kunt zijn, zou ik zeggen: doen!

Wat die woede-aanvallen betreft, ik heb er hier met de meiden geen ervaring mee, maar het lijkt mij dat kindjes die aanvallen voornamelijk krijgen bij mensen bij wie ze zich op hun gemak voelen en bij wie ze sowieso voelen dat het houden-van er niet onder lijdt. Dus in die zin een compliment als ze bij jou zo'n driftbui durft te krijgen.

Wat betreft die 4 dagen, het feit dat ze zelf aangeeft dat ze het vervelend vindt dat ze bij opa en oma niet meer mag logeren en je neefje wel, zou een mooi handvat kunnen zijn om met haar in gesprek te gaan. Dat is dan in eerste instantie de taak van je broer. Hij kan die opmerking van haar als handvat gebruiken om aan te geven dat ze best bij jou mag logeren maar dat het dan fijn zou zijn als ze er haar best voor doet om het voor allemaal gezellig te houden. M.a.w.: geen driftbuien.

Nou zijn zulke buien niet altijd zomaar tegen te houden, maar mogelijk is een beetje sturen wel mogelijk. N.a.v. het voorbeeld wat je noemt: gewoon 1x zeggen dat je haar niet goed verstaat en dat je weet dat ze veel duidelijker kan praten en zodra ze zegt "kan ik niet' verder negeren. Geen idee of het werkt, maar het kan wel zo zijn, als je van jouw kant door blijft gaan met "dat kun je wel" dat dat juist een trigger is waardoor ze in zo'n bui terechtkomt.

Nogmaals, geen idee of het zo werkt, maar het is uit te proberen.

Verder wat die 4 dagen betreft: betrek de kinderen bij het nieuwe huis. Mensen die in een huis aan het klussen zijn, zorgen slecht voor zichzelf, dus smeer een berg broodjes samen met die kleine moppen en ga lekker met die tas met broodjes in het nieuwe huis lunchen met z'n allen. Of bak een keer koekjes of cake met ze en ga de klusmensen in het huis daarmee verrassen.

Mooie afleidingen en ze voelen zich ook belangrijk in het hele verhuizingsverhaal.

En wat je zelf al zei, desnoods proberen te regelen dat je broer ze zelf mee in bed legt. Dat-ie daarna nog naar het huis gaat om te klussen, geen enkel probleem, maar voor die kleintjes is het wel fijn dat er in elk geval ietsje papa-aandacht is in die 4 dagen.

Alle sterkte en wijsheid bij het nemen van een beslissing. Ik zou zeggen: DOEN!!! 

Hallo Biloe,

Ik heb dus wel ervaring met van die vreselijke driftbuien, twee adhd kinderen in huis gehad waarvan 1 jaren in een tehuis had gezeten ivm de adhd.

Het voorstel dat S-je doet is heel positief voor die kinderen dat je broer vast een gesprek met haar aangaat.

Verder is het echt consequent zijn, 1 x antwoord geven, 1 x waarschuwen en anders een time out in een andere kamer of op een stoeltje bij je in de buurt, en even negeren, zet er een kookwekkertje bij als het wekkertje afloopt mag ze er weer bij en dan er ook niet meer op terug komen.