Hoe noem je dat?

Ik weet nog goed dat hij het tegen me zei: Schat ik ben ontzettend verliefd op je maar ik heb wel 2 boys.  Twee schatten van jongens. Echt waar! Zelfs als ik ze achter het behang vandaan pluk om ze te vertellen dat ik bepaald gedrag echt niet tolereer en ze me daarna met hun puppy ogen aankijken, vind ik het de twee liefste boys van de hele wereld en dan ben je daarna alles weer vergeten.

Nu zijn ze 9 en bijna 7. Ze zijn de liefste kinderen van de hele wereld (nou ja meestal dan). Eerlijk toegegeven, ik heb geen andere ervaring en die zal ik ook niet krijgen dus misschien ben ik wel wat bevooroordeeld. Ik zal het dus met deze monsters moeten doen.

En ja je moet er dus aan wennen. Wennen aan vroeg opstaan, wennen aan 's nachts niet door kunnen slapen, wennen aan brutale monden, wennen aan kleine en grote pijntjes, wennen aan veel verdriet en wennen aan het feit dat je nooit helemaal hun moeder zult worden of zijn. Hoe pijnlijk dat soms ook kan zijn, je bent hun moeder niet en je zult het ook nooit worden want ze hebben al een moeder.

Maar je bent wel goed voor het ophalen, wegbrengen, het aanhoren van de problemen, groot of klein en het aanhoren van de negatieve gedachtes die hun moeder ze inprent en daarbij blijf je altijd lachen, schiet je nooit uit je slof en ben je het perfecte voorbeeld.

Maar boven alles, doe je het met liefde, je wilt er voor ze zijn.  Je verzorgt ze, je vertroetelt ze, je verwent ze en je zorgt dat het ze aan niks ontbreekt. En hoewel je soms zou willen dat ze weer heel snel naar hun moeder vertrokken, zou je er toch het liefst voor kiezen dat ze altijd bij jou konden zijn.

En zolang dat niet gebeurt, blijf je maar gewoon hun verwenmama en droom je maar even verder hoe het zou kunnen zijn.......