De mevrouw van de winkel

De mevrouw van de winkel

Oh, wat kon ik me, toen ik zelf nog geen moeder was, altijd storen aan het gedrag van kinderen in winkels en restaurants. Ik zou dat anders doen! Mijn kinderen zouden niet rond gaan rennen en herrie trappen waardoor ze andere klanten tot last zouden zijn.

Tegelijkertijd was ik bang dat ik die belofte aan mezelf niet waar zou kunnen maken, want je hoort nogal eens zeggen "Wacht maar tot je er zelf voor staat!".

Dus ik ging aardig voorbereid het moederschap in. Maar ik moet zeggen, dat van dat rondrennen valt me alles mee! Mijn kinderen gedragen zich namelijk wel in winkels en restaurants. Niet om mezelf nou op de borst te kloppen ofzo dat ik het zo goed doe, maar blijkbaar hebben we ze, hoe jong ze ook zijn, al een zodanige basis meegegeven dat het best voorbeeldige kindjes zijn als we op pad zijn.

Oké, met de oogjes kijken is niet altijd makkelijk voor ze want er is ook zoveel leuks en moois te zien in sommige winkels, maar ook daar hou ik ze dan weer redelijk vanaf met de mededeling "Niet aankomen, dat is van de winkel".

En natuurlijk hangt die voorbeeldigheid ook sterk af van het karakter van de betreffende kindjes. Het ene kind is nou eenmaal ondernemender dan het andere kind en ik heb hoogstwaarschijnlijk een paar uitzonderingen te pakken.

Tijdje geleden stond ik in een winkel te wachten. Het lukte een wachtende vader maar niet om zijn zoontje in het gareel te houden, waarop hij uiteindelijk tegen de kleine man zei "Niet aankomen, anders wordt de mevrouw van de winkel boos!". En dat maakt indruk op zo'n ventje natuurlijk. Die was dus meteen niet stout meer!

Vervolgens kijkt de vader me triomfantelijk en vol zelfvertrouwen aan alsof hij trots wilde zeggen "Jaja, dat regel ik goed hè?!".

En ik? Ik kon het niet laten................................................................dus ik zei "De mevrouw van de winkel, die hier helemaal los van staat, is dus vanaf nu de boeman?". En floep, weg was het zelfvertrouwen van deze papa die niet alleen aan zijn zoontje moest sleutelen maar minstens ook even aan zichzelf.

Want eigenlijk is het niet helemaal eerlijk om je eigen onvermogen als het om opvoeden gaat af te schuiven op een wildvreemde, toch?!

Onze meisjes vinden door mijn "Niet aankomen, dat is van de winkel" alle mevrouwen van alle winkels nog heel aardig en wij zwaaien altijd gezellig als we weer richting uitgang lopen.